Οι δύο δρόμοι και η κορύφωση

Κώστας, Κάρης

Αυγή της Κυριακής, 2011-10-02

Από την αρχή υπήρχαν δύο δρόμοι για την αντιμετώπιση του ελλείμματος και της κρίσης χρέους της χώρας. Ο ένας ήταν η διαμόρφωση και υλοποίηση ενός σχεδίου με τη συμμετοχή, τη συναίνεση της κοινωνίας, δηλαδή δρόμος με ισχυρές πιθανότητες εφαρμογής και επιτυχίας. Ο άλλος ήταν η επιβολή μέτρων με εκβιασμούς και πιέσεις, με αμφίβολη αποτελεσματικότητα

Ο ΠΡΩΤΟΣ δρόμος θα στηριζόταν στη βούληση της πλειοψηφίας να ξεπεράσει την κρίση, στην ικανότητα του κράτους να ξεπεράσει την πελατειακή παράδοση, να διευθύνει τη διαδικασία και στην πολιτική διαδικασία που θα έπρεπε να μοιράσει στοιχειωδώς δίκαια το κόστος και να δώσει τις αναγκαίες εγγυήσεις για το μέλλον. Ο δεύτερος είναι η προσπάθεια επιβολής μέτρων που άλλοτε δεν εφαρμόζονται ή συνήθως εφαρμόζονται μονομερώς σε βάρος των αδυνάτων, μέτρων αντιφατικών που δεν χαράσσουν προοπτική ως σύνολο. Ο πρώτος θα ήταν δρόμος ρεαλισμού, αλλά και λογικής προσδοκίας για το μέλλον. Ο δεύτερος είναι ο δρόμος της καλλιέργειας αδιέξοδων αντιδράσεων και της παράλυσης των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας.

ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟ ότι επιλέχθηκε ο δεύτερος δρόμος. Όχι αναγκαστικά στα χαρτιά ή στα λόγια, αλλά σίγουρα στην πράξη, με αποκορύφωμα το τελευταίο διάστημα. Η κατάσταση συνδυάζει όλα τα πιθανά αρνητικά -ύφεση, διόγκωση του ελλείμματος και του χρέους, πολιτική αναστάτωση- με μόνο θετικό ότι δεν έχει βγει η χώρα από το ευρώ. Αλλά και αυτό πλέον διακυβεύεται.

Η ΚΟΙΝΗ εντύπωση είναι ότι σπεύδουμε προς την κορύφωση του δράματος. Η εξωτερική αστάθεια προθέσεων συναντά την εσωτερική κρίση. Πέραν των δυνάμεων που εξ αρχής αντιτάχθηκαν στην εφαρμογή μέτρων ελέγχου του ελλείμματος, έχουν προστεθεί: ισχυρότατες εσωτερικές δυνάμεις του κρατικο-πελατειακού συστήματος και πολλοί πολίτες που βλέπουν ότι οι θυσίες πάνε χαμένες - και ότι ακολουθούν όλο και πιο βαριά μέτρα. Η συνάντηση όλων αυτών των δυνάμεων και ρευμάτων σε μια κοινή πολιτική στάση θα σημάνει το τέλος της παρούσας κυβέρνησης. Το ότι δεν έχει συμβεί έως τώρα δεν σημαίνει ότι δεν επίκειται. Η κορύφωση βέβαια δεν θα είναι οι εκλογές, αλλά οι κρίσιμες επιλογές γύρω από τη χρεωκοπία και το νόμισμα. Τα βαριά μέτρα θα έχουν καθοριστική σημασία όταν αποτύχουν: είτε δεν συγκεντρώσουν τα αναγκαία ποσά είτε βουλιάξουν στην κοινωνική αντίδραση. Είναι ο δρόμος που έτσι ή αλλιώς θα έχει μεγάλο κόστος για τη χώρα και τους πολίτες.

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ του ΦΠΑ 23% είναι χαρακτηριστική. Επιβλήθηκε τελικά και μετά... σιωπή στη δημόσια συζήτηση. Το κράτος αποφεύγει να δώσει στοιχεία για την αύξηση των εσόδων και από ποιες κατηγορίες επιχειρήσεων. Όσοι κατήγγειλαν σε υπερθετικό βαθμό το μέτρο τώρα δεν μιλούν. Όλοι οι υπόλοιποι υποψιαζόμαστε ότι, ενώ αυξήθηκαν οι τιμές, ολόκληρος ο ΦΠΑ δεν πήγε στα κρατικά ταμεία... Θά ’χε πολύ ενδιαφέρον να γίνει ένας απολογισμός. Έτσι από αυτό το μικρό (;) θα καταλαβαίναμε πολλά. Τώρα, αν θα διδασκόμασταν...

ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ενός κατά κάποιο τρόπο συμπεφωνημένου και στοιχειωδώς δίκαιου προγράμματος εξόδου από την κρίση είναι πολλά. Βεβαίως η οικονομία δεν είναι βασίλειο της ελευθερίας, αλλά πεδίο πολλών καταναγκασμών. Στις κρίσεις πολύ περισσότερο. Αυτό το ξέρουν όλοι, πολίτες, εργαζόμενοι, επιχειρηματίες. Και είναι η πραγματική βάση μιας διαφορετικής επιλογής για την έξοδο από την κρίση.

Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=6234