Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Σκληρό πολιτικό και τραπεζικό παζάρι για το πού θα κάτσει η μπίλια του ελληνικού "κουρέματος"

Κάκη, Μπαλή

Αυγή, 2011-10-14


Εάν δεν αφορούσε τη ζωή μας, θα ήταν ένα κουραστικό αστείο. Και μάλιστα ένα αστείο για λίγους, για τους πολύ ειδικούς, που καταλαβαίνουν πραγματικά τι σημαίνουν όλα αυτά τα αρχικά, τα συνθηματικά και τα... νεοελληνικά -από τα CDS και τα «κουρέματα» μέχρι τα σπρεντ και τη μόχλευση- που μάθαμε να παπαγαλίζουμε τον τελευταίο χρόνο.

Λοιπόν, το βέβαιο είναι ότι συνεχίζονται πυρετωδώς οι διαπραγματεύσεις σε πολλά επίπεδα για το τι θα γίνει με το ελληνικό χρέος. Εξίσου βέβαιο είναι ότι το τέλος και το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων δεν είναι ορατό.

Το ένα επίπεδο των διαπραγματεύσεων είναι το πολιτικό και το παζάρι εκεί είναι σκληρό: άλλα θέλει η Μέρκελ, άλλα ο Σαρκοζί, άλλα ο Γιούγκερ, άλλα οι συνδεδεμένοι στον «ορό» του προσωρινού μηχανισμού στήριξης EFSF -εμείς, οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι. Όλοι, βέβαια, συμφωνούν ότι καλό θα ήταν να μειωθεί το ελληνικό χρέος -να «κουρευτεί», δηλαδή, και πέραν αυτού του 21% που αποφασίστηκε μόνο για τα ομόλογα που βρίσκονται σε χέρια ιδιωτών στις 21 Ιουλίου.

Αλλά σχεδόν όλοι προσπαθούν να υπολογίσουν τι σημαίνει κάθε ποσοστό -30%, 40%, 50%, ακόμη και το 70% έπεσε χθες ως πρόταση στο τραπέζι από την ελβετική τράπεζα UBS- πρώτον για τις τράπεζες της χώρας του και δεύτερον για τους φορολογούμενους της χώρας του, που θα κληθούν να πληρώσουν την «ενίσχυση» των τραπεζών.

Από τον ορυμαγδό των δηλώσεων που γίνεται από χείλη πολιτικών δεν διαφαίνεται να κάθεται άμεσα η μπίλια σε ένα συγκεκριμένο ποσοστό, αλλά σύμφωνα με τον γερμανικό Τύπο το πιθανότερο είναι το 50%. Επίσης, ακόμη δεν διαφαίνεται ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα, η κάθε χώρα τα δικά της, που θα ήθελε η Μέρκελ, το EFSF, που θα ήθελε ο Σαρκοζί, ή κάτι ενδιάμεσο;

Το δεύτερο επίπεδο είναι το τραπεζικό -κι εκεί το παζάρι είναι ακόμη σκληρότερο. Οι τράπεζες που έχουν έκθεση στα ελληνικά ομόλογα -αλλά και στα ισπανικά, τα ιταλικά, τα πορτογαλικά- θέλουν να έχουν λόγο για το ύψος του «κουρέματος». Οι περισσότερες είχαν συμφιλιωθεί με το 21% -άλλωστε σε αυτή την περίπτωση μόνο λογιστική θα ήταν η ζημία τους- αλλά τους τρομάζει ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό, για δύο λόγους.

Εάν είναι αρκετά ισχυρές για να το αντέξουν, θα δώσει γερό πλήγμα στην κερδοφορία τους, ενδέχεται δε να χρειαστεί είτε να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη των μετόχων τους είτε να αναγκαστούν να πουλήσουν κάτι από τον όμιλό τους. Εάν δεν είναι αρκετά ισχυρές θα υποχρεωθούν σε μερική ή και πλήρη κρατικοποίηση. Σʼ αυτή την περίπτωση θα «κοινωνικοποιήσουν» μεν τις ζημίες τους, αλλά και θα στερηθούν την ελευθερία - ασυδοσία τους, κάτι που δεν αρέσει στους τραπεζίτες.

Δεν ήταν τυχαία η χθεσινή έκρηξη του διοικητή της Deutsche Bank -και ισχυρότερου εκπροσώπου του τραπεζικού λόμπι στην Ευρώπη- Γιόζεφ Άκερμαν ενάντια στους πολιτικούς, που «όλο μιλάνε και βαθαίνουν την κρίση», ούτε η... κορώνα του, «θα κάνουμε το παν για να μην πάρουμε βοήθεια από το κράτος».

Αρκετοί τραπεζίτες θεωρούν «ανοησία» τη συζήτηση για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αρχικά μέσω των μετόχων και ως ύστατη λύση με τη βοήθεια των κρατών. Αυτοί που δεν έχουν την πολυτέλεια να χαρακτηρίζουν τους πολιτικούς «ανόητους» είναι οι διοικητές των τραπεζικών ιδρυμάτων που έχουν υποβαθμιστεί και δεν μπορούν πλέον να δανειστούν με ανεκτούς όρους στη διατραπεζική αγορά. Κι αυτές οι τράπεζες γίνονται καθημερινά όλο και περισσότερες: μετά τις επτά ιταλικές -και άλλες οκτώ να περιμένουν την υποβάθμιση-, τις δύο από τις μεγαλύτερες γαλλικές, σχεδόν όλες τις ελληνικές, τρεις αμερικανικές, τις μισές ισπανικές και όλες τις ιρλανδικές, βγήκε χθες το τμήμα ανάλυσης της Credit Suisse να αποφανθεί ότι οι δύο στις τρεις μεγάλες τράπεζες της Ευρώπης, 66 τον αριθμό, δεν θα αντέξουν σε ένα μεγάλο ελληνικό «κούρεμα» και στις επιπτώσεις του κι ότι θα χρειαστούν 220 δισεκατομμύρια ευρώ φρέσκα κεφάλαια.

Οι πιο ευάλωτες, σύμφωνα με τους Ελβετούς αναλυτές, θα είναι η Royal Bank of Scotland -την οποία υποβάθμισε χθες ο οίκος αξιολόγησης Fitch μαζί με τη Lloyds-, η Deutsche Bank, η BPN Paribas, η Societe Generale και η Barclays.

Τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Από τον συμβιβασμό που θα προκύψει μεταξύ όλων αυτών των παικτών - αλλά και των εκτός Ευρώπης, που πιέζουν με μια δόση απελπισίας για λύση- θα εξαρτηθεί εάν και πότε θα υπάρξει φως στο βάθος του ελληνικού τούνελ.


Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=6273