Γιατί δεν λύνονται τα προβλήματα
Γιάννης, Μπασιάκος
Αυγή της Κυριακής, 2005-09-11
Παρακολούθησα την Πέμπτη το βράδυ το δελτίο ειδήσεων του MEGA και δύο αλληλένδετα θέματα με έβαλαν σε σκέψεις. Πρώτα η είδηση για την επιστροφή του ΛΑΦΚΑ και τα σχετικά κυβερνητικά κόλπα. Δεύτερον, η εισφοροδιαφυγή, που ανέρχεται αισίως στα 4 δισ. ευρώ.
Στη συζήτηση για το πρώτο απουσιάζει, κατά τη γνώμη μου, κάτι σημαντικό: τι ήταν ο ΛΑΦΚΑ; Αν δεν κάνω λάθος ήταν η έμπρακτη αλληλεγγύη των εχόντων (συναξιούχων) προς τους μη έχοντες, με τη διαμεσολάβηση του κράτους. Μπορεί το ύψος της σύνταξης που κατέτασσε κάποιον στους έχοντες να ήταν (λαθεμένα) υψηλό. Μπορεί το σύστημα επιστροφής προς τους μη έχοντες να μην ήταν το καλύτερο δυνατό. Όμως η ουσία παραμένει. Δεν υπάρχουν στη χώρα μας άνθρωποι που εισπράττουν προκλητικά υψηλές συντάξεις; Και δεν μιλάω για τις περιπτώσεις συντάξεων που προέρχονται από συστήματα κεφαλαιοποίησης, αλλά για συντάξεις αλληλεγγύης. Μήπως αγνοούμε ότι π.χ. οι δημοσιογράφοι στηρίζουν την ευμάρεια του ταμείου τους στο αγγελιόσημο, το οποίο βαρύνει όσους διαφημίζονται στον Τύπο; Και βεβαίως το κόστος αυτό ενσωματώνεται στην τιμή των διαφημιζομένων προϊόντων και βαρύνει τελικά τον καταναλωτή. Ήταν πολύ λοιπόν να ζητάμε ως κοινωνία λίγη αλληλεγγύη; Μάλλον ήταν. Γιατί τα δικαστήρια (των δικαστών με την παγκόσμια πρωτοτυπία να ορίζουν οι ίδιοι τις αυξήσεις τους και το ύψος των συντάξεών τους) έκριναν πως ήταν λάθος ο νόμος που θέσπιζε τον ΛΑΦΚΑ. Και εμείς οι αριστεροί (τρομάρα μας), λαϊκίζοντας όπως και οι υπόλοιποι ανεύθυνοι πολιτικοί, αντί να ζητάμε την ορθολογική εφαρμογή του νόμου, συμμετέχουμε στη φασαρία για την επιστροφή των αχρεωστήτως καταβληθέντων.
Στη συζήτηση για το δεύτερο ξεχνάμε ότι το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών βαρύνει δυσανάλογα τις επιχειρήσεις και εμποδίζει την καταπολέμηση της ανεργίας. Αλλά οι συνδικαλιστές μας είναι κυρίως από το δημόσιο τομέα και αγνοούν το τι συμβαίνει στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι κυβερνώντες όμως το γνωρίζουν. Αλλά αντί να δημιουργήσουν σοβαρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς που να περιορίσουν την εισφοροδιαφυγή, κυρίως εκεί που αποτελεί παράγοντα υπερκέρδους και ασύστολης εκμετάλλευσης (π.χ. ταχυφαγεία, οικοδομή), την αφήνουν να απλώνεται σαν γάγγραινα που δηλητηριάζει το σύνολο της αγοράς, μια και όσοι είναι συνεπείς με τους εργαζομένους τους δεν μπορεί παρά να αισθάνονται ηλίθιοι, όταν βλέπουν τους ανταγωνιστές τους να εισφοροδιαφεύγουν ατιμωρητί. Το ζήτημα δεν είναι να υπάρχουν αυστηρές ποινές, οι υπάρχουσες είναι ήδη εξοντωτικές για μικρομεσαίες επιχειρήσεις που προσπαθούν να επιβιώσουν. Είναι να γίνονται έλεγχοι σοβαροί και προσανατολισμένοι προς τα εκεί που πρέπει.
Μερικές φορές απορώ όταν βλέπω την αδιαφορία των κυβερνώντων για τόσο σοβαρά ζητήματα. Είναι δυνατόν, σκέφτομαι, ο κ. Παναγιωτόπουλος ή ο κ. Αλογοσκούφης να μην θέλει να εισπράξει αυτά τα 4 δισ., ή έστω τα μισά; Γιατί δεν κάνει κάτι; Πολύ φοβάμαι ότι η απάντηση είναι τραγικά πεζή. Γιατί δεν ξέρει πως μπορεί να κάνει κάτι με ορίζοντα απόδοσης την τετραετία. Η δουλειά, βλέπετε, χρειάζεται μελέτη, επιλογή των κλάδων όπου η εισφοροδιαφυγή κάνει θραύση, συγκρότηση σώματος ελεγκτών και μηχανισμών ελέγχου των ελεγκτών και πάει λέγοντας. Όταν όλα αυτά αρχίσουν να αποδίδουν, μπορεί να γίνει μείωση των εισφορών με τα ευεργετικά της αποτελέσματα, κυρίως επί της ανεργίας. Αλλά τότε θα είναι άλλος υπουργός...
Όσο λοιπόν η επίλυση χρονιζόντων προβλημάτων σκοντάφτει πάνω στις μικροπολιτικές σκοπιμότητες, λύση δεν θα επέρχεται. Το ευρύτερο αυτό θέμα θα το εξετάσουμε σε επόμενο άρθρο μας. Εν τω μεταξύ, πολύ φοβάμαι ότι η ταξική πάλη στην Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πολύ πιο σημαντικό πρόβλημα, αυτό της βλακείας. Και δυστυχώς, όπως είπε και ο Σίλλερ (;), "ενάντια στη βλακεία ακόμη και οι θεοί αγωνίζονται εις μάτην".
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=778