Κεντροδεξιά με λάδι Ελιάς;
Γιάννης, Παπαθεοδώρου
2014-01-30
Πριν από λίγες ημέρες, σχεδόν παράλληλα, διατυπώθηκαν σε αντίστοιχα κομματικά ακροατήρια δύο διαφορετικές εκτιμήσεις για το προσδοκώμενο «μήνυμα» των ευρωεκλογών. Από τη μια μεριά, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης δήλωσε πως το στοίχημα των εκλογών δεν είναι το δίλημμα «εντός ή εκτός» της Ε. Ε. αλλά η αλλαγή της πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης στον Ευρωπαϊκό Νότο. Από την άλλη μεριά, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, υποστήριξε πως οι επερχόμενες εκλογές θα είναι μια «ιστορική δοκιμασία», ακριβώς επειδή θα κριθεί η πολιτική σταθερότητα της χώρας και η νομιμοποίηση της κυβέρνησης. Με απλά λόγια : ο Κουβέλης διεκδίκησε, στο όνομα της ΔΗΜΑΡ, να αποτυπωθεί στις εκλογές το αίτημα για την αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ∙ ο Βενιζέλος ζήτησε, αντίθετα, στο όνομα της πολιτικής σταθερότητας, να επιβραβευτεί η ίδια η κυβερνητική πολιτική.
Η διαφορά των δύο δηλώσεων είναι βεβαίως κατανοητή και προβλέψιμη, και μάλλον δεν θα άξιζε να σχολιαστεί περαιτέρω, αν δεν επηρέαζε με έναν ιδιάζοντα αλλά καθοριστικό τρόπο τη συζήτηση για την πολύπαθη «κεντροαριστερά», σε μια κρίσιμη στιγμή για τους «58+» και τα πολιτικά σχέδια της νεογέννητης «Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης». Λίγο πολύ, δηλαδή, οι όποιες – συγκυριακές, έστω- αποφάσεις θα παρθούν, θα παρακολουθούν υποχρεωτικά αυτό το δίλημμα για την κατεύθυνση της «κεντροαριστεράς»: «προοδευτικός τρίτος πόλος» ή «κεντροδεξιά με λίγο “λάδι Ελιάς”;».
Στο πρόσφατο συνέδριο της, η ΔΗΜΑΡ ανέλαβε τη δέσμευση να πρωταγωνιστήσει στη συγκρότηση του προοδευτικού τρίτου πόλου, με σαφέστατη οριοθέτηση των διαφορών του πόλου αυτού απέναντι στις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από την άλλη μεριά, επέλεξε, για άλλη μια φορά, να προκαταλάβει το διάλογο (αλλά και τις εκλογικές διαδικασίες) της «κεντροαριστεράς», προδικάζοντας το πολιτικό περιεχόμενο της νέας πρωτοβουλίας. Η σκόπιμη σύγχυση ανάμεσα σε μια ευκαιριακή «κεντροαριστερά» και σε μια ευρύχωρη κυβερνητική κεντροδεξιά πρέπει να προβληματίσει όλους εκείνους τους καλοπροαίρετους προοδευτικούς πολίτες, που γοητεύτηκαν πρόσκαιρα από τη μιντιακή προβολή της «Ελιάς». Εκτός αν, κατά βάθος, συμφωνούν με τη στρατηγική σύμπλευση των «58+1» (Βενιζέλος) με τη ΝΔ. Είναι βεβαίως θεμιτή και αυτή η επιλογή ∙ αρκεί να μην τη μπερδεύουμε με την υπόθεση του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και του εναλλακτικού σχεδίου προοδευτικής διακυβέρνησης.
Εδώ και καιρό, ο χώρος του προοδευτικού μεταρρυθμισμού γνωρίζει έναν πρωτοφανή κατακερματισμό αλλά και μια αξιόλογη κινητικότητα. Ο κατακερματισμός εξηγείται εύκολα αν σκεφτεί κανείς πως το ιστορικό κοινωνικό υποκείμενο (η μεταπολιτευτική μεσαία τάξη) που πλαισίωσε την πολιτική έκφραση του «μεσαίου χώρου» συρρικνώνεται επικίνδυνα. Η κινητικότητα, ωστόσο, δεν θα έχει αυτονόητη κατάληξη. Μετά τις δηλώσεις του Βενιζέλου, ωστόσο, στο εσωτερικό των «58+», οι εξελίξεις αποκτούν μια νέα πλοκή. Η θεμελιακή βάση της αρχικής τους απόπειρας απειλείται πλέον από μια ιδιοτελή και εργαλειακή χρήση της «κεντροαριστεράς», για να εξυπηρετηθεί ένα, κατά βάση, κεντροδεξιό σχέδιο. Μέσω των «58+», η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ζητά πλέον μια πρόσκαιρη επιβράβευση για την κυβερνητική πολιτική που βαθαίνει την κρίση, αυξάνει την ύφεση, εκτοξεύει την ανεργία και διευρύνει τη φτώχεια. Κι όλα αυτά στο όνομα, στο όνομα μιας αδιανόητης «κεντροαριστεράς» που θα πρέπει να δώσει το «φιλί της ζωής» στον κομματικά αποδιαρθρωμένο, πολιτικά απαξιωμένο και κοινωνικά νεκρό οργανισμό του ΠΑΣΟΚ.
Αναμφισβήτητα, για τον ευρύτερο χώρο των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, κινήσεων και ομάδων, οι εβδομάδες που θα ακολουθήσουν θα είναι κρίσιμες και ο πολιτικός χρόνος θα είναι πυκνός. Απέναντι στην ευκαιριακή συμμαχία των «58+1», (Βενιζέλος) ωριμάζουν οι συνθήκες ώστε να προκύψει μια νέα πολιτική συγκρότηση του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Μόνο που η συγκρότηση αυτή δεν μπορεί να γίνει με τα παλαιά υλικά μιας ρετρό «κεντροαριστεράς» αλλά με μια νέα διαδικασία, στην οποία θα συναντηθούν όσοι και όσες ενδιαφέρονται για τη μετατόπιση του κέντρου βάρους του πολιτικού συστήματος σε μια πραγματικά δημοκρατική προοδευτική κατεύθυνση. Η ΔΗΜΑΡ, κεντρικός κορμός αλλά και ισότιμος εγγυητής αυτής της πλουραλιστικής διεργασίας, πρέπει να δείξει ότι δεν επιζητεί τον ηγεμονισμό αλλά την ηγεμονία ∙ ότι δεν επιζητεί τους αποκλεισμούς αλλά τη σαφή πολιτική οριοθέτηση.
Μέσα από αυτή την καινούργια Συμμαχία του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, μπορεί σήμερα πλέον να χτιστεί μια νέα κοινωνική προσδοκία, που θα αλλάξει τον πολιτικό χάρτη του διπολισμού και θα επηρεάσει το περιεχόμενο της διακυβέρνησης. Η αναβολή, η νόθευση ή η συρρίκνωση αυτού του σχεδίου θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για τη συνολική πορεία του χώρου ∙ ιδίως τώρα που φάνηκε ότι στην κουζίνα της «κεντροδεξιάς» αρκετοί μάγειρες είναι έτοιμοι να σερβίρουν ξαναζεσταμένα φαγητά με λίγο «λάδι Ελιάς».
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7582