Άλμα στο κενό ή βήμα μπροστά;

Πάνος, Κολιοπάνος

Μεταρρύθμιση, 2013-06-29

Πριν από ένα χρόνο ο Φώτης Κουβέλης προχώρησε σ´ αυτό που είχε δεσμευθεί κατά την προεκλογική περίοδο. ´Οτι δεν θα άφηνε τη χώρα να οδηγηθεί στην ακυβερνησία και την χρεοκοπία. Ετσι συνέβαλε στον σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης, με κεντρική στρατηγική "Μέσα στο ευρώ και με την κοινωνία όρθια". Αρκετοί τότε - και από το χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς - έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την κίνηση "άλμα στο κενό". Διαψεύστηκαν. Η χώρα αντί να βυθιστεί στην άβυσσο έκανε ένα βήμα μπροστά. Εστω και τρεμάμενο.

Ας μην ξεχνάμε ότι τα δύο άλλα κόμματα κουβαλούσαν στις πλάτες τους το ανεξίτηλο στίγμα της απόλυτης ευθύνης για την κατάντια της χώρας και την διάλυση της κοινωνίας. Η ΔΗΜΑΡ τους πρόσφερε την αξιοπιστία και την αρετή, στοιχεία απολύτως απαραίτητα για να απολαμβάνει η κυβέρνηση τουλάχιστον της ανοχής της κοινωνίας και της εμπιστοσύνης των εκτός συνόρων εταίρων και δανειστών μας. Μπορεί η Δημοκρατική Αριστερά να ήταν το τρίτο σε εκλογική δύναμη κόμμα της τρικομματικής κυβέρνησης αλλά ήταν ( και είναι ) μακράν το πρώτο σε πολιτική εκτίμηση και κοινωνική αποδοχή. Ένα δεδομένο που, φευ, υποτιμήθηκε από τους δυο - και μόνους πλέον - εταίρους του νέου κυβερνητικού σχήματος. Αυτό δεν αλλάζει ούτε από σπερμολογίες ούτε από ευκαιριακές δημοσκοπήσεις.

Η λειτουργία της τρικομματικής κυβέρνησης έπρεπε να στηρίζεται σε μια προγραμματική συμφωνία. Δυστυχώς αυτή παραβιάσθηκε επανειλημμένα. Και μήνα με τον μήνα η τρικομματική κυβέρνηση εξαλλασόταν σε μονοκομματική. Η τήρηση αυτής της συμφωνίας δεν είχε να κάνει με την προστασία κομματικών συμφερόντων αλλά με την δημοκρατική και αποτελεσματική λειτουργία της. Συστατικό στοιχείο αυτής της συμφωνίας ήταν ο σεβασμός των δημοκρατικών θεσμών. Και η Δημοκρατική Αριστερά είναι, ως εκ της φύσεώς της, θεματοφύλακας αυτών των θεσμών. Αλλιώς δεν έχει λόγο ύπαρξης...

Κορυφαίο κρούσμα αυτών των παραβιάσεων ήταν ο καθόλα αντιδημοκρατικός και χουλιγκάνικος αιφνιδιασμός με την ΕΡΤ. Και το θέμα δεν είναι η αμαρτωλή ΕΡΤ, που είναι. Εδώ είχαμε μια κυβέρνηση συνεργασίας - κορυφαίο δείγμα δημοκρατικών διαδικασιών - να εξαλλάσεται ταχέως σε αυταρχικό εξουσιαστικό μηχανισμό, τύπου Ερντογκάν. Electdictature όπως εύστοχα τον χαρακτηρίζουν έγκυρα διεθνή μέσα. Βούτυρο δηλαδή στο ψωμί των χρυσαυγιτών...

Τι έπρεπε να κάνει η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης; Το αυτονόητο για ένα κόμμα και έναν ηγέτη που έχει τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό. Να απαιτήσει την εφαρμογή της προγραμματικής συμφωνίας και βεβαίως την επικαιροποίησή της. Το αυτονόητο απερρίφθη από τον πρωθυπουργό. Η αποχώρηση ήταν μονόδρομος. Για το συμφέρον της χώρας - που δεν ταυτίζεται με την θητεία της όποιας κυβέρνησης - και για την αξιοπιστία της ΔΗΜΑΡ, που είναι η μοναδική πολιτική της προίκα.

"Αλμα στο κενό" είπαν πάλι κάποιοι, με διαφορετικά κριτήρια από τους περσινούς. Το "άλμα" του 2012 έσωσε τη χώρα από την άτακτη χρεοκοπία. Το "άλμα" του 2013 ανοίγει το δρόμο για την εναλλακτική λύση στην αυταρχική διολίσθηση που πάει χέρι χέρι με την κοινωνική ανισότητα. Τα ποιοτικά στοιχεία της νέας κυβέρνησης δικαιώνουν - αλοίμονο - την επιλογή της ΔΗΜΑΡ και του Φώτη Κουβέλη. Δίνουν όμως και την μοναδική ευκαιρία για επιστροφή στις Μεγάλες Πολιτικές Πρωτοβουλίες.

Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7126