Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Το μικρό το μέγα στην πολιτική της καθημερινότητας.

Ανδρέας, Βασιλιάς

2013-01-27


Όπως είναι γνωστό στην πολιτική υπάρχουν τα μείζονα πολιτικά ζητήματα που καθορίζουν τις ευρύτερες πολιτικές ενός κόμματος και τα ελάσσονα όπου μπορεί ένα κόμμα να διαφοροποιείται για λόγους τακτικής. Είναι επίσης γνωστό ότι τα τελευταία 3-4 χρόνια έχουν ψηφισθεί μιας σειρά από μεταρρυθμιστικές πολίτικες που αφορούν σε αλλαγές μικρού ή μεγάλου βεληνεκούς σε ότι αφορά στο στρατηγικό σχεδιασμό της χώρας, π.χ. ο περίφημος νόμος «φας-τρακ». Είναι γεγονός ότι όλους μας απασχολεί το «τι μέλλει γενέσθαι» αυτής της χώρας. Πως θα αλλάξει η καθημερινότητα; Πως θα αρχίσει να κινείται ξανά η οικονομία; Και αναφέρομαι στην μικροοικονομία του απλού πολίτη. Δηλαδή να του περισσεύουν χρήματα ώστε να μπορεί να καταναλώνει, να διασκεδάζει, να ταξιδεύει, να κάνει πράγματα για τον εαυτό του που τώρα δεν μπορεί. Αυτό φαίνεται να μοιάζει το ζητούμενο για όλους τους πολιτικούς οργανισμούς και την κυβέρνηση και με βάση αυτή την «ανησυχία» πορεύονται. Ωστόσο απ’ ότι φαίνεται η λύση στα πιο απλά ζητήματα της καθημερινότητας αποτελεί και το πιο δύσκολο κομμάτι της εφαρμοσμένης πολιτικής. Ακριβώς γιατί πολύ συχνά μπερδεύονται οι δύο τομείς που ανέφερα στην αρχή: α) το γενικό και β) το επί μέρους, το μείζον και το έλασσον. Για παράδειγμα μέρες ολόκληρες ασχολήθηκε η βουλή για τη λίστα «Λαγκάρτ», αλλά το ζήτημα των μεταφορών και μετακινήσεων τους χειμερινούς μήνες στα νησιά, θα την απασχολήσει αποσπασματικά και ευκαιριακά! Φυσικά δεν τίθεται θέμα εξίσωσης ή σύγκρισης. Φυσικά και το πρώτο θέμα είναι πολύ σημαντικό και αφορά στη λειτουργία του δημοκρατικού θεσμικού πλαισίου της χώρας μας. Ωστόσο και το άλλο αφορά σε μια σειρά επί μέρους ζητημάτων που σε τελευταία ανάλυση θίγουν άμεσα τις δημοκρατικές διαδικασίες του τόπου, αλλά και την οικονομική βάση. Πως θα αναπτυχθεί ο τόπος μου όταν δεν μπορώ να πάω. Δεν υπάρχει η δυνατότητα ή στοιχίζει πανάκριβα!

Όπως εάν δεν λειτουργεί δημοκρατικά το θεσμικό πλαίσιο, δεν μπορώ να έχω ένα κράτος δικαίου, έτσι εάν δεν έχω δημοκρατικά οργανωμένες τις συγκοινωνίες δεν μπορώ να έχω και μια δημοκρατικά οργανωμένη οικονομία.

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί συχνά «πέφτει» το μεγαλύτερο βάρος στα θεσμικά/ιδεολογικά ζητήματα και δευτερευόντως ή ευκαιριακά στα «μικρά» της καθημερινότητας

Μήπως όμως το μείζον και το ελάσσων είναι κάτι το σχετικό; Μήπως τελικά κάνοντας αυτό το διαχωρισμό μια κυβέρνηση, ένας υπουργός, ένα κόμμα ή ένας βουλευτής «βολεύονται» σε γενικότητες περί δημοκρατίας γιατί δεν θέλουν να ασχοληθούν επί της ουσίας με το συγκεκριμένο; Ίσως γιατί εάν το κάνουν θα χρειαστεί να συγκρουστούν με συγκεκριμένα συμφέροντα. Παράδειγμα να χρειαστεί να ρωτήσουν να μάθουν γιατί δεν υπάρχουν δρομολόγια στα νησιά ή γιατί σε κάποια έχουν μειωθεί ή γιατί υπάρχουν δυσανάλογα πολύ μεγάλες τιμές από τις αεροπορικές εταιρίες. Τότε θα χρειαστεί να «χτυπήσει συγκεκριμένες πόρτες» και αυτό είναι πράγματι ενοχλητικό.

Μήπως τελικά το να γενικεύουμε είναι για να στρουθοκαμηλίζουμε; Βέβαια έτσι δεν πρόκειται ποτέ να φτιάξουμε κράτος, που έλεγε και ο Μακρυγιάννης.


Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=6938