Η Κυβέρνηση νομίζει ότι αναδιοργανώνει το κράτος ενώ το διαλύει ακόμα περισσότερο.

Βασίλης, Κωστόπουλος

2011-11-06

Την εποχή που διάγουμε γνωρίζουμε όλοι ότι χρειαζόμαστε αλλαγές και στο πολιτικό σύστημα και στη λειτουργία του κράτους αλλά κυρίως στη νοοτροπία μας. Από τα τρία ζητούμενα το πρώτο φαντάζει πιο εύκολο με το δεδομένο ότι από ότι φαίνεται το Κοινοβούλιο και η πλειονότητα των Βουλευτών δείχνει ωριμότητα για εθνική συνεννόηση.

Η νοοτροπία όμως της συντεχνιακής διεκδίκησης, του γνωστού και του φίλου μεσάζοντα για να προχωρήσει την υπόθεση μας, της υπεραπασχόλησης των δικαστηρίων, της αυθαίρετης δόμησης, της αλόγιστης περιβαλλοντικής υποβάθμισης δεν αλλάζουν εύκολα. Η δυσκολία αυτή βασίζεται σε μια πάγια κατάσταση που διάγει και έχει συνηθίσει ο έλληνας πολίτης κάτω από τον ζυγό των διαφόρων συντεχνιών και των κρατικών υπηρεσιών που χωρίς σύγχρονα νομοτεχνικά εργαλεία και με μπερδεμένο νομοθετικό πλαίσιο κινούν την όποια ανάπτυξη και το φορολογικό σύστημα.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά αλλά ας εξετάσουμε σήμερα το χώρο της οικοδομής/κατασκευής που θεωρούσαμε πάντοτε μοχλό ανάπτυξης και ευημερίας και μάλιστα είχαμε «εφεύρει» το επάγγελμα του εισοδηματία σαν ένα φυσικό πρόσωπο που κτίζει ένα αριθμό ακινήτων και μετά κάθεται και εισπράττει.

Αν και όλοι γνωρίζουμε ότι ο διάβολος κρύβεται στη λεπτομέρεια, το θέμα της δόμησης στην Ελλάδα έχει πασιφανείς στρεβλώσεις που ταλαιπωρούν τον πολίτη αφού πρώτα τον έχουν παρασύρει ή ακόμα και διευκολύνει να προχωρήσει σε κάτι «που κάνουν όλοι». Η αυθαίρετη δόμηση για παράδειγμα τρέφει πολλές συντεχνίες αφού όλα σχεδόν τα αυθαίρετα κτίζονται με σχέδια μηχανικού, έχουν θέρμανση, ύδρευση και ηλεκτρικό ρεύμα και μπορούμε να πούμε ότι το φαινόμενο αποτελεί χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας από το 19ο αιώνα. Παρόμοια φαινόμενα εμφανίστηκαν σε όλες τις κοινωνίες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Εκεί όμως που διαφέρουν τα σύγχρονα κράτη είναι ότι εδώ και πολλές δεκαετίες έχουν Δασολόγιο, Κτηματολόγιο και ακριβή καταγραφή της δημόσιας γης και ως εκ τούτου δεν απασχολούν τα δικαστήρια τους με χιλιάδες υποθέσεις διεκδικήσεων από το κράτος, τη τοπική αυτοδιοίκηση, ή μεταξύ των πολιτών. Ούτε φυσικά κάποιος ελεύθερος επαγγελματίας αναλαμβάνει να ολοκληρώσει ή να δουλέψει σε ένα παράνομο κτίσμα γιατί θα είναι και το τελευταίο του.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα που εντέχνως μεταφέρει την λαγνεία της αυθαιρεσίας στη δόμηση μέσα στις πόλεις είναι αυτό των ημιυπαίθριων χώρων. Η πολιτεία σε συνεννόηση βέβαια με τις αρμόδιες συντεχνίες και τη στήριξη του τραπεζικού συστήματος εφηύρε τον «ημιυπαίθριο» σαν ένα χώρο που φαίνεται μεν στην οικοδομική άδεια, δεν συμμετέχει όμως στα τετραγωνικά μέτρα του πλήρως στεγασμένου και λειτουργικού χώρου. Ο πολίτης δηλαδή πλήρωνε κάτι λιγότερο στο κράτος (οικοδομική άδεια με λιγότερα τ.μ) και αγόραζε ένα διαμέρισμα που είτε είχε ενσωματωμένο τον ημιυπαίθριο από την αρχή στη κανονική λειτουργία του σπιτιού, είτε μπορούσε εύκολα να τον δημιουργήσει μόνος του. Με αυτό το ανήθικο σκεπτικό όλοι οι «παίκτες» άφησαν να δημιουργηθούν 1.500.000 ημιυπαίθριοι που έχουμε κληθεί να πληρώσουμε (και τους μηχανικούς που αναλαμβάνουν τη ρύθμιση και το κράτος) λες και δεν γνώριζαν ότι θα πήγαινε εκεί το πράγμα.

Πολλές φορές όμως οι λεπτομέρειες σε ότι αφορά το σχεδιαστικό/κατασκευαστικό σκεπτικό του «συστήματος» είναι πιο ξεκαρδιστικές με το δεδομένο ότι στο εν λόγω σύστημα έχουν προσκολληθεί χιλιάδες αντιπρόσωποι εισαγόμενων τεχνολογιών για θέρμανση, ανέλκυση, και μόνωση που διατίθενται στη χώρα και στα σπίτια μας χωρίς ποιοτικό έλεγχο και διαβάθμιση της λειτουργίας τους σε σχέση με την ονομαστική τους αξία.

Δεν έχουν περάσει αρκετά χρόνια που το αρμόδιο Υπουργείο με Προεδρικό Διάταγμα υποχρέωνε το πολίτη να κάνει ένα πολύ σοβαρό και με σημαντικό κόστος έλεγχο στον ανελκυστήρα του . Ανεξάρτητα εάν ο ανελκυστήρας ήταν 2, 10, 25 ετών ή διαφορετικών τεχνολογιών έπρεπε να γίνει ένας έλεγχος της γενικότερης ασφάλειας του ανελκυστήρα που περιελάμβανε αντικατάσταση υλικών. Ο πολίτης όμως πλήρωνε μηνιάτικα εδώ και δεκαετίες για να έχει συντήρηση και ασφάλεια και γιατί να αναλάβει να πληρώσει ένα έλεγχο που δεν είχε τεχνικά χαρακτηριστικά (παλαιότητα ή τεχνολογία) και έμπαινε σαν οριζόντιο φορομπηχτικό πρόστιμο . Δημόσιο, αντιπρόσωποι και συντηρητές συμφώνησαν όλοι σε μια «αρπαχτή» που δεν έλαβε βέβαια μεγάλη έκταση.

Περίπου 15 χρόνια πριν από την υπόθεση του ανελκυστήρα το ελληνικό παράδοξο έδρασε στον ίδιο χώρο με τις περίφημες περιβαλλοντικές μελέτες που μέχρι πρόσφατα (2005) μόνο οι μηχανικοί είχαν δικαίωμα υπογραφής και δεν είχαν ούτε καν την υποχρέωση να συνεργαστούν θεσμικά με τους επιστήμονες της γης. Ας σκεφτούμε πόσες περιβαλλοντικές μελέτες έγιναν χωρίς την θεσμοθετημένη συνέργεια των βιολόγων, των γεωπόνων, των ωκεανογράφων, των γεωλόγων, των μετεωρολόγων, των δασολόγων και των υδροβιολόγων. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει αντίρρηση ότι το σκηνικό που κτίστηκε από τη δεκαετία του 1990 δεν ήταν παρά μια καλή «οικονομισιά» των μηχανικών σε βάρος επιστημονικών ειδικοτήτων που κτυπάνε κόκκινο στην ανεργία εδώ και δεκαετίες.

Η κα Μπιρμπίλη μας δείχνει τη πρόσφατη συμπεριφορά του Υπουργείου της από την εκπόνηση του νομοσχεδίου της βιοποικιλότητας χωρίς να συνεργαστεί με τις επιστημονικές μονάδες του χώρου που συνδέονται μεταξύ τους, αλλά και τους θεσμούς (Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, Βοτανικοί Κήποι, Μουσεία κλπ) . Ένα όμως θέμα που προσπάθησε να λύσει η κα Μπιρμπίλη και έχει τη σημασία του αφού ήθελε να εμφανίζεται και σαν περιβαλλοντικά ευαίσθητο άτομο, είναι η περίφημη ενεργειακή απόδοση των κτιρίων, των σπιτιών μας δηλαδή αφού μας επηρεάζει όλους οριζόντια. Την εποχή που η Κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και σύσσωμος ο τύπος και η τηλεόραση συζητούσαν το θέμα της παύσης των επαγγελματικών/συντεχνιακών δικαιωμάτων έδωσε αποκλειστικότητα στη μέτρηση και στην επιθεώρηση της ενεργειακής απόδοσης των κτιρίων πάλι στους μηχανικούς αλλάζοντας την σχεδίαση της Νέας Δημοκρατίας που είχε βάλει και τους απόφοιτους της Φυσικομαθηματικής Σχολής στη διαδικασία. Λες και η ενεργειακή απόδοση δεν είναι διαδικασία που βασίζεται στους νόμους της φυσικής ή είναι δύσκολο για ένα φυσικό να υπολογίσει ένα ενεργειακό ισοζύγιο. Η ολοκλήρωση όμως της διαδικασίας δεν σταματά εδώ και έχει και άλλες εκπλήξεις. Με την ίδια πρακτική των περιβαλλοντικών μελετών η συντεχνία των μηχανικών μαζί με το ΤΕΕ αγνόησαν τη μεθοδολογία που πρότειναν σε συνάντηση στο ΤΕΕ οι μετεωρολόγοι της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας, για τη δημιουργία του υποβάθρου θερμοκρασιών με τις μετεωρολογικές πρακτικές που εφαρμόζονται σε πολλές προηγμένες χώρες. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε όλοι στις «κλιματικές ζώνες» που υιοθέτησε η κα Μπιρμπίλη σύμφωνα με το άρθρο 6 του ΦΕΚ «Έγκριση Κανονισμού Ενεργειακής Απόδοσης Κτιρίων» και που έχει ορίσει με το δικό της τρόπο. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξυπνάδα ή γνώσεις για να αντιληφθούμε ότι ο νομός των Χανίων, η Μεσσηνία, η Κεφαλονιά και μέρος της Αρκαδίας δεν μπορεί να είναι στην ίδια «κλιματική» ζώνη, ούτε βέβαια ότι σε άλλη ζώνη εντάσσονται η Αττική, η Θεσπρωτία, η Πρέβεζα, η Κέρκυρα και η Χίος. Αυτά μπορεί να είναι για γέλια αλλά το βασικό είναι ότι ο Έλληνας πολίτης καλείται πάλι να πληρώσει οριζόντια με ένα αυθαίρετο και μη επιστημονικό τρόπο που βαπτίστηκε «Κλιματική Ζώνη». Άλλο πράγμα μπορεί να είναι αλλά κλιματική ή καλύτερα κλιματολογική ζώνη δεν είναι, εκτός εάν νομίζουμε ότι αλλάζουμε σαν νεοέλληνες επιστήμες που εδραιώθηκαν εδώ και αιώνες γιατί ορισμένοι βιάζονται να τα αρπάξουνε με την υποστήριξη μάλιστα του ΕΣΠΑ και δεν δίνουμε σημασία σε κανένα. Μη ξεχνάμε ότι υπάρχει και ένα αντίστοιχο προηγούμενο το οποίο έχει απασχολήσει με χιλιάδες υποθέσεις τη δικαιοσύνη, που δεν είναι άλλο από τις διαφωνίες σε ότι αφορά τη θερμαντική κατανομή που αντιστοιχεί στις διαφορετικές ιδιοκτησίες μιας πολυκατοικίας ενώ δεν υπήρχαν standards μόνωσης κοινά για όλους.

Μετά από αυτά τα παραδείγματα για ποια απελευθέρωση επαγγελμάτων μιλάμε, για ποια αξιοκρατία και οριζόντια συνεργασία των θεσμών μιλάμε και για ποια δικαιοσύνη στον πολίτη μιλάμε.

Από το παράδειγμα της κας Μπιρμπίλη είναι πασιφανές ότι η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τη λειτουργία του Κράτους στη λογική της συνεργασίας του Κρατικού Μηχανισμού με όσους έχουν αγκιστρωθεί πάνω του κατακόρυφα ανά Υπουργείο όλες αυτές τις δεκαετίες, με ένα κάθετο σκεπτικό ενώ όλα σχεδόν τα θέματα και οι προσεγγίσεις είναι διεπιστημονικές και με οριζόντιους θεσμούς και συνεργασίες που δεν έχουμε σε αυτό το τόπο.

Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=6358