Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Φταίμε και εμείς

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2014-03-12


Ο φετινός χειμώνας στη Βρετανία, με τις θύελλες, τις βροχές και τις πλημμύρες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «βιβλική καταστροφή», αν το TV-speak στη χώρα μας δεν είχε εκμαυλίσει εντελώς αυτή τη φράση. Αλλά, πέρα από την έκταση της καταστροφής, υπάρχει και η σημασία της. Ισως η φύση έστειλε ένα μήνυμα για το τι μας επιφυλάσσει στο μέλλον, αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο· ίσως επίσης υποτιμήθηκε και υπονομεύτηκε ο ρόλος του κράτους, που για τη βρετανική κυβέρνηση συνίσταται στην ανάθεση των αρμοδιοτήτων του σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος και συχνά αποδεικνύονται ανίκανες να ανταποκριθούν. Για μας όμως εδώ στην Ελλάδα, από την όλη ιστορία προέκυψε και ένα δίδαγμα που αξίζει να μας προβληματίσει.

Εξηγούμαι: όταν η στάθμη του νερού άρχισε να ανεβαίνει και πλημμύρισαν τα πρώτα χωριά, η κυβέρνηση αισθάνθηκε την ανάγκη να αμυνθεί και, όπως συνηθίζεται, επέρριψε την ευθύνη σε άλλους. Συγκεκριμένα, διάφοροι υπουργοί έδειξαν την Υπηρεσία Περιβάλλοντος, έναν κρατικό φορέα, με τον ισχυρισμό ότι καθυστέρησε και δεν έδρασε αποτελεσματικά. Τελικά δεν τους βγήκε γιατί εισέπραξαν την απάντηση ότι η εν λόγω υπηρεσία απλώς υλοποίησε την κυβερνητική πολιτική και μάλιστα με κονδύλια, τα οποία η κυβέρνηση των Συντηρητικών είχε μειώσει δραστικά, στο πλαίσιο της λιτότητας που εφαρμόζει με σκληρότητα και θρησκευτική προσήλωση. Ετσι, εκτός από βαρομετρικά χαμηλά που έρχονταν ακατάπαυστα από τον Ατλαντικό, άρχισαν να μαζεύονται και τα σύννεφα για μια κλασική πολιτική θύελλα.

Τελικά συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Οι τόνοι έπεσαν, οι επιθέσεις κατά της Υπηρεσίας Περιβάλλοντος σταμάτησαν, η αντιπολίτευση μετρίασε την κριτική της. Και ο λόγος ήταν ότι τα καιρικά φαινόμενα, αντί να υποχωρήσουν, εντάθηκαν, οι μετεωρολόγοι προέβλεψαν ότι θα διαρκέσουν επί εβδομάδες, οι περιοχές και οι άνθρωποι που επλήγησαν πολλαπλασιάστηκαν και τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης πλημμύρισαν από εικόνες δυστυχίας και απόγνωσης. Πάνω σε ένα τέτοιο φόντο, η κόντρα των πολιτικών για το ποιος φταίει θα διαβαζόταν σαν μικροκομματική έριδα με αφορμή τις πλημμύρες, αλλά με απώτερο στόχο να κερδίσουν ψήφους. Και τότε η οργή του κόσμου θα στρεφόταν εναντίον όλων. Ετσι, λοιπόν, οι πολιτικοί αποφάσισαν να βάλουν κατά μέρος τις διαφωνίες τους, ή μάλλον να τις αναβάλουν για αργότερα.

Σκοπός μου δεν είναι να πλέξω το εγκώμιο των Βρετανών πολιτικών, γιατί είμαι σίγουρος πως αν οι κομματικοί σκυλοκαβγάδες έφερναν, αντί να διώχνουν, ψήφους θα σκυλοκλαβγάδιζαν, όπως συνηθίζεται στην Ελλάδα. Θέλω μόνο να επισημάνω το γεγονός ότι οι αντιδράσεις ημών των μη πολιτικών επηρεάζουν τους πολιτικούς, τους ενθαρρύνουν ή τους αποθαρρύνουν να φερθούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, και απ’ αυτό αντλείται το εξής συμπέρασμα, το οποίο θεωρώ προφανές: Εφόσον εμείς οι πολίτες έχουμε τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε σε κάποιο βαθμό τον λόγο των πολιτικών, έχουμε επίσης και την ευθύνη όταν όχι μόνο αδιαφορούμε αλλά συχνά χειροκροτούμε τις υπερβολές, τις στρεψοδικίες, τα ψέματα και γενικά το ξεκατίνιασμα που χαρακτηρίζει τις κομματικές αντιπαραθέσεις. Οταν δηλαδή οι «δικοί» μας τα «χώνουν» στους άλλους. Για να παραφράσω τη γνωστή και σκόπιμα παρερμηνευμένη δήλωση του Θ. Πάγκαλου: «Μαζί ασχημονούμε».

Και για να προλάβω μια ενδεχόμενη παρανόηση, δεν ισχυρίζομαι ότι αν ένα πρωί όλοι ξυπνήσουμε σοβαροί, μετρημένοι και ορθολογιστές οι καβγάδες θα σταματήσουν και τα προβλήματα θα λυθούν ως διά μαγείας –κάτι τέτοιο δεν υπαινίσσονται διάφορα νεόκοπα πολιτικά σχήματα;– διότι πολιτική σημαίνει διαφωνία, σημαίνει σύγκρουση. Αντί όμως αυτή να γίνεται στο επίπεδο της καθημερινής αντιδικίας Κεδίκογλου – Σκουρλέτη (είναι δυνατόν να πέσει κανείς πιο χαμηλά;), θα μπορούσαμε να περάσουμε τον πολιτικό λόγο μας ή να συγκρουστούμε χωρίς να προσβάλουμε τόσο βάναυσα τη νοημοσύνη των συνανθρώπων μας. Για να επικαλεστώ δύο ενδεικτικά παραδείγματα, πότε θα αντιληφθούν στη Λεωφόρο Συγγρού ότι η επιμελώς κατασκευασμένη επικοινωνιακή εικόνα του υπεράνθρωπου Αντώνη Σαμαρά, που τελικά παρεμβαίνει για να δώσει τη σωστή λύση σε ό,τι κινείται, έχει εισέλθει στην επικράτεια του γελοίου; Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, περιορίζομαι στην ακόλουθη φράση που διάβασα στην «Αυγή»: «Ουραγός των εξελίξεων στην Ουκρανία η Ελλάδα». Για όποιον δεν κατάλαβε, αν ήταν πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, με το γνωστό ύφος του και τις τεράστιες γνώσεις σε θέματα γεωπολιτικής, θα είχε συμβάλει ουσιαστικά και, γιατί όχι, θα είχε επιβάλει στους Πούτιν, Ομπάμα, Μέρκελ κλπ. την ορθή λύση του προβλήματος.

Εχει ειπωθεί ότι την πραγματική ιδέα που έχουμε για κάποιον πρέπει να την αναζητήσουμε στον τρόπο με τον οποίο του μιλάμε. Αν ισχύει, και νομίζω ότι ισχύει, σίγουρα η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ μας περνούν για εντελώς ηλίθιους.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7709