Ιστορικός συμβιβασμός;
Υπάρχει άραγε δυνατότητα μιας ευρύτερης συμφωνίας Δεξιάς και Αριστεράς για να ξεκολλήσει η χώρα από το τέλμα;
Παύλος, Τσίμας
Τα Νέα, 2014-02-01
Φαντάζεστε ένα Υπουργικό Συμβούλιο, γύρω από το οβάλ τραπέζι του οποίου κάθονται μαζί, μονιασμένοι, οι παλαιοί πολεμιστές των μικρών τηλεοπτικών ωρών, οι μπαρουτοκαπνισμένοι της εύκολης ατάκας και του αναίτιου καβγά, ο Αδωνις με τον Στρατούλη, ο Σκουρλέτης με τον Κεδίκογλου ή η Ζωή με τον Μαρκογιαννάκη; Αστείο πράγμα.
Και κάπως έτσι, με αστεία και καλαμπούρια, αντιπαρήλθαμε το δημοσκοπικό εύρημα της περασμένης Κυριακής, πως μια ευδιάκριτη πλειοψηφία, το 60% περίπου των ερωτηθέντων, θα έβλεπε θετικά έναν «ιστορικό συμβιβασμό» Αριστεράς - Δεξιάς, μια ευρύτερη εθνική συμφωνία για να ξεκολλήσουμε από τη λάσπη. Σαμαράς και Τσίπρας απέρριψαν μετά βδελυγμίας την ιδέα. Και μας κάλεσαν να στρατευθούμε σε μια σταυροφορία, να ζωστούμε τ’ άρματα και να συντρίψουμε τους απίστους στις κάλπες του Μαΐου.
Δεν βλέπω πολλούς πρόθυμους να φορέσουν τον σταυρό στο στήθος και να καταταγούν για την απελευθέρωση της ευρωεκλογικής Ιερουσαλήμ. Υποψιάζομαι, αντίθετα, ότι όσο ανεβάζει την ένταση ο πολιτικός λόγος τόσο δυσκολότερα φθάνει στ’ αφτιά εκείνων που φιλοδοξεί να συγκινήσει. Αλλά δεν βλέπω και τι θα μπορούσε να εμποδίσει αυτές τις ευρωεκλογές να εξελιχθούν σε μια ιεροτελεστία της πόλωσης, μια φαντασιακή μάχη ζωής και θανάτου, «ή εμείς ή αυτοί», στην προσπάθεια των κομματικών επιτελείων να πείσουν τους απρόθυμους να εκλάβουν την ευρωκάλπη ως ένα είδος δημοψηφίσματος που θα κρίνει την επιβίωση ή την ανατροπή της κυβέρνησης. Και μετά;
Μετά, όταν ο παροξυσμός της πόλωσης περάσει, θα βρεθούμε όλοι ξανά εμπρός στα ίδια ερωτήματα: Πώς, με τι τρόπο θα εξασφαλίσουμε αυτά που όλοι - όσοι τουλάχιστον διαθέτουν κοινό νου - συμφωνούν ως αναγκαία; Την ελάφρυνση του χρέους, την αναπτυξιακή χρηματοδότηση, όχι πάλι με δανεικά, την αποκατάσταση των αδικιών και την επούλωση των πληγών που άνοιξαν στα χρόνια της αναπόφευκτης, αλλά τόσο άνισα κατανεμημένης, δημοσιονομικής προσαρμογής;
Ο ένας τρόπος είναι ο κλασικός: να τους αφήσουμε να παραδέρνουν στα μαρμαρένια τους αλώνια μέχρις ότου ένας από τους δύο κερδίσει το «απεχθές τρόπαιον», το μπόνους των 50 επιπλέον εδρών που ο εκλογικός νόμος χαρίζει στο πρώτο κόμμα, συγκροτήσει σε κυβέρνηση τον κομματικό του στρατό, με το δέλεαρ της εξουσίας να σιδερώνει εσωκομματικές διαφωνίες, κι έπειτα να κάνουμε τον σταυρό μας...
Ο άλλος τρόπος θα ήταν να κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι, σχεδόν, οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης. Να επιβάλουμε ένα ελάχιστο συνεννόησης για τα αυτονόητα, που δεν σβήνει τις ιδεολογικές διαφορές ούτε αναστέλλει τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Απλώς δεν καθιστά αντικείμενο αντιπαράθεσης το αυτονόητο.
Θα μπορούσαμε να ήμασταν ήδη εκεί. Αν ο ανοικονόμητος Καραμανλής, όταν βρέθηκε προ δημοσιονομικού εκτροχιασμού το 2007, είχε επιχειρήσει να συνεννοηθεί με την αντιπολίτευση και τα συνδικάτα, όπως έγινε στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία και αλλού, ένα κοινά αποδεκτό πλαίσιο οικονομικής πολιτικής, αντί να επιδιώξει να συντρίψει την αντιπολίτευση με ένα εκλογικό τέχνασμα. Ή αν ο Παπανδρέου είχε τη γενναιότητα να σχηματίσει, την επομένη των μοιραίων εκλογών του 2009, αντί κυβέρνησης κηπουρών μια κυβέρνηση μετώπου σωτηρίας. Αν μετά το σοκ του Μνημονίου είχαμε βρει έναν ελάχιστο κοινό τόπο πολιτικής αντίδρασης πριν επέλθει η κοινωνική κατάρρευση. Ή αν η νοήμων Αριστερά ασκούσε μια αποτελεσματική αντιπολίτευση στις μνημονιακές πολιτικές, αντί να παραδέρνει σε σαχλαμάρες του τύπου «η κρίση δεν υπάρχει, είναι παραμύθι με δράκο», «το χρέος είναι επαχθές, δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε», «παραμονή στο ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία», «μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή» και άλλα παρόμοια.
Εστω και τώρα, λοιπόν, που το αίτημα της πολιτικής ενηλικίωσης μοιάζει να έχει πολύ μεγαλύτερη αποδοχή. Οχι για να σχηματιστεί με το στανιό μια κυβέρνηση αταίριαστης συμμαχίας, να αθροιστούν στα υπουργικά γραφεία κομματικοί σκερβελέδες πολύχρωμοι, αντί μονόχρωμοι, και τα όποια λάφυρα εξουσίας να μοιαραστούν με κάποιον κομματικό αλγόριθμο τύπου 4-2-1, αντί να παιχτούν στο «πάρτα όλα». Αλλά να εξαιρεθούν τα αυτονόητα από την αντιπαράθεση για την εξουσία, να απενεχοποιηθεί η συμφωνία στα ελάχιστα αναγκαία και να ενηλικιωθεί η πολιτική αντιδικία, ώστε να μην εμποδίζει μια εθνική ανασυγκρότηση. Δεν χρειάζεται δα και ιστορικός συμβιβασμός για να το καταφέρουμε.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7585