Περί των πόλων και πολικών αστέρων θεωρίας
Δημήτρης, Μπίρμπας
Αυγή, 2003-11-18
Άμεσα ζητούμενο, της παγκόσμιας Αριστεράς, όπως προκύπτει απ’ όλες τις εκφράσεις της, στα κείμενα και τις δράσεις τους, η οικοδόμηση ενός πολυπολικού κόσμου.Ενός κόσμου που δεν θα χαρακτηρίζεται από τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική απορύθμιση και που δε ν θα κυριαρχεί η μία και μόνη υπερδύναμη, όπου ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η πολυπολιτισμική συγκρότηση των επιμέρους πόλων του, η κοινωνική αλληλεγγύη, η αειφόρος ανάπτυξη και οι δημοκρατικές δομές δεν θα καθορίζουν την πολιτική του διακυβέρνηση σε τοπικό, εθνικό, υπερεθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτός ο κόσμος, είναι ο στόχος που την οδηγεί να συγκροτεί κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα, να συμμετέχει σε κινήματα με τοπική και εθνική, διεθνική και οικουμενική διάσταση. Ζητούμενο, επίσης, κάθε φορά είναι όχι η απεμπόληση των επιμέρους χαρακτηριστικών, αλλά η κοινή συνισταμένη διεκδίκησης που μπορεί να διευρύνεται από την όσμωση των επιμέρους συνιστώσεων, συνύπαρξη που δεν μπορεί να λειτουργεί εκπτωτικά σε ιδέες, εμπειρίες και ευαισθησίες. Άλλωστε, το μέγεθος της σύμπτωσης ορίζει τον τύπο του κοινού πολιτικού χώρου.
Όσο επιτακτική είναι η ανάγκη συνθέσεων, άλλο τόσο λάθος είναι η τάση εκβιασμού των καταστάσεων, τα αγχώδη υπαρξιακά σύνδρομα. Ένας χώρος πλούσιος σε ιδέες και αγώνες, κατακερματισμούς και διασπάσεις οφείλει να έχει ιστορική μνήμη και πολιτική διορατικότητα.
Ιστορική μνήμη των παρελθόντων εγχειρημάτων του και πολιτική διορατικότητα για το μέλλον των πραγματοποιούμενων, οφείλει να γνωρίζει ότι πρέπει να πολιτεύεται απαλλαγμένος από πιέσεις και συγκυρίες, καιροσκοπικές παλινδρομήσεις και πριμοδοτήσεις υπερφίαλων αντιλήψεων, καταστάσεις που τον οδηγούν, συχνά, επικοινωνιακά σε ανυποληψία. Οφείλει να γνωρίζει, τέλος, ότι τόσο τους φυσικούς όσο και τους κοινωνικοπολιτικούς πόλους, φωτίζουν πολικοί αστέρες. Αστέρες που όμως καθορίζονται από τη θέση των πόλων και δεν καθορίζουν αυτοί τη θέση τους, είναι γνωστό άλλωστε ότι πολλάκις, λόγω συνθηκών, δεν είναι ούτε καν ορατοί, εξ ου και η ανάγκη των πυξίδων. Πυξίδα δράσης στη δική μας αριστερά, πρέπει να είναι, και είναι, η αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η υπεράσπιση των κοινωνικών, δημοκρατικών και πολιτικών κατακτήσεων, η ανάπτυξη μαζικών διεθνικών κινημάτων που θα αμφισβητούν τη σημερινή πορεία του κόσμου και θα θέτουν, σε ημερήσια διάταξη, την προοπτική ενός άλλου.
Πυξίδα όμως για τις στρατηγικές μας συμμαχίες – και όχι για τις καθ’ όλα θεμιτές, σαφώς προσδιορισμένες, εκλογικές, μετωπικές μας συνεργασίες – οφείλουν να είναι τα βασικά σημεία πόλωσης της δικής μας οπτικής, τα ζητήματα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της οικολογίας και του σοσιαλισμού που είναι άρρηκτα δεμένα και δεν τεμαζίχονται κατά το δοκούν, δεν αποτελούν διακηρυκτικές αρχές χωρίς υλική, πολιτική υ7πόσταση, αλλά πεδία ιδεολογικοπολιτικής συναντίληψης των εταίρων. Πυξίδα μιας αριστεράς που επιδιώκει στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον Κόσμο με πολιτικά δημοκρατικό τρόπο και κοινωνικοπολιτικές πλειοψηφίες, βαθιές μεταρρυθμίσεις που θα μετασχηματίζουν την κοινωνία και γι’ αυτό είναι ανατρεπτική, με οικολογική θεώρηση της ανάπτυξης και της διαχείρισης των πόρων, και γι’ αυτό είναι εκσυγχρονιστική.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=66