Τα 26 σκαλοπάτια
Κατερίνα, Επιτροπάκη
2012-05-25
Ομολογώ πως αυτό που με έκανε να προσέξω το νεαρό ζευγάρι, που καθόταν στο διπλανό τραπεζάκι του cafe που βρισκόμουν απολαμβάνοντας το σύντομο διάλλειμα μου από μια εξοντωτική μέρα με εξωτερικές δουλειές, ήταν μια εντυπωσιακή φούξια χάρτινη τσάντα που ήταν ακουμπισμένη στην τρίτη καρέκλα, ανάμεσα σε άλλες. Μάλλον είχαν βγει για ψώνια στα μαγαζιά και, όπως κι εγώ, κάθισαν για ένα δροσιστικό καπουτσίνο-φρέντο στην πλατεία Συντάγματος. Δεν συνηθίζω να είμαι κρυφακουστής. Συμβαίνει όμως, ακόμα και χωρίς να το θέλεις, όταν κάθεσαι κάπου μόνος και οι διπλανοί σου μιλούν σχετικά δυνατά. Το θέμα της κουβέντας τους, γύρω από κάποιους γνωστούς τους, συμφοιτητές τους μάλλον απ’ όσο κατάλαβα, αφορούσε κάποια κοινή έξοδο που είχαν πραγματοποιήσει όλοι μαζί το προηγούμενο σαββατόβραδο σε κάποιο κλαμπ. Κάποια στιγμή ο νεαρός ρώτησε την κοπέλλα:
- Τι έκανες; Την Κυριακή ξύπνησες τελικά να πας να ψηφίσεις;
- Ναι πήγα τελικά
- Τι ψήφισες;
- Χρυσή Αυγή
- Κι εγώ την έκανα το απόγευμα. Πρόλαβα. Έλεγα να ρίξω κι εγώ τους μάγκες. Ήμουν σε δίλημμα. Τελικά έριξα στον Τσίπρα.
- Α, ναι. Ωραία
Συνέχισαν την κουβέντα… «Το βράδυ πήγα στο σπίτι της Τζένης». «Α, τι έγινε με τον Τάκη; Ξετσακωθήκανε;»
…..
Δεν άκουσα παρακάτω. Δεν είχε σημασία. Η κουβέντα τους, και η ζωή τους, κυλούσε μέσα σ’ αυτό που έχουν προσδιορίσει ως κανονικότητα.
Εκείνη, Χρυσή Αυγή. Ο άλλος, ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δύο αδιάφοροι. Και οι δύο προφανώς πεισμένοι για την απαξίωση αυτού που λέμε πολιτική. Η ψήφος σαν διαμαρτυρία. Και μόνο. Η ψήφος σαν τιμωρία. Και μόνο. Η ψήφος σαν ξερή καταγγελία. Τόσο ξερή, που δεν έχει σημασία το χρώμα της. Τόσο τιμωρητική, που δεν χρειάζεται να έχει πρόσημο…
Ήμουν στην πλατεία Συντάγματος. Θυμήθηκα τις μέρες που είχε ζήσει η πλατεία αυτή λίγους μήνες πριν. Αριστερά μου τα σκαλιά. Πάνω απ’ αυτά τα σκαλιά, θυμάμαι που ήταν μαζεμένοι διάφοροι αγανακτισμένοι. Με ελληνικές σημαίες, εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, πανό με μπλε συνθήματα. Κάποιοι με κουστούμια, κάποιοι με ξυρισμένα κεφάλια, κάπου εκεί κοντά τους πρωτοκλασσάτο συνδικαλιστικό στέλεχος με βαμμένο μαλλί που ωρυόταν σε τηλεοπτικά κανάλια να μην ανοίξει το επάγγελμα του κλάδου που εκπροσωπεί. Συλλογές υπογραφών, εμβατήρια πατριωτικά, φωνές, κραυγές.
Κάτω από αυτά τα σκαλιά, άλλο πλήθος. Εδώ τα γράμματα στα πανό ήταν κόκκινα και μαύρα, τα κεφάλια δεν ήταν ξυρισμένα, κάποιες μορφές και αμφιέσεις που θύμιζαν άλλες εποχές, πουρόκερς, λουκ φερμένο από τα πάλαι ποτέ Μάταλλα, σκηνές, απεργοί πείνας, «λαϊκές» συνελεύσεις που κατέληγαν σε ήδη πολυγραφημένα από πριν «ψηφίσματα». Άλλοι εργατοπατέρες που επίσης φώναζαν στα τηλεοπτικά κανάλια ότι οι ομοσπονδίες τους που καλά κάνουν και ταΐζονται χρόνια από τον κρατικό κορβανά, άλλωστε κανείς δεν τους ζήτησε να επιστρέψουν τα ποσά που πήραν…
Πόσες ομοιότητες και πόσες διαφορές; Πολλές οι πρώτες, ελάχιστες τελικά οι δεύτερες, που μάλλον περιορίζονται σε δευτερεύουσες. Κυρίαρχο; Η ισοπέδωση, ο στείρος καταγγελτισμός, οι επικίνδυνες ακροβασίες με τη λογική, η άρνηση της όποιας πραγματικότητας η οποία, στο κάτω-κάτω, εάν δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Κοινός στόχος; Το απέναντι κτήριο. Να καεί, να καεί το μπ…λο! Και στη θέση του; Μικρή σημασία έχει…
Το φαιό και το κόκκινο πρόσωπο ενός παραλογισμού.
Χωρισμένο από 26 σκαλοπάτια, από το πάνω μέχρι το κάτω μέρος της πλατείας.
26 σκαλοπάτια, αλήθεια, πόση απόσταση μπορούν να εξασφαλίσουν;
Πλήρωσα κι έφυγα, χωρίς να τελειώσω τον καφέ μου. Επόμενος προορισμός μου κάπου στους Στύλους Ολυμπίου Διός. Δεν θ’ ανεβώ από τα σκαλοπάτια. Κάνω τον γύρο από πίσω. Από Φιλελλήνων. Κάνω την απόσταση μεγαλύτερη. Δεν πειράζει. Μάλλον έχω κι ανάγκη να περπατήσω. Είναι που αισθάνομαι πως έχω έναν μακρύ-μακρύ δρόμο μπροστά μου για να φτάσω στα αυτονόητα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=6710