.jpg)
Ήταν η ομιλία του υπουργού κ .Χατζηδάκη στη πρόσφατη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ που περιέγραφε αρκετά διεξοδικά τους στόχους σε πολλούς τομείς. Και όμως ούτε μία φορά δεν περιλάμβανε τις λέξεις βιομηχανία, μεταποίηση, δευτερογενής τομέας. Ακριβώς έτσι! Με έκπληξη διαβάσαμε την αληθινή αυτή παρατήρηση σε άρθρο του κ. Γ. Σταύρου, αντιπροέδρου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (*). Η έκπληξη είναι διπλή γιατί είναι απροσδόκητη αυτή η υπουργική επιλογή, αλλά και γιατί ήταν απρόσμενη η δυναμική δημόσια αντίδραση του στελέχους της βιομηχανίας.Το ανησυχητικό είναι ότι όλοι γνωρίζουν τους αριθμούς. Ότι η απουσία επιλογών, σχεδιασμού για τη βιομηχανία, τους προσανατολισμούς της είναι συνέχιση της πορείας πριν τη κρίση, είναι συνέχιση μια πορείας μη βιώσιμης για την οικονομία της χώρας. Η βιομηχανία βρίσκεται στο 9% του ΑΕΠ της χώρας, ένα ποσοστό συνεχώς μειούμενο από το 1985 και μετά. Δηλαδή, η αύξηση του ΑΕΠ έως το 2008 δεν στηρίχθηκε στη βιομηχανία. Αυτό ίσως πολλοί το είχαν αντιληφθεί. Αλλά βέβαια δεν υπήρξε προσπάθεια να φρενάρει ο κατήφορος. Επιπλέον όμως υπάρχουν και οι αλλαγές : τα στοιχεία 2000-2007 μας δείχνουν αύξηση των βιομηχανιών εντάσεως εργασίας, μείωση του ποσοστού των βιομηχανιών εντάσεως κεφαλαίου, μείωση του ποσοστού των βιομηχανιών τεχνολογίας, αύξηση εκείνων που είναι προσανατολισμένες στη λιανική αγορά. Το ανάποδο από ό,τι πολλοί θα περίμεναν. Αυτές οι τάσεις στη διάρθρωση της βιομηχανίας εξηγούν κατά πολύ τη σημερινή καθυστέρηση στην αύξηση των εξαγωγών (3% προβλέπεται για το 2013!) παρά τη σημαντική μείωση του κόστους εργασίας.Όλοι γνωρίζουν ότι έτσι είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί η μακροχρόνια ανισορροπία του εξωτερικού ισοζυγίου και ότι η τωρινή σημαντική μείωση του ελλείμματος είναι προσωρινή – θα εκτιναχθεί πάλι μόλις αρχίσει η ανάκαμψη. Όλοι γνωρίζουν ότι έτσι η δημοσιονομική προσαρμογή είναι πάνω σε πήλινα πόδια.Όλοι γνωρίζουν ότι ήδη υπάρχει αντιστροφή στην κυρίαρχη επιλογή στην Ευρ. Ένωση υπέρ της αύξησης της βιομηχανικής παραγωγής – στόχος το 2020 να είναι 20% του συνολικού Εισοδήματος στην Ένωση. Αν δεν υπάρξει σοβαρή ανάκαμψη της βιομηχανικής παραγωγής και στην Ελλάδα δε μπορεί να υπάρξει προοπτική σύγκλισης – θα αποκλίνουμε όλο και περισσότερο και στη νέα περίοδο.Και όμως, παρά τις σχετικές μελέτες και εισηγήσεις, η πολιτική που εφαρμόζεται είναι σε απόσταση από τις ανάγκες. Ενδεικτικό είναι το μόνιμο και επίμονο βάρος που δίνεται στον (εξωτερικό) τουρισμό, αν και οι αριθμοί δεν επιβεβαιώνουν τη μονομέρεια. Υποχωρεί συνεχώς από το 2000 ως ποσοστό του ΑΕΠ και βρίσκεται τώρα στο 5%, κάτω από τη βιομηχανία.Η χώρα έχει ανάγκη μεγάλης αντιστροφής του οικονομικού της μοντέλου. Και για να προσαρμοστεί στις επιλογές που σχεδιάζονται και σε άλλες χώρες της ΕΕ και για να αξιοποιήσει τις διεθνείς ευκαιρίες και για να δοκιμάσει τομείς της παραγωγικής δραστηριότητας που έχουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Αναμφίβολα δεν αρκούν όμορφες κυβερνητικές εξαγγελίες. Απαιτούνται πράξεις και χρήματα. Αλλά οπωσδήποτε επιβάλλεται η εγκατάλειψη του δόγματος ότι η οικονομία μόνη της θα πάρει τις ορθές αποφάσεις. Τις είδαμε τις σωστές!Να το πούμε αλλιώς: το “περιεχόμενο” της ανάπτυξης, οι τομείς προτεραιότητας έχουν τη κύρια σημασία – όχι μόνον η συνεχής αναφορά στο στόχο της ανάπτυξης.Η Ελλάδα έχει ανάγκη επιπλέον από ένα δρόμο ανάπτυξης που θα αξιοποιήσει τους εκπαιδευμένους νέους της – που σήμερα είναι τα μεγαλύτερα θύματα της ύφεσης και της έλλειψης επενδύσεων.Η ιδέα ότι θα συνεχίσουμε με κάποιο τρόπο να χρηματοδοτούμαστε χωρίς η χώρα να εξάγει ή να εισάγει χρήματα όσο χρειάζεται είναι εξωπραγματική – δεν έχει μέλλον. Εν τέλει θέλουμε να ζούμε από τη παραγωγή των χαμηλά αμοιβόμενων εργατών της Ασίας ;_(*) http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=515296
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7050&export=html