Μα για το γάλα;

Θεόδωρος, Παπαθεοδώρου

Πελοπόννησος της Κυριακής, 2014-03-31

Μα για το γάλα θα κινδυνεύσει η συμφωνία με την τρόικα και η εκταμίευση της δόσης; Αυτό ακουγόταν ως καταλυτικό επιχείρημα από πολλούς κυβερνητικούς παράγοντες τις τελευταίες μέρες, ενόψει της συζήτησης του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή. Αυτό μεταφέρεται και ως κλίμα στην κοινή γνώμη, προτάσσοντας την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, αλλά και διασφάλισης της κυβερνητικής σταθερότητας. Και τελικά βρέθηκε λύση, έστω και αν αυτή βασίζεται σε απλές μετονομασίες. Πράγματι, αν δει κάποιος αυτό το μέτρο απομονωμένο από το γενικότερο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, ίσως πεισθεί για το ασήμαντο του πράγματος. Αν μάλιστα ξεχάσει ότι στην Ελλάδα, με τη φθίνουσα κτηνοτροφία και με τη συνεχώς αυξανόμενη εισαγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, καταναλώνουμε το ακριβότερο γάλα στην Ευρώπη, τότε ίσως πεισθεί ευκολότερα. Νομίζω ότι το αυτονόητο συμφέρον της χώρας και των πολιτών της είναι να διατίθεται αυτό το ευρείας κατανάλωσης προϊόν στη χαμηλότερη δυνατή τιμή και σε κάθε περίπτωση κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Αυτό που θέλω να επισημάνω με αφορμή τις νέες ρυθμίσεις για το γάλα είναι οι όροι και προϋποθέσεις της διαπραγμάτευσης με την τρόικα και η σύνδεσή τους με τις περιώνυμες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την απελευθέρωση της αγοράς. Θυμίζω ότι η ίδια ρύθμιση είχε προταθεί και πέρυσι τέτοιο καιρό επί τρικομματικής κυβέρνησης και είχε αποσυρθεί μετά την άρνηση της ΔΗΜΑΡ να συναινέσει. Επανήλθε φέτος ως πρόταση της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ και τώρα ως μέρος της διαπραγμάτευσης για τη δόση. Πιστεύει κανείς σοβαρά ότι η εκταμίευση της δόσης μπορεί να εξαρτάται από ένα στοιχείο χωρίς δημοσιονομικό αντίκρισμα όπως αυτό; Οχι, φυσικά. Τότε γιατί μεταβάλλεται σε παράγοντα διακινδύνευσης των πολιτικών συμφωνιών με τους δανειστές; Φοβούμαι ότι η απάντηση είναι απλή και καθόλου συνωμοσιολογική.

Σε κάθε διαπραγμάτευση με την τρόικα για την εκταμίευση των δόσεων, οι μείζονες πιέσεις ασκούνται για ελάσσονες ρυθμίσεις, οι οποίες συχνά εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται γιατί πιέστηκε πριν τόσο η ελληνική Κυβέρνηση να υιοθετήσει π.χ. τη δυνατότητα των κολλεγίων που λειτουργούν υπό καθεστώς δικαιόχρησης με ξένα πανεπιστήμια να χορηγούν ...μεταπτυχιακούς τίτλους (sic), ή τη «μεταφορά» μεγάλου μέρους ειδικοτήτων τεχνολογικής κατάρτισης από τη δημόσια στην ιδιωτική εκπαίδευση, την «απελευθέρωση» του ήδη υπερκορεσμένου επαγγέλματος του δικηγόρου, τις οριζόντιες διαθεσιμότητες-απολύσεις χωρίς καμία αξιολόγηση και τώρα την απελευθέρωση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και της λειτουργίας των φαρμακείων ή της κατηγοριοποίησης του γάλακτος με στόχο την αύξηση των εισαγωγών. Τα παραπάνω λίγα παραδείγματα ελάχιστη σχέση ενδεχομένως έχουν με τις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση και στην οικονομία. Ελάχιστη έως καμία σχέση έχουν με την έξοδο της χώρας από την κρίση. Και πάντως είναι προφανώς άσχετα τη βιωσιμότητα του χρέους.

Αρα η ιδεοληπτική εμμονή από την πλευρά της τρόικας για τη συμπερίληψη των παραπάνω στις συμφωνίες δεν κρύβει τίποτα περισσότερο από αυτό που διαπίστωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην έκθεσή της για τις επιπτώσεις της δράσης της τρόικας στις χώρες του μνημονίου και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Πρόκειται εν μέρει για πολιτικές επιλογές εξυπηρέτησης συμφερόντων, άσχετες με την πραγματική οικονομία και τη διαμόρφωση συνθηκών ανάπτυξης. Πρόκειται για άσκηση επιρροής στην αγορά, η οποία όμως βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κατάσταση ασφυξίας.

Αρα δεν πρόκειται για το γάλα... Οι πολιτικές επιλογές αυτές είναι καθοδηγούμενες και πρέπει να αλλάξουν μέσα από ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, μακριά από «διευθετήσεις» και ανεύθυνους λαϊκισμούς παντός χρώματος!

Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7751