Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Ο προοδευτικός μεταρρυθμιστικός χώρος

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2013-08-18


Αν μου ζητούσατε να ορίσω την ουσία της πολιτικής πράξης, θα σας έλεγα ότι αποτελείται από δύο θεμελιακά και απαραίτητα στοιχεία: το πρώτο είναι μια αρχική ιδεολογική επιλογή και το δεύτερο η συστράτευση με ομόγνωμους άλλους για να προωθήσουμε όσο μπορούμε το δικό μας πολιτικό όραμα. Με αυτά, τα μάλλον προφανή, κατά νου διάβασα διάφορα κείμενα που γράφτηκαν για να αβαντάρουν τη δημιουργία ενός ενωτικού, προοδευτικού και μεταρρυθμιστικού τρίτου πόλου, ο οποίος, αρχίζοντας από τη σοσιαλδημοκρατία και φτάνοντας μέχρι τη «Δράση» του Μάνου, θα μας απαλλάξει από το δίλημμα Σαμαράς ή Τσίπρας.

Ως προς τον στόχο, ουδεμία αντίρρηση. Πράγματι, ο εκκολαπτόμενος δικομματισμός, που προωθούν τόσο η Ν.Δ. όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. αποτελεί ζοφερή προοπτική επειδή μας εξαναγκάζει να προτιμήσουμε το κακό από το χειρότερο. Μια πρώτη παρατήρηση όμως θα ήταν –ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας– ότι ο νέος πόλος, παρά τη διμετωπική ρητορική του, δεν κρατάει ίσες αποστάσεις, αλλά εμφανίζεται στην ουσία ως αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που φάνηκε καθαρά όταν οι κύριοι σπόνσορές του πέρασαν τη ΔΗΜΑΡ γενεές δεκατέσσερις επειδή εγκατέλειψε τη συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ.

Δεδομένου ότι ποτέ δεν έκρυψα τις κάθε άλλο παρά φιλικές διαθέσεις μου προς την Κουμουνδούρου –μερικοί μάλιστα μου καταλογίζουν μονομανία και ίσως δεν έχουν άδικο–, αυτό κανονικά θα έπρεπε να με χαροποιήσει. Συμβαίνει όμως το αντίθετο, και ο λόγος είναι ο εξής: ο υπό ίδρυση φορέας μπορεί μεν να επικρίνει τον ΣΥΡΙΖΑ και να το κάνει ειλικρινά και συχνά εύστοχα, αλλά στην ουσία υιοθετεί μια πτυχή της πολιτικής του. Κι επειδή η κουβέντα είναι βαριά, οφείλω να δώσω εξηγήσεις.

Από τα πράγματα που με ενοχλούν στον ΣΥΡΙΖΑ, θα σας υπενθυμίσω μια γενικότερη τάση, η οποία ουδέποτε διατυπώθηκε ρητά, αλλά κατά κάποιο τρόπο εξουσιοδοτεί μια σειρά από πολιτικά ατοπήματα και πάνω απ’ όλα την ακατάσχετη δημαγωγία του: αναφέρομαι στην απολυτοποίηση ορισμένων εννοιών με την προσθήκη ενός τεράστιου θετικού προσήμου (ασφαλής ένδειξη είναι ότι γράφονται με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο, όπως «Αντίσταση»). Στη συνέχεια οι απόλυτες αυτές έννοιες, ακριβώς επειδή αποκτούν τόσο μεγάλη σημασία, υποβαθμίζουν ή σβήνουν τις πολιτικές-ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές. Να το πω αλλιώς, γίνονται απολιτικές σημαίες υπό τις οποίες μπορεί να υπηρετήσει οποιοσδήποτε χωρίς να τεθεί το βασικό ερώτημα: Γιατί αντιστέκεσαι; (Αν μεταφερθούμε δύο αιώνες πίσω, ο Αλ. Τσίπρας θα υποστήριζε και την εργατική τάξη αλλά και τη φεουδαρχική αριστοκρατία στον αγώνα τους κατά των αστών καπιταλιστών). Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ κλίνει το μάτι σε όλους τους δυσαρεστημένους, από επίορκους δημόσιους υπαλλήλους και ταξιτζήδες μέχρι εκείνους που δεν κόβουν αποδείξεις. Οσοι οργισμένοι προσέλθετε…

Νομίζω ότι κάτι όχι ανάλογο αλλά αντίστοιχο συμβαίνει και με την αναγγελθείσα δημιουργία ενός προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού χώρου. Με τη διαφορά ότι εδώ μιλάμε για Υπευθυνότητα, Λογική, Ρεαλισμό, Σοβαρότητα. Ιδιότητες με θετικό πρόσημο, όπως και η Αντίσταση εξάλλου, πλην όμως απολυτοποιημένες. Ιδιότητες οι οποίες ομοιογενοποιούν, με μόνο κριτήριο την αντίσταση στο κόμμα που χρησιμοποιεί μια εξίσου μεταφυσική έννοια της αντίστασης για να μαζέψει ψήφους. Ετσι φτάνουμε στην τερατώδη, κατά τη γνώμη μου, συμμαχία σοσιαλδημοκρατών και φιλελεύθερων που προτείνει το νέο σχήμα. Θυμάμαι μια φράση που προ καιρού διάβασα στην «Αυγή»: «Ας πούμε τώρα το “όχι” και τα “ναι” τα βρίσκουμε μετά!». Το «όχι» στον ΣΥΡΙΖΑ, εμένα τουλάχιστον, με καλύπτει. Ποια όμως είναι τα «ναι»; Ποιο νόημα θα αποκτήσουν οι λέξεις υπευθυνότητα, λογική, ρεαλισμός και σοβαρότητα όταν θα πρέπει να παρθούν αποφάσεις για τις εργασιακές σχέσεις, τον αναδιανεμητικό ρόλο της φορολογίας, τη δημόσια ανώτατη παιδεία και γενικότερα για τον ρόλο του κράτους που, ως γνωστόν, για τους φιλελεύθερους έχει μόνο ένα παράγωγο, τον κρατισμό; Ποιος θα κάνει πίσω, οι σοσιαλδημοκράτες ή οι φιλελεύθεροι της Δράσης; Και όποιος κάνει πίσω δεν θα προδώσει το αρχικό ιδεολογικό όραμά του που λέγαμε στην αρχή;

Ακόμα κι αν στην Ελλάδα ο μέγας ασθενής είναι το Δημόσιο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι το 2008 το φιλελεύθερο εγχείρημα εκτροχιάστηκε. Στο εξωτερικό το κλίμα αλλάζει, και το υπερωκεάνιο στρίβει, βασανιστικά αργά, αλλά στρίβει. Τα απανωτά σκάνδαλα των τραπεζών, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή των πολυεθνικών, τα αρπακτικά του χρηματοπιστωτικού τομέα, οι off shore παράδεισοι όπου βρίσκονται παρκαρισμένα τρισεκατομμύρια, όλα τα παραπάνω έχουν πάψει να θεωρούνται μέρος της ζωής μας που οφείλουμε να αποδεχτούμε για να μη μας πουν παλαιοημερολογίτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φταίει για πάμπολλα, αλλά όχι γι’ αυτά. Κι εμείς, για να τον πολεμήσουμε, θα έρθουμε εις πολιτικού γάμου κοινωνίαν με όσους τα θεωρούν απλές δυσλειτουργίες ενός, κατά τα άλλα, καλού και «φυσιολογικού» συστήματος;


Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7235