Ετερόφυλοι και ομόφυλοι γάμοι
Διονύσης, Τσιακνής
Ελευθεροτυπία, 2005-07-21
Θα ήταν έλλειψη ειλικρίνειας απ’ όλους μας αν δεν δεχόμασταν περίπου αβίαστα πως η πράξη του γάμου δεν είναι παρά μια απλή σύμβαση μεταξύ δύο ατόμων, που αποφασίζουν να συμβιώσουν και να αντιμετωπίσουν μαζί όλα όσα συνεπάγονται και απορρέουν απ’ αυτή την κοινή τους απόφαση. Μια σύμβαση απλή μεν όσον αφορά τη διαδικασία, αλλά πολύ ισχυρή νομικά, έτσι που μια ολόκληρη κατηγορία δικαίου (το οικογενειακό αλλά και όχι μόνο) έχει ως περιεχόμενό της τους κανόνες που αφορούν στο γάμο αυτόν καθ’ αυτόν, τις σχέσεις των συζύγων, των γονέων με τα παιδιά, των παιδιών μεταξύ τους (συγγένειες κ.λπ.), αλλά και τις ρυθμίσεις, οικονομικές και άλλες (διαζύγια, διατροφές, επιμέλειες τέκνων) σε περίπτωση που ο γάμος διαλυθεί.
Θέτω εξ αρχής την οικονομική παράμετρο, για να πω πως αν υπήρχε ένας αυτόματος τρόπος ρύθμισης αυτής της ισχυρότατης πλευράς, το δε επίπεδο των κοινωνιών ήταν από πάσης απόψεως υψηλό, τότε λίγοι άνθρωποι θα έμπαιναν σε μια διαδικασία περίπου αρχαίας τελετής, προκειμένου να ζήσουν τον έρωτά τους ή να τεκνοποιήσουν. Εκτός και αν τους άρεσε το φολκλόρ της υποθέσεως ή αν το έκαναν για να μη δυσαρεστήσουν τους λιγότερο προοδευτικούς της οικογένειας.
Αν λοιπόν ο αρραβώνας μεταφραζόταν, και μεταφράζεται, ως σεξ με την ανοχή των γονέων, ο γάμος ήταν και είναι τεκνοποιία με την ευλογία της Εκκλησίας, υπό τον υποκριτικό (τις περισσότερες φορές) έλεγχο της νομοθετικής, εκτελεστικής και εν τέλει της δικαστικής εξουσίας. Πίστεψέ με, έχω γνώση του θέματος και έχω υποστεί τις συνέπειες των ελεύθερων επιλογών και πράξεών μου, αλλά αν είναι κάτι για το οποίο σεμνύνομαι (και θα το κάνω διά βίου) είναι τα τέσσερα παιδιά μου.
Τα τελευταία χρόνια, ο δυτικός κόσμος προχώρησε σε μια κατάκτηση που για άλλες, σημερινές κοινωνίες ή και για άλλες ιστορικές περιόδους αυτής της ίδιας της Δύσης, ήταν περίπου αδιανόητη: η απόφαση για τη συμβίωση να ανήκει κατά κύριο λόγο στους ίδιους τους ενδιαφερομένους και όχι στους γονείς, στους αρχηγούς οίκων, στους προύχοντες ή τους βασιλείς. Τώρα, αν βρεθεί κάποιος να ισχυριστεί πως η απόφαση άλλων για το γάμο τρίτων έχει πλέον των οικονομικών ή και πολιτικών διαστάσεων και άλλες πέραν αυτών, απλώς δεν θα ξέρει τι του γίνεται ή θα είναι ένας άλλος υποκριτής ανάμεσά μας. Ακόμα και όταν κάποιοι γονείς «προξενεύουν» δήθεν αθώα την κορούλα τους από νωρίς νωρίς, σίγουρα κάποια οικονομική διάσταση υπάρχει στο βάθος της σκέψης τους, που κρύβεται εύστοχα αλλά και πονηρά πίσω απ’ το όνειρο για ευτυχία και εξασφάλιση του παιδιού τους.
Εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι απόψεις μου μονόπλευρες, ως έχουσες στο επίκεντρό τους την ισχυρότατη (επιμένω) οικονομική διάσταση της σύμβασης του γάμου. Υπάρχει όμως ένα «αλλά» που νομίζω πως στο βάθος δικαιώνει αυτές τις απόψεις.
Ολα τα πράγματα αλλάζουν ή μπορούν να αλλάξουν στον ιστορικό χρόνο, εκτός από τη γέννηση, τον έρωτα και το θάνατο. Ο έρωτας, λοιπόν, ως συνώνυμο της ίδιας της ζωής, μπορεί στο απώτερο ή απώτατο μέλλον να υπάρξει ή πιο σωστά να απαλλαγεί απ’ τα δεσμά του χρήματος, μια και το χρήμα μπορεί να πάψει -σύμφωνα πάντα με την ίδια πολιτική και φιλοσοφική άποψη- να παίζει το ρόλο που έπαιζε από γεννήσεως των κοινωνιών αλλά και συνεχίζει να παίζει στις μέρες μας. Αρα η κατάργηση ενός θεσμού, ή μιας σύμβασης, θα έρθει φυσιολογικά μέσα από τις γενικότερες ανατροπές και αλλαγές που θα επισυμβούν.
Ολα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, γι’ αυτό και συμμερίζομαι απόλυτα την επιθυμία των ομοφυλόφιλων για τη θεσμοθέτηση του μεταξύ τους γάμου, δοθέντος ότι και οι ίδιοι βλέπουν πως δεν πρόκειται σε τελευταία ανάλυση παρά για μια νομοθετική ρύθμιση των οικονομικών βασικά σχέσεων που απορρέουν απ’ τη συμβίωσή τους. Οταν χηρέψει κάποια ή κάποιος σε ένα «νόμιμο» ζευγάρι ή απλώς χωρίσει, ο νόμος καθορίζει επακριβώς και τα της κληρονομιάς, αλλά και το τι δικαιούται ο καθένας εκ των συζύγων από την κοινώς κτηθείσα περιουσία, σε περίπτωση διαζυγίου.
Ας είμαστε, λοιπόν, ειλικρινείς και προπάντων, λιγότερο υποκριτές. Υπάρχουν χιλιάδες ζευγάρια ομοφυλοφίλων που, αδιαφορώντας για το πώς ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας τους αντιμετωπίζει ή για το γεγονός ότι η κεφαλή της Εκκλησίας τούς απειλεί με το πυρ το εξώτερο, αποφάσισαν να ζήσουν και να μοιραστούν μαζί τα όποια οικονομικά βάρη. Ποιος θα τους στερήσει το δικαίωμα να μπορούν να υπαχθούν σε κάποιες νομοθετικές ρυθμίσεις (το δυνατόν δίκαιες) έτσι ώστε να έχουν μετά το τέλος της σχέσης τους (θάνατος ή χωρισμός εν ζωή δηλαδή) την αντιμετώπιση που έχουν όλα τα άλλα ζευγάρια;
Στο τέλος τέλος, αυτό είναι θέμα της πολιτείας και των κομμάτων. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα πολυτελή ράσα και οι τιάρες γίνονται τιμητές κάποιων ανθρώπων σαν τον Αλέκο Αλαβάνο, επειδή απλώς τολμά να πει τα αυτονόητα. Ή μάλλον καταλαβαίνω, αλλά βαριέμαι να ασχοληθώ παραπάνω με το ιερατείο και τα καμώματά του.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=716