Η δίδυμη πρόκληση

Π.Κ., Ιωακειμίδης

Τα Νέα, 2014-04-04

Επειτα από σκέψη αποφάσισα να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιο της Ελιάς - Δημοκρατική Παράταξη στις εκλογές του Μαΐου για την ανάδειξη των νέων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Γιατί; Πέρα από την αναγκαιότητα να στηριχθεί ο χώρος της Κεντροαριστεράς ως όρος ομαλής πολιτικής πορείας της χώρας, για δύο βασικούς άλλους λόγους: Πρώτον, γιατί συμβαίνει να γνωρίζω δυο-τρία πράγματα γύρω από την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), πώς συγκροτείται, πώς λειτουργεί, πώς επιτυγχάνεις στόχους, πώς διαπραγματεύεσαι. Σχεδόν όλα τα ώριμα χρόνια της επαγγελματικής και της ακαδημαϊκής μου διαδρομής τα έχω αφιερώσει εργαζόμενος πάνω στην Ευρώπη. Εργάστηκα για την ένταξη της χώρας στην (τότε ) Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στη συνέχεια σε όλες τις μεγάλες διαπραγματεύσεις όπως, μεταξύ άλλων, τη θέσπιση της διαρθρωτικής πολιτικής (πακέτα Ντελόρ), την ένταξη της Κύπρου στην Ενωση, την ένταξη της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ - ευρώ), την εκπόνηση των Συνθηκών για την ανάπτυξη της Ενωσης προς ένα περισσότερο θεσμικά και πολιτικά συγκροτημένο μόρφωμα «ως σύστημα δημοκρατίας, συνοχής και κοινωνικής αλληλεγγύης» με συνεκτικές αναδιανεμητικές κοινωνικές πολιτικές και ισχυρό προϋπολογισμό. Καθώς και για τη θέσπιση ενός πρωτοκόλλου για την προστασία των ζώων, κάτι που θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό.

Στην ακαδημαϊκή μου επίσης διαδρομή ως καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών ασχολήθηκα επίσης ερευνητικά και διδακτικά με αντικείμενο την Ευρώπη. Προσπάθησα να διδάξω το σύνθετο φαινόμενο «Ευρώπη», τη σημασία της ενοποίησης, και πολύ περισσότερο τη σημασία της συμμετοχής της Ελλάδας στην ενοποιούμενη Ευρώπη ως ισχυρής, ισότιμης, κανονικής χώρας με ρόλο, άποψη, στόχους, διεκδικήσεις, δικαιώματα αλλά και σαφείς υποχρεώσεις. Ολες αυτές όμως οι προσπάθειες δεν έχουν οδηγήσει στην Ευρωπαϊκή Ενωση με τους θεσμούς, τις δημοκρατικές διαδικασίες, τις πολιτικές και τις δράσεις που θα ανταποκρίνονται στις προσδοκίες της κοινωνίας και των πολιτών αλλά και στις προκλήσεις, στους κινδύνους, στις απειλές του παγκοσμιοποιούμενου συστήματος. Το σύστημα της Ενωσης παραμένει ατελές σε επίπεδο θεσμών, πολιτικών, δημοκρατικής νομιμοποίησης. Η περιπέτεια της ευρωζώνης, η γενικότερη οικονομική κρίση στην ΕΕ με την ύφεση, την απαράδεκτα υψηλή ανεργία, την κοινωνική εξαθλίωση φώτισαν ακριβώς τις ατέλειες και τα ελλείμματα του συστήματος. Χρειαζόμαστε επομένως βαθύτερη ενοποίηση, περισσότερη Ευρώπη αλλά, πάνω απ’ όλα, χρειαζόμαστε καλύτερη Ευρώπη.

Ο δεύτερος λόγος συνδέεται στενά με την Ελλάδα ως μέλος της Ενωσης. Βίωσα την εναγώνια, τραυματική πορεία της σύγχρονης Ελλάδας. Ξεκινώντας από ένα απομακρυσμένο χωριό (Χίδηρα Λέσβου), φοιτώντας στο νυκτερινό γυμνάσιο/λύκειο στη Νίκαια, εργαζόμενος σε ναυπηγεία στο Πέραμα, μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη, έζησα την περίοδο της φτώχειας και των ποικιλόμορφων πολιτικών διώξεων. Με τη Μεταπολίτευση και την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα (1981) εργάστηκα για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας προκειμένου η χώρα να καταστεί μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα στον πυρήνα της Ενωσης με ισχυρή δημοκρατία, κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, ανοχή και εξωστρέφεια. Στα χρόνια που διέρρευσαν η Ελλάδα «γονιμοποίησε» ταυτόχρονα δύο εξόχως αντιφατικές διαδικασίες ως ένα μοναδικό παγκόσμιο παράδειγμα αναπτυξιακής ασυμμετρίας: α) τη διαδικασία της ανάπτυξης και β) τη διαδικασία της παρακμής. Γιατί είναι αδιαμφισβήτητο ότι στα χρόνια της Μεταπολίτευσης η Ελλάδα γνώρισε πολιτική και οικονομική ανάπτυξη. Μόνο όσοι δεν έχουν ζήσει ή έχουν ξεχάσει τις εφιαλτικά απελπιστικές συνθήκες των δεκαετιών του 1950 και του 1960 μπορούν με ευκολία να απαξιώνουν καθολικά τη Μεταπολίτευση. Εγώ που τα έζησα και δεν ξέχασα γνωρίζω ότι η μεταπολιτευτική Ελλάδα κατέγραψε επιτεύγματα στην οικοδόμηση της Δημοκρατίας και στη βελτίωση του βιωτικού επιπέδου. Γονιμοποίησε παράλληλα όμως και τη διαδικασία της παρακμής που την οδήγησε τελικά στην κρίση των τελευταίων χρόνων. Η Ελλάδα δεν εκσυγχρονίστηκε σε δομές, διαδικασίες, πολιτικές, νοοτροπίες. Δεν έγινε κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Πρέπει να γίνει. Το αίτημα επομένως για «καλύτερη Ευρώπη» παραπέμπει και σε «καλύτερη Ελλάδα» μέσα στην Ευρώπη. Τώρα που εμφανώς τιθασεύεται η δημοσιονομική κρίση και έρχεται το τέλος του Μνημονίου, η δίδυμη πρόκληση «καλύτερη Ευρώπη» αφενός και «καλύτερη Ελλάδα» αφετέρου θα πρέπει να απαντηθεί με νέες δυνάμεις, δυναμισμό και σχέδιο.

Ο Π.Κ. Ιωακειμίδης, καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής, θα είναι υποψήφιος στις ευρωεκλογές του Μαΐου.

Για λόγους δεοντολογίας κατά την προεκλογική περίοδο θα απουσιάζει από τις στήλες αυτές

Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7756