Το ζήτημα δεν είναι αν κανείς έχει λόγους να υποστηρίζει τον Γιώργο Νταλάρα, τον Κωστή Χατζηδάκη, τον Κάρολο Παπούλια, τον Θεόδωρο Πάγκαλο ή τον Άδωνη Γεωργιάδη σε προσωπικό, καλλιτεχνικό ή πολιτικό επίπεδο. Το θέμα είναι ότι ο νόμος του Λιντς συνιστά απτό δείγμα της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, που προοιωνίζεται δεινά, που έμοιαζαν να έχουν περάσει στο περιθώριο της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Εάν, λιντσάρισμα το λιντσάρισμα, φτάσουμε σε επίπεδο γενικευμένης ανομίας, τότε το πρώτο βήμα για την οριστική κατάλυση της δημοκρατίας όπως την ζήσαμε αδιατάρακτα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες θα έχει συντελεστεί. Συνέβη επανειλημμένα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η πλήρης απαξίωση του πολιτικού κόσμου και η γενικευμένη ανομία, καθώς και η επίκληση των κινδύνων που απειλούσαν την πατρίδα από εξωτερικούς ή εσωτερικούς εχθρούς αποτέλεσαν τις διαχρονικές αφορμές για την εγκαθίδρυση τυραννικών καθεστώτων, που έβλαψαν πολλαπλάσια και τους πολίτες και την πατρίδα.
Δεν έχουν άδικο όσοι σημειώνουν ότι η πρώτη ύλη για αυτά τα φαινόμενα είναι η εξαθλίωση μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού. Πράγματι, μια κοινωνία βαθύτατα ηττημένη, τα μέλη της οποίας συν τω χρόνω αντιλαμβάνονται ότι αυτή η έστω στρεβλή δημοκρατία, τα αγαθά της οποίας θεωρούσαν δεδομένα μέχρι πρότινος, καταργείται στην πράξη είναι έτοιμα να στραφούν ανά πάσα στιγμή εναντίον αλλήλων και εαυτών. Ή να ανεχθούν την αλητεία με δεξιό ή αριστερό πρόσημο, αδιαφορώντας για μια δημοκρατία που δεν νοιάζεται γι αυτούς. Το είπε προ ημερών σε δήλωσή του στη «Liberation» ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ. «Κανείς δεν το λέει, αλλά στην Ελλάδα στο τέλος η μόνη διέξοδος θα είναι ένα στρατιωτικό πραξικόπημα».
Σε τούτη τη συγκυρία η κοινωνία οφείλει να δώσει έναν διμέτωπο αγώνα: εναντίον της εξαθλίωσης και εναντίον των φαινομένων λιντσαρίσματος και εκφασισμού της δημόσιας ζωής, που ναι μεν εδράζονται στο εύφορο έδαφος που δημιουργεί η κρίση, αλλά που επʼ ουδενί μπορούν να δικαιολογηθούν έστω κατʼ ελάχιστον. Τα γιαούρτια εναντίον του Νταλάρα στο Ιλιον και οι μούντζες των μαθητών στα Γιάννενα ωφελούν εν τέλει εξίσου τον φασισμό. Υπερασπιζόμενοι το επίπεδο πολιτισμού, που έχουμε κατακτήσει μετά από μακρόχρονους αγώνες, δεν υπερασπιζόμαστε αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, που καταρρέει. Υπερασπιζόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Το δικαίωμά μας να χτίσουμε ένα άλλο υγιές πολιτικό εποικοδόμημα, που δεν μπορεί να έχει πρώτη ύλη τη βία. Αυτή είναι ίδιον φασιστικών καθεστώτων.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=6612