Η 18η Μπρυμαίρ στα γουναράδικα
Παύλος, Τσίμας
Τα Νέα, 2013-07-18
Μικρή υπενθύμιση: Οταν ο Αρης βγήκε στο βουνό, ο πόλεμος δεν είχε κριθεί, ο κόσμος ολόκληρος παιζόταν κορόνα-γράμματα. Το κεφάλι τους όσοι τον ακολουθούσαν, όσοι κρεμούσαν την κάπα τους, το έβαζαν στο στόμα του λύκου. Και αν έδιναν ραντεβού με τον θάνατο στα γουναράδικα, ήταν γιατί στ’ αλήθεια ο θάνατος ήταν πιθανότερος από τη ζωή. Δεν το έλεγαν σαν παρόλα, από αυτές που από τον πάγκο του μπαρ ρίχνουν αφελείς φοιτητριούλες και από το βήμα της Βουλής εντυπωσιάζουν τα δελτία των ειδήσεων.
Κατά τα άλλα, στο γελοίο επεισόδιο με τα γουναράδικα, περισσότερο από μια επίκληση στο πνεύμα του Αρη Βελουχιώτη θα ταίριαζε μια επίκληση στο πνεύμα του Καρόλου Μαρξ. Κατά τον οποίο, στους καιρούς των μεγάλων αναστατώσεων, στις μεγάλες κρίσεις, «οι άνθρωποι επικαλούνται με αγωνία τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα πολεμικά τους συνθήματα, τις φορεσιές τους, για να παρουσιαστούν με αυτή τη μεταμφίεση, που ο χρόνος έκανε σεβάσμια, με αυτή τη δανεισμένη γλώσσα, στη νέα σκηνή».
Κάπως έτσι, ο μεταρρυθμιστής Λούθηρος μεταμφιέστηκε σε Απόστολο Παύλο και η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση ντύθηκε πρώτα τη φορεσιά της ρωμαϊκής δημοκρατίας και ύστερα, υπό τον Ναπολέοντα, της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στα καθ’ ημάς, η Εθνική Αντίσταση στα χρόνια του ’40 δανείστηκε τα ρούχα του ’21 και ο Αρης στο βουνό, για να συνεπάρη τους χωρικούς, τους μιλούσε σαν Κολοκοτρώνης.
Αλλά ο Μαρξ προειδοποιούσε ότι αυτός ο ιστορικός χορός μεταμφιεσμένων μπορεί κάποτε να υπηρετεί μια μεγάλη υπόθεση και να την εκλαϊκεύει, να την κάνει οικεία, ώστε να διευκολύνει ανθρώπους που «προσπαθούν να ανατρέψουν τον εαυτό τους και τα πράγματα». Αλλά μπορεί να είναι και μια παρωδία, μια φάρσα, όπου οι άνθρωποι μεταμφιέζονται και υποδύονται ιστορικούς ρόλους, επειδή δυσκολεύονται να αναμετρηθούν με αυτό που στ’ αλήθεια τους συμβαίνει και με αυτό που «πρέπει να γίνει».
Ζήσαμε κατά κόρον αυτά τα χρόνια μια τέτοια μεταμφίεση. Αντιμέτωποι με μια βαθιά κρίση, που απαιτεί να ανατρέψουμε «τον εαυτό μας και τα πράγματα», επιδιδόμαστε σε μια ιστορική παρένδυση που εξελίσσεται σε φάρσα και μασκαράτα.
Η «αντιμνημονιακή» παράταξη ανακαλεί το πνεύμα της Εθνικής Αντίστασης, ντύνεται τα φισεκλίκια του Αρη και πιθηκίζει τα λόγια του, δίνοντας «ραντεβού στα γουναράδικα», χωρίς να έχει καν συναίσθηση της αμετροέπειας. Αλλά, αν η χρεοκοπία δεν ήταν το αποτέλεσμα της εκρηκτικής συναρμογής μιας εσωτερικής διαδικασίας παρακμής με μια διπλή διεθνή κρίση, αν ήταν, απλώς, μια συνωμοσία, μια εξωτερική επίθεση, μια «βάρβαρη ξένη κατοχή», τότε το έργο μας είναι ελαφρύ και η μοίρα μας ευανάγνωστη. Δεν έχουμε τίποτε να αλλάξουμε, καμία επώδυνη μεταβολή να εφεύρουμε, καμία πέτρα να κυλήσουμε στην κορυφή του βράχου. Εχουμε απλώς να υψώσουμε το λάβαρο της αντίστασης και να περιμένουμε το τέλος της κρίσης. Που θα έρθει κάπως σαν Οκτώβρης του ’44, όπου θα ξεχυθούμε στους δρόμους να υποδεχθούμε τη λευτεριά και να τουφεκίσουμε στου Γουδή (στο Badminton, δηλαδή;) τους προδότες...
Απέναντι σε αυτή τη δημοφιλή (και τόσο ανακουφιστική) κατασκευή, μια μικρή, περιφρονημένη εκσυγχρονιστική μειοψηφία δοκίμασε δειλά δειλά μια άλλη, παρηγορητική παρένδυση. Προσπάθησε να δει την τριμερή των δανειστών μας, με τα ρούχα των τριών ναυάρχων, του Κοδριγκτώνος, του Χέυδεν και του Δεριγνύ, που κατέπλευσαν για να βυθίσουν τον στόλο της εσωτερικής κατοχής, σε ένα νέο Ναυαρίνο, και να μας χαρίσουν την ποθούμενη απελευθέρωση από την εσωτερική κατοχή, από τον μοχθηρό Ιμπραήμ του χρεοκοπημένου πελατειακού κράτους, που, για την περίσταση, έχει τη μορφή των μηδισάντων στον ΣΥΡΙΖΑ πρώην πασοκοσυνδικαλιστών ενός, εν πολλαίς συναλλαγαίς αμαρτήσαντος, κρατικοδίαιτου αγωνιστικού φρονήματος.
Αλλά, φυσικά, όσο ο Καμμένος ή ο Διαμαντόπουλος δεν είναι Βελουχιώτης, άλλο τόσο το Μνημόνιο δεν είναι «Καρτερία» ούτε ο Τόμσεν είναι Αστιγξ.
Και αν ο χορός των μεταμφιεσμένων συνεχίζεται με πυροτεχνήματα και με κολοκύθες που μεταμφιέζονται σε βελουχιώτικες άμαξες, είναι γιατί έτσι αποφεύγουμε τα δύσκολα. Να μιλήσουμε στ’ αλήθεια για τις ενοχλητικές αιτίες της κρίσης. Και να προτείνουμε ένα σχέδιο για την Ελλάδα μετά το Μνημόνιο, που να μας επιτρέπει να ελπίζουμε, κατά την έκφραση του Μαρξ, ότι θα ανατρέψουμε τον εαυτό μας και τα πράγματα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-23
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7166