Οταν η ΠΑΣΚΕ δεν έβλεπε τον κίνδυνο του ν. 3029/02
Αστέρω, Χριστοδουλίδου
Ελευθεροτυπία, 2005-06-27
Οταν η συνδικαλιστική Αριστερά αντιδρούσε εντονότατα, τότε, με την ψήφιση του ν. 3029/02 προέβλεπε ταυτοχρόνως και τις σημερινές εξελίξεις, όπως όλοι τις βιώνουμε. Η ίδια αντίδραση υπήρξε και στη σειρά των νομοθετημάτων που εισήγαγε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 7 χρόνια της διακυβέρνησής της.
«Πόρτες και παράθυρα» στη βαρβαρότητα της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και αγοράς υποστήριζαν οι συνδικαλιστές τόσο του ΠΑΜΕ όσο και της «Αυτόνομης Παρέμβασης». Και δυστυχώς ελάχιστοι από την ΠΑΣΚΕ μίλησαν τότε δημοσίως για τα δεινά που δρομολογούσαν οι οικονομικές και κοινωνικές επιλογές των τότε κυβερνητικών αρμοδίων (σ.σ. και πλήρωσαν με την περιθωριοποίησή τους).
Η επίσημη ηγεσία της ΠΑΣΚΕ έδειχνε να κωφεύει στις προειδοποιήσεις, δημοσίως υποστήριζε τα νομοθετήματα και εκ των υστέρων αναγνώρισε πως σε κομματικό επίπεδο πίεζε για άλλες πολιτικές επιλογές.
Είναι προφανές πως ως συνδικαλιστική παράταξη του «κυβερνοχώρου» οι προτεραιότητες δεν ήταν άλλες, παρά η προάσπιση και η «προστασία» του πολιτικού φορέα. Και φτάσαμε στο σήμερα, που γενικεύεται η «μεταρρυθμιστική διάθεση» της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης, έτσι που να είναι εύκολο να προβλέψει κανείς πως, αν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μικροεπιχειρηματίες δεν αντιδράσουν ενωμένα και συντονισμένα, κανένα δικαίωμα δεν πρόκειται να παραμείνει όπως μέχρι τώρα το γνωρίζαμε.
Είναι ίσως η πιο κρίσιμη ώρα για το συνδικαλιστικό κίνημα στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Είναι η ώρα της μέγιστης ευθύνης από μέρους όλων των συνδικαλιστικών δυνάμεων: Μια γροθιά να γίνουν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Να συγκληθούν οι ηγεσίες όλων των παρατάξων, να κονταροχτυπηθούν, να αποδοθούν ευθύνες, να γίνει αυτοκριτική και να χαραχθούν οι τακτικές και στρατηγικές του συνδικαλιστικού κινήματος. Ούτε το ΠΑΜΕ μπορεί αυτές τις στιγμές να συνεχίζει την ξεχωριστή πορεία του συμβάλλοντας σε διαχωρισμούς των εργαζομένων, αλλά ούτε και η ΠΑΣΚΕ με την «Αυτ. Παρέμβαση» να αγνοεί τη ΔΑΚΕ που τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν έχει δώσει δείγματα για άσκηση κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Η ανοικτή δημοκρατική εσωσυνδικαλιστική λειτουργία είναι η μοναδική προϋπόθεση για να επουλωθούν «τραύματα» στο εσωτερικό του κινήματος, ώστε να μπορέσει να πείσει, να συσπειρώσει και να αξιοποιήσει τον ξεσηκωμό όλων για να γίνουν αποτελεσματικοί οι αγώνες. Αν και τώρα το συνδικαλιστικό κίνημα δεν εμφανιστεί αρραγές και αποφασισμένο να αντικρούσει τις επιθέσεις, θα καταστεί συμμέτοχο στην κατάργηση των κατακτήσεων για τις οποίες απαιτήθηκαν μάχες και αίμα δεκαετιών. Και κυρίως, αν δεν ανταποκριθεί ενωτικά το κίνημα, θα χάσει και εκείνα τα ελάχιστα δείγματα εμπιστοσύνης που εκφράζουν όσοι υποτίθεται οφείλει να εκπροσωπεί ένα από τα τελευταία οχυρά της Δημοκρατίας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-16
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=694