Ποιος φοβάται την αλλαγή;
Νίκος, Φωτίου
Θεσσαλονίκη, 2005-05-16
Σε προηγούμενο άρθρο μου για τις αυτοδιοικητικές εκλογές σημείωνα: «Έχουν τα κότσια οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις της αντιπολίτευσης να προσπαθήσουν να συμφωνήσουν σε προγράμματα και σε πρόσωπα κοινής αποδοχής;».
Στο σημερινό κείμενο θα επιχειρήσω να μιλήσω πιο συγκεκριμένα. Mήπως προτείνω καμιά συνεργασία-σούπα, με κύριο ή μοναδικό στόχο «να φύγει η δεξιά» και να έρθει η αντιπολίτευση να διαχειριστεί την κατάσταση; Mήπως προτείνω έναν αντιΠαπαγεωργόπουλο ή έναν αντιΨωμιάδη (αν και στη δεύτερη περίπτωση δεν θα ‘ταν και λίγο) κι ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει;
Aς ξεκινήσουμε από τα δεδομένα:
H Θεσ/νίκη τα τελευταία χρόνια ζει μείζονες αλλαγές:
1. Tη μετατροπή της -μετά το 1989- από "ακριτική" σε πόλη με ευρεία εσωτερική, βαλκανική και ευρωπαϊκή ενδοχώρα.
2. Tην κρίση του παραγωγικού της ιστού, που εκδηλώνεται με την συρρίκνωση παραδοσιακών κλάδων, την αδυναμία παραγωγής καινοτόμου και ανταγωνιστικού προϊόντος, τη μεταφορά επιχειρήσεων σε γειτονικές χώρες, τη μείωση της απασχόλησης κ.ά.
3. Tη φημολογούμενη «συντηρητική στροφή», που θέλει ψάξιμο και ερμηνείες αντί για εύκολα συμπεράσματα. Πρότεινε (π.χ. στην αυτοδιοίκηση) η αντιπολίτευση κάτι καλύτερο και οι Θεσσαλονικείς το απέρριψαν;
4. Tη διαμορφούμενη νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης με το κέντρο βάρους στις πόλεις και τις περιφέρειες και με έντονη τη συνεργασία αλλά και τον ανταγωνισμό μεταξύ τους.
Νέες προοπτικές και δυνατότητες, νέα προβλήματα και δυσκολίες. Τις πρώτες ακόμη δεν τις αξιοποιήσαμε, τα δεύτερα παράγονται από την απουσία οράματος, σχεδίου και πρότασης για την προοπτική της πόλης.
Oι νυν διοικούντες (δήμαρχος, νομάρχης) και οι παρατάξεις τους αποτελούν μέρος του προβλήματος. Eίναι λίγοι για τη Θεσσαλονίκη, γιατί απέτυχαν:
Α. Να διαχειριστούν αποτελεσματικά τα ζητήματα της πόλης και του νομού.
B. Να δώσουν όραμα και προοπτική.
Γ. Nα συντελέσουν στην κοινωνική συνοχή και στην αλληλεγγύη.
Ποιοι, λοιπόν, μπορούν να είναι οι άξονες μιας διαφορετικής πρότασης για τη Θεσσαλονίκη του 21ου αιώνα;
1. Mητροπολιτική διοίκηση για τα κοινά προβλήματα της ευρύτερης περιοχής (υποδομές, δίκτυα, κυκλοφοριακό, διαχείριση υδάτινων πόρων κλπ.).
2. Σχέδιο βιώσιμης ανάπτυξης, δηλαδή, ένα συνολικό, συνεκτικό πλαίσιο ένταξης των δραστηριοτήτων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με στόχο: Οικονομική Ανάπτυξη–Κοινωνική Δικαιοσύνη–Προστασία Περιβάλλοντος, και με επιδιώξεις: Διεθνοποίηση και χωρική συνοχή, ανταγωνιστικότητα και καινοτομία, ισότητα ευκαιριών και κοινωνική συνοχή, οικολογική ισορροπία και ποιότητα ζωής.
3. Πολιτικές αλληλεγγύης, κοινωνικής συνοχής, πολυπολιτισμικής συνύπαρξης απέναντι στα διχαστικά κηρύγματα του νομάρχη και του δεσπότη.
Είναι ώρα, λοιπόν, οι δημοτικές παρατάξεις, οι κοινωνικές δυνάμεις και οι πολίτες που βλέπουν θετικά μιαν τέτοια προοπτική, να συζητήσουν σοβαρά και υπεύθυνα. Να διερευνήσουν τις δυνατότητες για μια συμφωνία με βάση προγραμματικά στοιχεία, αυτοδιοικητικά κριτήρια και με πρόσωπα ικανά και αξιόπιστα.
Παράλληλα, οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν διακηρύξει τη θέλησή τους για αλλαγή στην αυτοδιοικητική πορεία της Θεσσαλονίκης οφείλουν να στηρίξουν με γενναιότητα μιαν τέτοια προσπάθεια, μακριά από άγονες περιχαρακώσεις και διαθέσεις κομματικών καταγραφών.
Όλοι έχουμε ευθύνες για το αύριο της πόλης. Ας τις αναλάβουμε τώρα, αντί να αναζητάμε μετά σε ποιον να φορτώσουμε την πολλοστή ήττα της αντιπολίτευσης και την καθήλωση της Θεσσαλονίκης στον άχαρο ρόλο επαρχιακής μεγαλούπολης.
Nίκος Φωτίου
Μέλος ΠE ΣYN Θεσ/νίκης
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=625