Αποπολιτικοποίηση της πολιτικής... παλιά, δοκιμασμένη κι επικίνδυνη συνταγή.

Νικολέττα, Μπιτούνη

2014-03-24

Επί μήνες, παρακολουθώντας τις εξελίξεις στην πολιτική ζωή της χώρας και συμμετέχοντας στο δημόσιο πολιτικό διάλογο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απέφυγα τις συγκρίσεις, τους ετεροπροσδιορισμούς, την κριτική σε πολιτικά σχήματα, θεωρώντας ότι, δημιουργική στάση είναι αυτή που συνίσταται σε παραγωγή πολιτικής, σε σχεδιασμό και υποβολή προτάσεων, στην οργάνωση δράσεων, ακόμη και στην αναζήτηση των αναγκαίων αλλά και δυνατών συγκλίσεων προς κάθε κατεύθυνση, εφόσον μπορεί να αναζητηθεί και να βρεθεί κοινός τόπος.

Πολύ περισσότερο, θεωρώντας δημιουργική την ίδια τη διεύρυνση της πολιτικής στην κοινωνία που δοκιμάζεται σκληρά, και πάντα στην υπηρεσία αυτής.

Εν όψει αυτοδιοικητικών εκλογών, αλλά και ευρωεκλογών, κι ενώ καθημερινά δεχόμαστε, ως ακροατήριο – εκλογικό σώμα, άπειρα μηνύματα από τους «διαμορφωτές της κοινής γνώμης», μοιάζει πια αναγκαία η στοιχειώδης πολιτική ανάλυση ή έστω αποσαφήνιση του διαμορφούμενου σκηνικού.

Έτσι, ιδιαίτερα εντυπωσιακή εμφανίζεται η «βουκολική» (και λανθάνουσα εθνικιστική) τάση αποτύπωσης των προτάσεων – θέσεων σε πολιτικά σχήματα όπως η «Ελιά», το «Ποτάμι» κι ενδεχομένως και άλλων, ειδυλλιακών χρησιδανείων από την ελληνική κι εν γένει μεσογειακή φύση. Συμβόλων που παραπέμπουν, όχι φυσικά στην πολιτική οικολογία, αλλά στην φαινομενικά καινοφανή αλλά επί της ουσίας παλιά και δοκιμασμένη συνταγή της άμβλυνσης της πολιτικής, της ιδεολογικής σύγχυσης, της ασφαλούς προσέγγισης του «λίγο από όλα», αλλά και πάντα κάπου «στη μέση», στη διαμόρφωση, εν τέλει, απολίτικων πολιτών.

Κι είναι κυρίως αυτή η τακτική διαμόρφωσης απολίτικων όντων, με έλλειμμα κριτικής σκέψης, που εξυπηρέτησε το πολιτικό σύστημα επί δεκαετίες φαινομενικής ευμάρειας, προς επίτευξη των στόχων του, που αποδείχθηκε εξαιρετικά επικίνδυνη.

Είναι ακριβώς αυτή η -βολική για το σύστημα- νοοτροπία, η συνεπικουρούμενη από την έλλειψη ιστορικής, πολιτικής και κοινωνικής παιδείας, που με την κατάρρευση της εύθραυστης ευμάρειας, ανέδειξε, κυρίως, το νεοφασισμό.

Είναι ακριβώς αυτή η απαξίωση της πολιτικής, του κοινοβουλευτισμού και των ιδεών, που σε καιρούς μικρομεγαλισμού της αστικής τάξης μετουσιώθηκε και μπουζουκοκουλτούρα, αλλά σε καιρό κρίσης, αναδείχθηκε σε απολίτικο κύμα «αγανακτισμένων» και παρήξε τάγματα εφόδου ή τοξοβόλους.

Το καταρρέον πολιτικό σύστημα όμως, επιμένει στην άμβλυνση και στο θάνατο των ιδεών. Εξυπηρετείται από τη διαχειριστική λογική, την επιτυχή εφαρμογή της οποίας βεβαίως διεκδικεί κατ’ αποκλειστικότητα, είτε ποντάροντας στην έλλειψη πολιτικής μνήμης, όπως στην περίπτωση της Ελιάς, όπου το παλιό κι αποτυχημένο εμφανίζεται ως καινούριο, είτε στην περίπτωση του μεταμοντέρνου μορφώματος «Το Ποτάμι», που ως εφεδρεία του συστήματος, ως μιντιακό κατασκεύασμα, ως άσσος στο μανίκι των επικοινωνιολόγων, μετά την αυτανάφλεξη της «Ελιάς», προβάλλει το εξής πρωτοποριακό:

«Την καταδίκη των πολιτικών και της πολιτικής, προκειμένου να του δοθεί η ευκαιρία να ασκήσει πολιτική.» Μια πολιτική που υποτίθεται θα συνδιαμορφώσει με τους πολίτες, αλλά που, στην πραγματικότητα, είναι προαποφασισμένη, προσχεδιασμένη και καταφανώς αποτυχημένη.

Καμιά αναφορά εκ μέρους των στελεχών του στην τοπική αυτοδιοίκηση, την περιφερειακή ανάπτυξη και συνοχή, στο δημόσιο χώρο, στις δημόσιες πολιτικές, στην κατεύθυνση των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων.

Αλλά και ο υποτιθέμενος ευρωπαϊκός του προσανατολισμός, στερείται κάθε ανάλυσης, κάθε αναφοράς στην κοινωνία των λαών της Ευρώπης, στην πολιτισμική, δικαιϊκή, κοινωνική ευρωπαϊκή κληρονομικά, αλλά και στην ανάγκη αναβάθμισης και ισχυροποίησης των ευρωπαϊκών θεσμών και οργάνων, στην ανάγκη, εν ολίγοις, για μια άλλη Ευρώπη.

Κι η ανταπόκριση στους πολίτες, όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις; Πραγματική, Ουσιαστική; Επιφανειακή; Ενδεικτική ενός σημαντικού μέρους του εκλογικού σώματος, που μετακινείται όχι επειδή αναζητά, αλλά επειδή απλώς δεν αναλύει; Επειδή το πείραμα πέτυχε; Επειδή οι απολιτίκ πολίτες, είναι αυτοί που τελικά θα ξαναδιαμορφώσουν το ίδιο (παλιό και φθαρμένο, άκρως αποτυχημένο) σκηνικό; Οι πραγματικές εφεδρείες του συστήματος; Ας ελπίσουμε πως όχι.

---

H Νικολέττα Μπιτούνη είναι

Νομικός, στέλεχος του Υπουργείου Ανάπτυξης & Ανταγωνιστικότητας

μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς

Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7731