Εναλλακτικές προτάσεις μερικών των θέσεων της Κ.Ε
Θέμης, Βούλγαρης
2013-12-13
1. Η κρίση στην Ελλάδα και ο κίνδυνος χρεοκοπίας.
Η παγκόσμια κρίση ήταν κύρια κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ξεκίνησε το 2008 στις ΗΠΑ με την πτώχευση της τράπεζας Lehman brothers, όταν έσκασε η φούσκα των ακι-νήτων... Δηλαδή η αλόγιστη επεκτατική πολιτική των τραπεζών με την χορήγηση στεγαστικών δανείων και την διάθεση στις χρηματαγορές επισφαλών χρηματιστηριακών προϊόντων όπως π.χ τα «παράγωγα», τα hedge funds. Ασφαλώς η παγκοσμιοποίηση και η ανεξέλεγκτη διακίνηση κεφαλαίων που χάρις στην εξέλιξη της πληροφορικής πραγματοποιείται ταχύτατα αποτελούν παράγοντες κυριαρχίας των χρηματαγορών επί της πολιτικής. Η αδυναμία επιβολής στοιχειω-δών κανόνων ─ όπως π.χ η απόρριψη υιοθέτησης επιβολής του φόρου Tobin στην διακίνηση κεφαλαίων ─ επιβεβαιώνει την τεράστια δύναμη που απέκτησαν οι κεφαλαιούχοι και κυρίως τραπεζικοί κολοσσοί όπως π. χ o τραπεζικός κολοσσός goldman sachs. Την κρίση δεν την προ-κάλεσε το μειωμένο κόστος εργασίας της Κίνας ή της Βουλγαρίας για ν΄ αναφερθούμε και στην Ευρωζώνη, αλλά η απληστία του πλούτου ( τα golden boys είναι τέκνα του) και ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός σε συνδυασμό με την εξαπάτηση των πολιτών και τον αδυσώπητο ανταγωνισμό που κυριαρχεί στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική αγορά. Η χρηματοπιστωτική κρίση που συνέπειά της ήταν ο κλονισμός του τραπεζικού συστήματος και η πτώχευση τραπεζών στις ΗΠΑ, (Lehman brothers κλπ.) στην Μ. Βρετανία (Northern Rock) και την Ισλανδία, επηρέασε και την χώρα μας καθ’ όσον η οικονομία της βασιζόταν στον δανεισμό, έχοντας υψηλότατο δημόσιο χρέος (115% του ΑΕΠ το 2009) και η αδυναμία πρόσβασης στις χρηματαγορές την ώθησε στα πρόθυρα της πτώχευσης. Η κρίση της Ελλάδας ήταν κρίση του Δημόσιου τομέα κι όχι των τραπεζών. Δεδομένου ότι η χώρα μας είχε ενταχθεί στη Ευρωζώνη και της αδυναμίας δανεισμού από την Ε.Κ.Τ, και της συμμετοχής στην αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης (π.χ με την έκδοση ευρωομολόγου ) η προσφυγή σε χρηματοδοτική υποστήριξη κρατών της Ε.Ε ενταγμένων στην ζώνη του ευρώ (Ευρωπαϊκή επιτροπή), Ε.Κ.Τ και διεθνών οργανισμών (Δ.Ν.Τ) κατέστη αναπόφευκτη.
Όσον αφορά όμως τις σημαντικές εγχώριες δομικές αιτίες που συνετέλεσαν στο να πληγεί η χώρα μας με ιδιαίτερη οξύτητα από την κρίση συνδέονται βέβαια με τις τεράστιες παθογένειες του πολιτικού συστήματος που εξέθρεψε ένα πελατειακό κράτος, οι οποίες όμως προϋπήρξαν της διακυβέρνησής της από την Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ. Ο εμφύλιος άφησε το αποτύπωμά του στην γέννηση κρατικοδίαιτων κοινωνικών ομάδων, συντεχνιών, μεσαζόντων, αργόμισθων κλπ.
2. Η πολιτική των μνημονίων οικονομικά αναποτελεσματική και κοινωνικά άδικη.
Η περιοριστική οικονομική πολιτική με τα μέτρα λιτότητας και την πιεστική επιβολή μέτρων δη-μοσιονομικής προσαρμογής αποτελεί κλασσική εφαρμογή αντιδραστικών οικονομικών συντα-γών “σχολής Σικάγου” των κατ΄ εξοχήν θεωρητικών του δόγματος του “σοκ”, Φρίντμαν, Φον Χάγιεκ κλπ. που ενέπνευσαν τον δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ, την Θάτσερ κλπ.
Η αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί λύσεις σε Ευρωπαϊκό επίπεδο όπως π.χ
α) Αναθεώρηση ─ αύξηση των ορίων του 60% για το δημόσιο χρέος και του 3% για το ετήσιο έλλειμμα επί του Α.Ε.Π.
β) Παροχή δυνατότητας δανεισμού των κρατών μελών της Ευρωζώνης κατ΄ ευθείαν από την Ε.Κ.Τ
γ) Ανάληψη μέρους του δημοσίου χρέους των χωρών της Ευρωζώνης από την Ε.Κ.Τ με την έκδοση ευρωομολόγου
δ) Εκπόνηση προγραμμάτων οικονομικής ανάπτυξης (βραχυπροθέσμων και μεσοπροθέ-σμων) π.χ πενταετών, δεκαετών που θα χρηματοδοτηθούν αποκλειστικά από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
ε) Δρομολόγηση πολιτικών με στόχο την προοπτική οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε για την μετατροπή της σε ένωση ομοσπόνδων χωρών. Προφανώς για την υλοποίηση αυ-τού στόχου θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην εμβάθυνση έναντι της διεύρυνσης.
Η συρρίκνωση των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων σε Ευρωπαϊκό επίπεδο αποτελεί προϋ-πόθεση για την ανατροπή των πολιτικών των μνημονίων.
Κατάργηση των μνημονίων μονομερώς αποτελεί φενάκη, εκτός αν συνοδευτεί με άλλα μέτρα που πιθανόν να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες. ΄Όπως π.χ το παράλληλο νόμισμα «G-notes» που προτάθηκε για το παράλληλο ελληνικό νόμισμα στο συνέδριο του Ινστιτούτου Λεβί που οργανώθηκε από την “Αυγή” και το πάγωμα πληρωμών του χρέους για ορισμένο χρονικό διά-στημα. Μονομερείς ενέργειες οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς . Πτώχευση, διεθνής απομό-νωση κλπ.
3. Τα κόμματα και οι πολιτικές τους για την αντιμετώπιση της κρίσης
. .
α) Οι δυνάμεις που αποτελούν τον πυρήνα των κυβερνήσεων.
Ο δικομματισμός κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, ουσιαστικά από το 1952.
Η συντηρητική παράταξη με τις διάφορες μεταμορφώσεις της (Ελληνικός Συναγερμός , ΕΡΕ, Ν.Δ ) από την μία πλευρά και οι κεντρώες δυνάμεις (Δημοκρατική Ένωση ,Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ) ,από την άλλη κυβέρνησαν τον τόπο με έλάχιστα χρονικά διαλλείματα κατά τα οποία την εξουσία ανέλαβαν η συντηρητική παράταξη (Ν.Δ) με την Αριστερά (ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και της ΠΡΟΟΔΟΥ- Κυβέρνηση Τζανετάκη το 1989 και οικουμενική Ζολώτα 1989-1990. Γεγονός είναι ότι το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως κεντροαριστερό κόμμα καθ΄ όσον φιλοξένησε στις τάξεις του κορυφαίες προσωπικότητες της αριστεράς (Βαφειάδης, Γλέζος κλπ.) όπως και ηγετικά στελέχη της (Δαμανάκη, Ανδρουλάκης κλπ.) Παράλληλα οι δια-κηρύξεις του διαπνέονταν από αριστερές ιδεολογικές αρχές, αν και αυτές απέκλιναν από τις κλασσικές ιδεολογικές αρχές των ευρωπαϊκών αριστερών – σοσιαλιστικών κομμάτων, κυριαρ-χούμενες από την θεωρία περί «μητρόπολης και περιφέρειας» του Σαμιρ Αμίν και του ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου. Αποτέλεσμα αυτού του ιδεολογικού προσανατολισμού ήταν η στενή σχέση με τα τριτοκοσμικά κατ’ ευφημισμόν σοσιαλιστικά αραβικά κόμματα «Μπααθ», και η αρ-χική απόρριψη της τότε ΕΟΚ με το περιβόητο σύνθημα ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο.
Τα δύο αυτά κόμματα έχοντας υποστεί καθίζηση της εκλογικής τους δύναμης έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας μας. Η συρρίκνωση ιδιαίτερα για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο μέσα σε διάστημα εικοσιδύο μηνών (Σεπτέμβριος 2009- Ιούνιος 2012), απώλεσε 2.179.000 ψηφοφό-ρους ήτοι το 30% του εκλογικού σώματος ή τα τρία τέταρτα της εκλογικής του δύναμης. Το με-γεθος αυτής της πανωλεθρίας δεν έχει αντίστοιχο στην μεταπολεμική πολιτική ζωή του τόπου με εξαίρεση το «Βατερλώ» το 1951 του Γ. Παπανδρέου (παππού του Γιωργάκη ) που από το 10% των εκλογών του 1950 έπεσε στο 2,5% και δεν εξελέγη ούτε καν βουλευτής.
Η άσκηση αντιπολίτευσης στην χώρα μας δυστυχώς υπήρξε πάντοτε αρνητική, έντονα λαϊκί-στικη, με προφανείς δυσμενείς επιπτώσεις στην κοινωνία. Εξαίρεση αποτέλεσε η ΕΔΑ το 1958 όταν αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση, παρά την σε μεγάλο βαθμό επιρροή που από το εξωτερικό ασκούσε το εκτός νόμου και εξαρτώμενο από την Σοβιετική Ένωση Κ.Κ.Ε.
Στο πολίτευμα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ο θεσμικός ρόλος της αντιπολίτευσης είναι ουσιαστικό στοιχείο όχι μόνο εύρυθμης λειτουργίας αλλά και παράγων προόδου.
Από τα κόμματα του σημερινού Ελληνικού κοινοβουλίου η ΔΗΜ.ΑΡ ως υπεύθυνη αριστερά καλείται να παίξει αυτόν τον ρόλο. Η μέχρι σήμερα κοινοβουλευτική παρουσία μάλλον εγγυάται ότι θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών.
Θέμης Βούλγαρης
Μέλος της ΔΗΜ.ΑΡ Αγ.Παρασκευής
ΔΕΚΑ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΥΙΟΘΕΤΕΙ Η “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ”
(Κατά την προσωπική άποψη του απλού μέλους της ΘΕΜΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ που ανήκει στην οργάνωση ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ))
α) Δημοκρατικός δρόμος της μετάβασης προς τον Σοσιαλισμό με μεταρρυθμίσεις ριζο-
σπαστικού χαρακτήρα, απορρίπτοντας την κατάκτηση της εξουσίας με επανάσταση
μίας οργανωμένης κομματικής μειοψηφίας
β) Απόρριψη της “Δικτατορίας του προλεταριάτου” έστω και ως προσωρινού κάθεστώτος
γ) Η προοπτική πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης σε μία ομοσπον-
διακού χαρακτήρα ένωση, είναι ο μονόδρομος ο οποίος δημιουργεί τις προϋποθέ-
σεις ώστε ν΄ αποτελέσει το έδαφος πάνω στο οποίο στο απώτατο μέλλον θ΄ ανα-
πτυχθεί μία Σοσιαλιστική κοινωνία.
δ) Αποδοχή της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ως δοκιμασμένης μορφής έμμεσης
δημοκρατίας με εξουσίες νομοθετικές και αρμοδιότητες ελέγχου της εκτελεστικής
εξουσίας.
ε) Αποκεντρωμένη δομή της εξουσίας, διακριτός ρόλος των θεσμοθετημένων κέντρων
άσκησης εξουσίας και ανάπτυξης δράσεων (Τοπική Αυτοδιοίκηση, Συνδικαλι-
σμός) και αυτονομία τους από κομματικές εξαρτήσεις,
στ) Διασφάλιση ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών, της ελευθερίας, της ανεξιθρησκίας κλπ.
ζ) Θέσπιση μορφών άμεσης δημοκρατίας, όπως η προσφυγή σε δημοψηφίσματα
η) Αποδοχή του ρυθμιστικού ρόλου της αγοράς για την ορθολογική παραγωγή και κυ-
ρίως την διάθεση των προϊόντων (φυσικά με πλήρη έλεγχο ώστε να εμποδίζεται η
εκκόλαψη μονοπωλίων ή ολιγοπωλίων), με προοπτική υποβάθμισης του ρόλου της
στο απώτατο μέλλον.
θ) Κοινωνικός έλεγχος μέσω της συμμετοχής των πολιτών στην διαχείριση των κοινών,
και στήριξη ανάπτυξης οικονομικών μονάδων συνεταιριστικής και αυτοδιαχειριστικής
μορφής
ι) Απόρριψη του “Κρατισμού” που κυριάρχησε στην οικονομία και την κοινωνία των χω-
ρών που κατ’ ευφημισμό χαρακτηρίζονταν “Σοσιαλιστικές”, χαρακτηρισμό που διεκ-
τα διάφορα μοντέλα των Λαϊκών Δημοκρατιών ξεκινώντας από την πρώην ΕΣΣΔ
και τις υπόλοιπες χώρες του Ανατολικού Μπλόκ, μέχρι την Κίνα και την Κούβα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7532