Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Μπούμερανγκ η Χαλκιδική

Παντελής, Καψής

Έθνος, 2013-06-07


Πριν από λίγο καιρό έπεσε στα χέρια μου μια φοιτητική εργασία για τη ρώσικη επανάσταση και τα «σοβιέτ». Προς έκπληξή μου έμαθα πως, όταν δημιουργήθηκαν «σοβιέτ» στα εργοστάσια, η ρητή εντολή του Λένιν ήταν πως θα μπορούσαν να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από τις αποφάσεις που σχετίζονταν με την παραγωγή. Αυτές ανήκαν στην αποκλειστική δικαιοδοσία των «μάνατζερ» που είχαν απομείνει. Ξέρουμε τι ακολούθησε. Η δυναμική της επανάστασης αποδείχθηκε ισχυρότερη από τον Λένιν.

Τι σχέση έχουν τα σοβιέτ και ο Λένιν με την Ελλάδα, θα πείτε. Δικαίως. Τα θυμήθηκα, ωστόσο, με αφορμή δύο πρόσφατα γεγονότα: Το πρώτο ήταν μια συγκέντρωση των εργαζομένων και των οικογενειών τους στα ορυχεία χρυσού στη Χαλκιδική, όπου υποστήριξαν ότι αποτελούν τη σιωπηρή πλειοψηφία. Και το δεύτερο η αναφορά του κ. Τσίπρα προχθές -αφού προηγουμένως αρνήθηκε να δει τους εργαζομένους- με την οποία υιοθέτησε ξανά τις κινητοποιήσεις σε Κερατέα και Χαλκιδική.

Πρόκειται για δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου οι αντιλήψεις -ως κοινωνία και ως πολιτεία- για το δημόσιο συμφέρον διίστανται. Και το ενδιαφέρον ερώτημα που προκύπτει είναι τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ αν γινόταν κυβέρνηση. Η εύκολη απάντηση -τοπικό δημοψήφισμα- δεν ισχύει. Γιατί φυσικά το αποτέλεσμα ουσιαστικά προκαθορίζεται από το ποιοι θα ψηφίσουν. Αλλωστε στην περίπτωση της Κερατέας είχαμε την τοπική κοινωνία εναντίον της πολιτείας.

Στις ευνομούμενες κοινωνίες βέβαια υπάρχουν διαδικασίες. Διαβούλευση, ανοικτοί διαγωνισμοί, υποχρεωτικές περιβαλλοντικές μελέτες και σε τελευταία ανάλυση δικαστικές αποφάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως τις αρνείται.

Το «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα» που έφερε πριν από λίγους μήνες ως σύνθημα αφορούσε προφανώς τους άλλους. Τι θα έκανε λοιπόν αν έπρεπε να πάρει δύσκολες αποφάσεις; Στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι σε κάθε μεγάλο έργο υπάρχουν πάντα αντιδράσεις - να θυμηθούμε τα Σπάτα, την περιφερειακή Υμηττού, το κωπηλατοδρόμιο, το Ελληνικό.

Ακόμα και τα πάρκα με ανεμογεννήτριες ακυρώνονται γιατί βλάπτουν το περιβάλλον! Οργανωμένες μειοψηφίες με άλλα λόγια μπορεί να δημιουργηθούν ανά πάσα στιγμή. Δεν χρειάζεται μάλιστα να πάμε καν στα έργα. Τι θα έκανε π.χ. ο διοικητής της ΔΕΗ -επί ΣΥΡΙΖΑ- αν ερχόταν αντιμέτωπος με τον εκάστοτε μαινόμενο Φωτόπουλο;

Υπάρχει βέβαια μια εύκολη λύση - τη δοκίμασε το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του ’80. Τους εξαγοράζεις. Τους συνδικαλιστές με τα καλούδια της μικροεξουσίας τους, άδειες, αποχή από την εργασία, ταξίδια. Αλλά και τους εργαζόμενους με μισθούς πολύ μεγαλύτερους από τον ιδιωτικό τομέα.

Η λύση ωστόσο έχει μειονεκτήματα. Το πρώτο ότι κοστίζει - δεν έφτασε για το τίποτα ο πληθωρισμός στο 23% το 1986. Και το δεύτερο ότι δεν σταματά ποτέ - συνεχώς πρέπει να δίνεις περισσότερα. Με άλλα λόγια κάποια στιγμή, κάθε κυβέρνηση πρέπει να πιει το πικρό ποτήρι, να πάρει δύσκολες αποφάσεις.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει. Τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι θα έκανε καθώς έχει απαξιώσει τις νόμιμες διαδικασίες; Ποιος και πώς θα αντιστεκόταν στις κινητοποιήσεις ακτιβιστών τους οποίους οι ίδιοι σήμερα υιοθετούν και ενθαρρύνουν; Θα έβγαζε τα ΜΑΤ ή θα υπέκυπτε σε κάθε ομάδα αποφασισμένων; Το ζήτημα σχετίζεται άμεσα με την ανάπτυξη, γιατί βέβαια σε τέτοιες συνθήκες κανείς δεν κάνει επενδύσεις. Σχετίζεται και με τη δημοκρατία όμως, καθώς οι «συλλογικότητες» καταπατούν εύκολα τα ατομικά δικαιώματα.

Είναι άδικο για τους κατοίκους της Ιερισσού να αντιμετωπίζεται το θέμα τους με όρους ιδεολογικούς και όχι με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Με τον τρόπο που οι ίδιοι το χειρίστηκαν, ωστόσο, το έκαναν πολιτικό και ιδεολογικό. Και σήμερα πολλοί Ελληνες θα θεωρούσαν τη δικαίωσή τους δικαίωση της αυθαιρεσίας. Ακόμα κι αν έχουν δίκιο!


Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7063