Δεν (θα έπρεπε να) θέλουμε φθηνότερο πετρέλαιο αλλά μια διαφορετική ανάπτυξη...
Μιχάλης, Παπαγιαννάκης
Αυγή της Κυριακής, 2005-09-04
Η τιμή του πετρελαίου είναι για τρίτη ή τέταρτη φορά μετά τον πόλεμο σε απότομη έξαρση και υποχρεώνει τους πάντες σε αναγκαστικές προσαρμογές, συνήθως τακτικού χαρακτήρα, με στόχους όπως είναι η συγκράτηση του πληθωρισμού, η διατήρηση της ανταγωνιστικότητας, η προστασία του εισοδήματος, η ικανοποίηση βασικών αναγκών όπως η θέρμανση, ο φωτισμός κ.λπ. Όλα αυτά είναι αναγκαία, άλλο αν είναι πάντοτε πλήρως εφικτά. Συνήθως όμως, τέτοιες πολιτικές, που ασκούνται μέσω της φορολογίας, των επιδοτήσεων ή διοικητικών ρυθμίσεων και περιορισμών, πιστεύουν στην ουσία ότι θα περάσει η μπόρα και θα επανέλθουμε σε "λογικές" τιμές που θα επιτρέψουν να συνεχίσουμε όπως πριν. Πιστεύω ότι αντίθετα εκκρεμεί να επανέλθουμε στα βασικά και στις προοπτικές της ενέργειας και της χρήσης της, που θα ήταν χρήσιμο να τα έχουμε στο μυαλό μας και για τη διαμόρφωση εθνικής πολιτικής και για τη συμβολή μας όπου είναι δυνατό στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής. Και αυτά τα βασικά ενέχουν καμιά φορά και κάμποσα επιφανειακά παράδοξα.Πόσο προοδευτικό είναι π.χ. να δοθεί η προτεραιότητα (με διάφορους τρόπους,.. από πολέμους έως μειώσεις φορολογιών και αυξήσεις επιδοτήσεων στη χρήση...) στην επιδίωξη μιας φθηνής τιμής του πετρελαίου ; Όταν είναι φανερό ότι έτσι ενισχύεται η υπερκατανάλωση του, αποτρέπεται πρακτικά η εξοικονόμηση του, ενώ παράλληλα μειώνεται η ανταγωνιστικότητα των εναλλακτικών και ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (από τις οποίες ρητά πρέπει να αποκλείεται η ατομική, τώρα που κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν περί του αντιθέτου...). Αυτήν τη "φθήνεια" την πληρώνουμε πανάκριβα με όρους περιβάλλοντος, ποιότητας ζωής και δημόσιας υγείας, αλλά σε αυτά δεν θα επιμείνω γιατί υποθέτω ότι αποτελούν κοινό κτήμα.
Πόσο μπορεί να κρατήσει μέσα στο χρόνο η εμμονή στην ιδιωτική αυτοκίνηση ως στοιχείο ευημερίας και κοινωνικής ανόδου, αλλά και ως βασική αρχή οργάνωσης των συγκοινωνιών και των μεταφορών στην Ελλάδα ; Όταν μάλιστα εγκαταλείπεται η πολιτική των μικρότερων και οικονομικότερων αυτοκινήτων που είχε αναπτυχθεί στη δεκαετία του ’70 μετά την πρώτη κρίση και τώρα η "ανάπτυξη" περνάει μέσα από όλο και μεγαλύτερα και πιο ενεργειοβόρα οχήματα, κυρίως κοινωνικής επίδειξης (είδα και τα πρώτα ιδιωτικά Χάμμερ στην Ελλάδα, αυτό έλειπε να μείνουμε πίσω από τις δυνατότητες του αμερικανικού στρατού!). Αντίθετα τα αρχικά σχέδια για τον προαστιακό σιδηρόδρομο ψαλιδίστηκαν κατά τα τρία ή τέσσερα πέμπτα, σιδηρόδρομος δεν θα περάσει από το Ρίο-Αντίρριο, ούτε θα πάει στη Δ. Ελλάδα και από ’κεί στη λοιπή Ευρώπη (αυτά ήταν φαντασιώσεις του Τρικούπη...), ενώ το "δίκτυο" του ΟΣΕ δεν έχει ακόμα καταφέρει να ολοκληρώσει μια σύγχρονη σύνδεση Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Τα διάφορα ΚΠΣ δεν είχαν τέτοιες προτεραιότητες, άλλο αν οι προτεραιότητες που επιβλήθηκαν δεν κατάφεραν να απορροφήσουν τα κονδύλια !
Πόσο προοδευτικό είναι να λοιδωρούμε και να καταδιώκουμε τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στη χώρα μας που ειρήσθω εν παρόδω είναι και τελευταία στην Ευρώπη, ενώ ο στόχος είναι να φτάσουμε στο 20% της κατανάλωσης ηλεκτρισμού από τέτοιες πηγές και ενώ θα μπορούσε π.χ. το βιοντίζελ να δώσει σοβαρές διεξόδους στην ελληνική γεωργία ; Εξακολουθούμε να προωθούμε πανάκριβες λύσεις στα νησιά μας (συνδέσεις με καλώδια της ΔΕΗ, εγκαταστάσεις παραγωγής με βάση το πετρέλαιο κ.λπ.) ενώ συχνά εναλλακτικές λύσεις είναι ήδη πρακτικά εφαρμόσιμες και θα αποτελούσαν και πιλότο για όλη τη χώρα, στην οποία για την ώρα μάλλον αδιαφορία ή και δυσανασχέτηση διαπιστώνουμε απέναντι στην ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών, είτε μιλάμε για τα ΚΠΣ και τις δημόσιες κεντρικές προτεραιότητες είτε για τοπικές αντιδράσεις στις σχετικές επενδύσεις...
Για πόσο θα συνεχίσουμε να ενθαρρύνουμε ή ακόμη και να περηφανευόμαστε για τη γκλαμουριά των "μοντέρνων" κτιρίων που πολλαπλασιάζονται στις πόλεις μας και που καταναλίσκουν απίστευτες ποσότητες ενέργειας και για να θερμανθούν το χειμώνα και για να δροσιστούν το καλοκαίρι. Αν δεν μπει κάποια τάξη σε αυτά πως θα πεισθούν και οι απλοί πολίτες να συνεργήσουν σε λύσεις πιο ρεαλιστικές και πιο οικονομικές στη θέση της ξέφρενης κούρσας για εγκατάσταση ενεργειοβόρων κλιματιστικών που τους δροσίζουν ενώ ζεσταίνουν το σύνολο της πόλης;
Όλα αυτά και άλλα πολλά θα έπρεπε να τα ξαναδούμε συνολικά σε ένα πραγματικό εθνικό και γιατί όχι ευρωπαϊκό σχέδιο για την ενέργεια που θα περιλαμβάνει και την πτυχή της εξοικονόμησης (που προφανώς ειπώθηκε ότι είναι το "μεγαλύτερο κοίτασμα ενέργειας" σήμερα...) και την πτυχή της μεταρρύθμισης και των ουσιαστικών διαρθρωτικών αλλαγών στην κατανάλωση ενέργειας και στην παραγωγή, βιομηχανική και βεβαίως και γεωργική. Δεν πρόκειται μόνο για τεχνικές ή δημοσιονομικές λύσεις, απαραίτητες μεν, ανεπαρκείς δε, μια και προϋποθέτουν επιλογές και συνεπάγονται σημαντικές αλλαγές στον τρόπο της ζωής μας, όπως τον είχαμε οικοδομήσει ώς τώρα. Στην ουσία πρόκειται για ένα εναλλακτικό σχέδιο βιώσιμης ανάπτυξης.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=764