Η κυβέρνηση Παπαδήμου και η Δημοκρατική Αριστερά

Νότης, Ανανιάδης

2011-11-15

Ορισμένες παρατηρήσεις σχετικά με την συζήτηση (για την δήθεν «κρίση») για την στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς έναντι της κυβέρνησης. Όσοι επέμεναν κατά την συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς την περασμένη Πέμπτη να δοθεί ψήφος ανοχής («παρών») απ’ τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου, είναι σχεδόν οι ίδιοι που επέμεναν να υπερψηφιστεί η όποια κυβέρνηση θα προέκυπτε απ’ τις εν εξελίξει τότε ζυμώσεις, την προπερασμένη Δευτέρα το βράδυ! Μια κυβέρνηση που παραλίγο θα ήταν κυβέρνηση Πετσάλνικου, ή και κυβέρνηση Κακλαμάνη! Πέρα από αυτό πάντως, είναι να απορεί κανείς γιατί η άποψη αυτή υποβαθμίζει την σημασία της συμμετοχής των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ σε αυτήν την κυβέρνηση (που ήδη σοκάρει την ακροαριστερά στην Ευρώπη), ενώ προσπερνά με χαρακτηριστική ευκολία το γεγονός ότι η Δημοκρατική Αριστερά δεν εκλήθη να συμμετάσχει. Για την ακρίβεια ο ευγενέστατος Λ. Παπαδήμος, τηλεφώνησε στον Φ. Κουβέλη, αφού είχε ληφθεί η απόφαση της ΔΗΜΑΡ για καταψήφιση της κυβέρνησής του. Μόνο για λόγους αστικής ευγενείας, δηλαδή. Και ας μην βιαστεί κανείς να μιλήσει για το θεσμικό του πράγματος που οδήγησε στον αποκλεισμό της ΔΗΜΑΡ και του Φώτη Κουβέλη απ’ τις σχετικές διαβουλεύσεις (δεν είναι αναγνωρισμένο κόμμα, και πρόεδρος κόμματος απ’ τον Κανονισμό της Βουλής), γιατί η όλη διαδικασία κινήθηκε στα όρια της θεσμικής / συνταγματικής εκτροπής – αν δεν τα υπερέβη.

Κατά τα λοιπά οφείλει κανείς να παρατηρήσει πως αρκετοί από εκείνους - όχι όλοι φυσικά - που συντάχθηκαν με την άποψη της «ψήφου ανοχής», μέσα στους 16 μήνες ζωής της Δημοκρατικής Αριστεράς, είχαν ταχθεί υπέρ της ψήφισης διαφόρων αναθεωρήσεων του Μνημονίου, ακόμη και του πολυνομοσχεδίου Βενιζέλου, υπέρ του νομοσχεδίου για τα ΑΕΙ, σχεδόν υπέρ κάθε κρίσιμης νομοθετικής πρωτοβουλίας που έπαιρνε η κυβέρνηση Παπανδρέου…

Η συγκρότηση κυβέρνησης «Εθνικής Σωτηρίας» ή όπως αλλιώς λέγεται από τον Λουκά Παπαδήμο, δημιούργησε εύλογα ένα αίσθημα ανακούφισης στον ελληνικό λαό, ιδίως μετά την βυζαντινή καμαρίλα που ακολούθησε την τραγική αποτυχία και πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Εκτιμώ μάλιστα πως ο καθαρός λόγος του κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του, ενώπιον του Ελληνικού Κοινοβουλίου, ενίσχυσε αυτό το αίσθημα. Αν προσθέσει δε κανείς σε αυτό την σοβαρότητα του ακαδημαϊκού και την ευγένεια που εκπέμπει η όλη παρουσία του, μπορεί να αντιληφθεί γιατί τυγχάνει τέτοιας θετικής αποδοχής στις δημοσκοπήσεις. Όλα αυτά όμως είναι άλλο πράγμα, και άλλο τελικά είναι η πολιτική. Η κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου, στις παρούσες συνθήκες, μπορεί να φαντάζει ως ύστατη ελπίδα - ιδίως αφού αποφύγαμε στο τσακ κυβερνήσεις Πετσάλνικου ή Κακλαμάνη – αλλά οπωσδήποτε είναι μια κυβέρνηση που καλείται να διαχειριστεί αποτελεσματικότερα μια αποτυχημένη πολιτική. Από την άποψη αυτή, συμμερίζομαι μεν την αγωνία των μελών της Δημοκρατικής Αριστεράς να «ακούσουν» την κοινή γνώμη και να πιάσουν τον σφυγμό της, αλλά δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να παραβλέψω το γεγονός ότι μια ενδεχόμενη υποστήριξη αυτής της κυβέρνησης, ουσιαστικά θα αναιρούσε την μέχρι σήμερα πολιτική μας γραμμή.

Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=6351