Πήγα στην παρέλαση!

Νότης, Ανανιάδης

2012-03-26

Οι παλιότεροι φίλοι μου γνωρίζουν ότι ούτε με τις παρελάσεις (στρατιωτικές ή μαθητικές) τρελαίνομαι, ούτε με την μετατροπή τους σε πεδίο μίας ελάχιστα ομολογούμενης αντιπαράθεσης, αισθάνομαι ευτυχής.

Παρ’ όλα αυτά πήγα στην παρέλαση, στον Πειραιά, την Κυριακή. Αυτό είναι είδηση για κάποιον που κατά κανόνα πίνει τον καφέ του κάπου εκεί παραδίπλα , χαιρετώντας, μια τέτοια μέρα, φίλους και γνωστούς που περνάνε. Για κάποιον σαν και μένα που δεν ενθουσιάζεται από τα εμβατήρια, δεν χειροκροτεί ένστολους, συναινεί σιωπηλά με την κατά καιρούς επιλογή των παιδιών να παρελάσουν ή όχι (και των γονιών τους να τα χειροκροτήσουν ή όχι) και , φυσικά, δεν αντιλαμβάνεται μια μέρα όπως η 25η Μαρτίου, ως ημέρα καθέτων αντιπαραθέσεων.

Πήγα στην παρέλαση, στον Πειραιά, και την παρακολούθησα, λοιπόν. Για να αντιληφθώ τι γίνεται- εύλογη απορία μετά από τόσο ντόρο που έγινε.

Είδα, λοιπόν, περίεργες φάτσες. Κατάλαβα, κατ’ αρχήν , σχετικά γρήγορα, ότι ήταν ασφαλίτες. Πολλοί ασφαλίτες γύρω από την πλατεία Κοραή. (Ενός μάλιστα που μιλούσε στο κινητό κάπου στην Ελ. Βενιζέλου και φαίνονταν οι χειροπέδες πίσω από το μπουφάν του, όταν του το επισήμανα, τον έφερα προφανώς σε δύσκολη θέση και αναγκάστηκε να μου ζητήσει ευγενικά συγγνώμη - ίσως να με πέρασε και για ανώτερο του ο πιτσιρικάς).

Είδα από μακριά τους τύπους της «Χρυσής Αυγής». Αυτοαποκλεισμένους στην ταράτσα του κτηρίου που στεγάζει τα γραφεία τους. Γραφικοί; Επικίνδυνοι; Αστείοι; Φασίστες. Ή μήπως περισσότερο Γερμανοί και λιγότερο «πατριώτες Ελληνες» , όπως είπε ο Καρατζαφέρης;

Και κάτω στην πλατεία, πέρα από τους μπάτσους, τι είδα; Φίλους από παλιά , αλλά και περίεργους τύπους, να στριμώχνονται μπροστά σε κάγκελα, τοποθετημένα απέναντι από την εξέδρα των επισήμων προς αποφυγή ενός « ντου». ( Κάγκελα που ακόμη και για τους «εθνικοπατριώτες» έδιναν στον Πειραιά, σε μια μέρα γιορτής, μια εικόνα σιδερόφραχτης πόλης, δηλαδή κάθε άλλο παρά γιορτινής). Αλλά και άλλους που στριμώχνονταν μπροστά κι σε ένα αδιανόητο , μέχρι πρότινος, ιδεολογικό χυλό.

Ο ένας , δίπλα μου, αναρωτιόταν δυνατά για τους εκπροσώπους των ενόπλων δυνάμεων : «τι δουλειά έχουν οι αξιωματικοί μας δίπλα στους προδότες;» Ο άλλος υποστήριζε εκείνους που κατ’ αρχήν γιουχάισαν όσους σήκωσαν πανό κατά του Μνημονίου (συνέβη κι αυτό). Κι ένας ακόμη - πιστέψτε το- έλεγε δυνατά ότι έχουν δίκιο όσοι φωνάζουν κατά του ΔΝΤ, αλλά τη λύση θα δώσουν μόνο «αυτοί εκεί πάνω». Κι έδειχνε την φαιά ταράτσα. Υπήρχαν ακόμη και τύποι που αντιπροσώπευαν, όπως έλεγαν, την «ανοιχτή λαϊκή συνέλευση της πλ. Κοραή» - αν θυμάστε την μόδα του προηγούμενου καλοκαιριού. Κάθε καρυδιάς, καρύδι.

Δεν είδα φλερτ. Δεν είδα ανοιξιάτικη διάθεση. Δεν «μύρισα» άνοιξη. Δεν άκουσα κάτι για το αναχρονιστικό των παρελάσεων.

Α, άκουσα και αστεία συνθήματα - προτροπές του τύπου «το κεφάλι αριστερά», που απευθύνονταν ακόμη και σε μαθητές του δημοτικού. Γιουχαΐσματα σε όσους το έστρεφαν δεξιά. Χειροκροτήματα σε όσους κοίταζαν μπροστά και φυσικά σε όσους το γύρισαν αριστερά. Αποθέωση σε ένα σχολείο παιδιών με ειδικές ανάγκες όταν ένα απ’ αυτά πανηγύριζε με τα χειροκροτήματα που άκουγε από τους αριστερά ευρισκόμενους - ναι, δυστυχώς, συνέβη κι αυτό.

Και φυσικά στο τέλος είδα και την παρέλαση των ίδιων των «αγανακτισμένων»- σιγά την επαναστατική εκτόνωση.

Μπορεί η «επανάσταση στην κεντρική πλατεία», καλά να μην κρατεί, αλλά τελικά «οι σύντροφοι είναι εδώ». Κάνουν ντόρο, αισθάνονται δικαιωμένοι, προετοιμάζονται - όπως πάντα εδώ και χρόνια.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τα προβλήματα είναι αλλού. Κι οι λύσεις τους.

Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=6649