Οι βόμβες στο Λονδίνο - υπεκφυγές και αποσιωπήσεις
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2005-07-27
Η αντίδραση του Τόνι Μπλερ στις τρομοκρατικές επιθέσεις ήταν αναμενόμενη. Τις πρώτες ημέρες, εκμεταλλευόμενος το συσπειρωτικό κλίμα που μοιραία δημιουργήθηκε, το έπαιξε ενωτικός και αποφασισμένος. Οταν όμως άρχισε να ακούγεται η άποψη ότι οι βόμβες συνδέονται άμεσα με την πολιτική του στο Ιράκ, έδωσε οργισμένος την απάντηση ότι δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στα δύο και ότι συνιστά μειοδοσία στο μέχρις εσχάτων πόλεμο κατά της τρομοκρατίας να ισχυρίζεται κανείς το αντίθετο.Μόνο κάποιος εντελώς ηλίθιος ή ένας πολιτικός που προσπαθεί να σώσει το τομάρι του θα μπορούσε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Στόχος του Μπλερ όμως δεν ήταν μόνο να υπεκφύγει, δηλαδή να μη χρεωθεί τις συνέπειες των επιλογών του. Τα λόγια του αποκαλύπτουν επίσης τη λογική που διέπει τη δυτική επιθετικότητα μετά την 11η Σεπτεμβρίου: οι ισλαμιστές τρομοκράτες ενσαρκώνουν το κακό, το μεταφυσικό κακό με τη θρησκευτική έννοια, και συνεπώς οποιαδήποτε πολιτική αντιμετώπιση του προβλήματος θα αποδειχθεί μάταιη. Δηλαδή, ακόμα και αν η Δύση δεν είχε διαπράξει κάποια λάθη, οι τρομοκράτες θα έκαναν το ίδιο. Το απόλυτο κακό δεν χρειάζεται προφάσεις για να μας βλάψει - είναι στη φύση του, όπως διδάσκει η θρησκεία. Κατ’ επέκταση τους δαίμονες δεν προσπαθείς να τους καταλάβεις· τους πολεμάς αμείλικτα, όπως διακηρύσσουν οι χριστιανοί φονταμενταλιστές που χαράζουν την αμερικανική πολιτική.
Οι βόμβες στο Λονδίνο όμως ανέσυραν στην επιφάνεια και κάποιες άλλες λανθάνουσες αντιφάσεις, στην αντίπερα όχθη αυτή τη φορά. Συγκεκριμένα εκείνοι που καταδίκασαν τα τυφλά χτυπήματα (εννοώ όσους το εννοούσαν ειλικρινά) αποδέχθηκαν έμπρακτα κάτι που συνήθως αποφεύγουν να παραδεχτούν ρητά: ότι η αντίσταση κατά της Αμερικής δεν αποτελεί ενσάρκωση του μεταφυσικού καλού, και τούτο σημαίνει ότι ο αντιαμερικανισμός μπορεί να εκθρέψει αντιδραστικά ιδεολογήματα και να οδηγήσει σε αποτρόπαιες πράξεις. Με άλλα λόγια, ο ευγενής σκοπός ούτε αγιάζει τα μέσα ούτε θέτει εκτός πολιτικής συζήτησης τα ιδεολογικά κίνητρα του καθενός που δηλώνει αντιαμερικανός. Θέλω να πω ότι είναι επίσης λάθος να δαιμονοποιούμε την Αμερική και συνεπώς να δεχόμαστε οτιδήποτε γίνεται στο όνομα μιας αντίστασης εξίσου μανιχαϊστικής με εκείνη που κυριαρχεί στο Λευκό Οίκο, αλλά αντεστραμμένης. Αυτό στη Δύση θεωρείται κοινός τόπος. Στην Ελλάδα όμως η υστερία του αντιαμερικανικού δημόσιου λόγου απαλείφει τέτοιου είδους διακρίσεις για να διαφυλάξει τη μαγική συνταγή της επιτυχίας του: την πολυσυλλεκτικότητα. Πολέμιοι της «τριτεποχικής» νέας τάξης δεν είναι μόνο αυτοί που θα περίμενε κανείς, αλλά και ο Χριστόδουλος, ελληναράδες παντός τύπου, σκοταδιστές νεοορθόδοξοι που βάλλουν κατά του Διαφωτισμού, ακροδεξιοί, ρατσιστές και όσοι πιστεύουν ότι το γένος των Ελλήνων ήρθε από διαφορετικό γαλαξία. Να γιατί οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ένα λαό ο οποίος αποδέχεται μεν κάτι «προοδευτικό», δηλαδή τον αντιαμερικανισμό, παραμένει δε αντιδραστικός σε όλα τα υπόλοιπα.
Ενα παράδειγμα από τις αντιφάσεις του ελληνικού αντιαμερικανισμού: όταν ο Μπλερ έκανε την εξωφρενική δήλωση ότι οι βόμβες του Λονδίνου δεν σχετίζονται με την εισβολή στο Ιράκ, επειδή οι επιθέσεις των ισλαμιστών είχαν ήδη αρχίσει, σχολιαστές σε ολόκληρο τον κόσμο τού υπενθύμισαν ότι οι μουσουλμάνοι καταλογίζουν στη Δύση μια σειρά από αδικίες που προηγήθηκαν. Το ίδιο έκαναν και κάμποσοι Ελληνες. Μόνο που στο εξωτερικό, εκτός από τις επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, το Παλαιστινιακό, την Τσετσενία, το Γκαουντανάμο κ.λπ., μνημόνευσαν και κάτι που οι δικοί μας φρόντισαν να παραλείψουν: την εν ψυχρώ σφαγή 8.000 μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, υπό τα όμματα μιας αδιάφορης Δύσης. Δεν είναι να απορεί κανείς. Τότε, οι μπροστάρηδες του γαλανόλευκου αντιαμερικανισμού, που σήμερα αγανακτούν για τα όσα υφίστανται οι μουσουλμάνοι, χειροκροτούσαν τους φονιάδες τους, τον Κάρατζιτς και τον Μλάντιτς, οι οποίοι υποτίθεται ότι αντιστέκονταν στη νέα τάξη πραγμάτων. Τότε οι μουσουλμάνοι έφτιαναν «τόξα» για να περικυκλώσουν τον Ελληνισμό με τις ευλογίες των Αμερικανών. Τότε μας έλεγαν ότι η σφαγή δεν έγινε ποτέ. Τώρα που βρέθηκαν οι ομαδικοί τάφοι μερικοί ψέλλισαν γελοίες δικαιολογίες, του τύπου «δολοφονήθηκαν και Σέρβοι» -είπε ποτέ κανείς το αντίθετο;- ή απλώς κατάπιαν τη γλώσσα τους.
Και τότε και τώρα, στο όνομα του αντιαμερικανισμού. Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε κάποια πράγματα; Δεν εννοώ να αντιμετωπίσουμε τους Αμερικανούς με περισσότερη «κατανόηση». Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει μεγαλύτερη απειλή από την παντοκρατορία τους που πάει να τινάξει τον κόσμο στον αέρα. Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεται συνέπεια και σοβαρότητα. Οχι ρητορικές κορόνες που εξασφαλίζουν το εύκολο χειροκρότημα, ούτε ναρκισσισμοί και πλειοδοσία σε ανέξοδη μαχητικότητα. Ο αντιαμερικανισμός σήμερα είναι όντως η μόνη ενδεδειγμένη πολιτική στάση. Ας μη γίνει η ευκαιρία για να έρθει στην επιφάνεια ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η πολιτική ζωή στη χώρα μας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=729