«Εθνικοί πρωταθλητές» ή Επιχειρηματικοί Παίκτες;
Γιάννης, Τσαμουργκέλης
www.badiera.gr, 2014-06-18
Τα μέσα επικοινωνίας που αποκαλύπτουν τις κυρίαρχες τάσεις του ελληνικού καπιταλιστικού μορφώματος οργανώνουν την επανάκαμψη της «Μεγάλης Ιδέας» του 2000 περί τους «εθνικούς πρωταθλητές». Με βάση αυτή τη θεωρία, πολιτική και οικονομία (βλέπε φορολογούμενοι), καλούνται να συμπράξουν ώστε να στηρίξουν συγκεκριμένες μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις κατά κλάδο ώστε αυτές να αποκτήσουν το ικανό εκείνο μέγεθος που θα τις κατατάξει ανάμεσα στις σημαντικές επιχειρήσεις σε ευρωπαϊκό και ίσως παγκόσμιο επίπεδο. Και μετά η οικονομία στο σύνολο της θα αναπτυχθεί γύρω από τις επιχειρήσεις – «πρωταθλητές» που θα εξασφαλίζουν την ευμάρεια όλων στο βαθμό που όλοι θα εξασφαλίσουν την ευμάρεια των «πρωταθλητών». Στο σενάριο αυτό, όσοι βρεθούν στο κύκλωμα παραγωγής και εμπορίας των «πρωταθλητών» έχουν μέλλον. Οι άλλοι; Αυτή η στρεβλή καθ’ υπόδειξη ολιγοπωλιοποίηση της οικονομικής δομής υπό την καθοδήγηση των 4 συστημικών τραπεζών, καταλήγει στην περιθωριοποίηση μεγάλου μέρους των παραγωγικών πόρων της οικονομίας, τον περιορισμό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και υψηλή ανεργία. Ιδιαίτερα υπό καθεστώς δημοσιονομικών περιορισμών και εποπτείας που δεν επιτρέπει την δανειοδοτούμενη και ψευδεπίγραφη ανάπτυξη και απασχόληση της δεκαετίας του 2000.
Όμως αντί της εμμονής στη θεωρία των «εθνικών πρωταθλητών» η χώρα θα μπορούσε να επιλέξει και να καθοδηγηθεί από τη θεωρία των ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΩΝ ΠΑΙΚΤΩΝ. Με άλλα λόγια θα μπορούσαμε να είχαμε μάθει από τα λάθη μας και να διεκδικήσουμε μια οικονομική δομή που θα στηρίζεται στην ευρεία επιχειρηματικότητα και παραγωγικότητα. Με πολλές μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες κατά κλάδο δραστηριότητας (συμπεριλαμβανομένων και των τραπεζών), που κατακτούν τη θέση τους στον εθνικό και παγκόσμιο παραγωγικό ιστό, με πλουραλισμό επιχειρηματικών σχημάτων, με την παραγωγικότητα και την διαφορετικότητα τους. Μια τέτοια διάταξη δεν δεσμεύει την παραγωγική δομή κάτω από τα συμφέροντα συγκεκριμένων ισχυρών επιχειρήσεων αλλά στηρίζει την επιχειρηματικότητα που διαπλέκεται με πολλαπλές εστίες συμφερόντων. Στηρίζεται στο μεγάλο αριθμό των επιχειρήσεων και στον ανοικτό ανταγωνισμό και δεν τροφοδοτεί την δεσπόζουσα θέση ισχυρών έναντι αδυνάτων στο όνομα του μεγαλοϊδεατισμού των «εθνικών πρωταθλητών».
Βασίζεται στην ισόρροπη συμμετοχή της εργασίας, της τεχνολογίας και του κεφαλαίου στη διαμόρφωση της παραγωγικότητας των επιχειρήσεων που επαγωγικά καταλήγει στην εν τέλει ανταγωνιστικότητά τους. Υποστηρίζει την έρευνα, την καινοτομία, την επιχειρηματικότητα των νέων, τις νέες ιδέες. Αναδεικνύει το κράτος από υπηρέτη των «εθνικών πρωταθλητών» σε στρατηγείο ισόνομης και ισόρροπης ανάπτυξης που μέσω των ρυθμιστικών αρχών εγγυάται για τις ίσες ευκαιρίες, την αποτροπή της εκμετάλλευσης δεσπόζουσας θέσης, την ελευθερία εισόδου και εξόδου επιχειρήσεων στους κλάδους. Αναβαθμίζει το πολιτικό σύστημα από εργαλείο των πελατειακών πολιτικών σχέσεων – που διακινούνται πλέον μέσω των «εθνικών πρωταθλητών» – σε ένα σύστημα ανοικτής οργάνωσης της δημοκρατίας που μεριμνά για όλους και εγγυάται για την ισότιμη πρόσβαση τους στις εξελίξεις.
Κάτω από τη θεωρία των Επιχειρηματικών Παικτών, αυτό που μετράει είναι η επιχειρηματικότητα και η υγιής ανάπτυξη της σε ένα πλαίσιο ανοικτών και προσβάσιμων αγορών με ίσες ευκαιρίες που καταλήγουν να εξασφαλίζουν την ίδια την διεθνή ανταγωνιστικότητα στη βάση της διαφορετικότητας και της διακριτότητας του τελικού προϊόντος και όχι στη βάση του φθηνού κόστους παραγωγής και της κρατικοδίαιτης στήριξης του εκάστοτε «πρωταθλητή» επιχειρηματία. Στη θεωρία των επιχειρηματικών παικτών οι οικονομίες κλίμακας εξασφαλίζονται από την δικτυακή σύνδεση και συνεργασιμότητα μικρών, μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων μέσω της αναβαθμισμένης και τεχνολογικά προηγμένης οργάνωση της οικονομίας και του κράτους και όχι από τη πριμοδότηση της συγκεντροποίησης της αγοράς στα χέρια ισχυρών και πολιτικά προϊστάμενων ολιγοπωλίων. Στη θεωρία των Επιχειρηματικών Παικτών αυτό που μετράει είναι η ποιότητα της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων και η παραγωγικότητα. Μια κοινωνία που παράγει και ισορροπεί αναδεικνύοντας τις ανταγωνιστικές επιχειρήσεις σε ένα ανοικτό περιβάλλον ελεύθερων αγορών. Όχι μια κοινωνία που οργανώνεται γύρω από εγκάθετους «πρωταθλητές» που τροφοδοτούν την ανταγωνιστικότητα τους εκμεταλλευόμενοι την κοινωνία και σπαταλώντας εθνικούς πόρους.
Η θρασεία επαναφορά της θεωρίας και της πράξης που καθοδηγεί τη χώρα σε μια πορεία εξασφάλισης ισχυρών συμφερόντων με το πρόσχημα των «εθνικών πρωταθλητών» αποτελεί εθνικό κρίμα και όνειδος για μια κοινωνία που έχασε το βιος της στην προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης που οι ίδιοι εθνικοί «πρωταθλητές» δημιούργησαν. Κρίμα και όνειδος για το 1,4 εκατομμύριο ανέργους. Κρίμα και όνειδος για το 25% του εθνικού πλούτου που θυσιάσθηκε στο βωμό μιας αποτυχημένης και ταξικά προσδιορισμένης πολιτικής για την υπέρβαση της κρίσης.
Ωστόσο, η θρασεία επαναφορά της θεωρίας των «εθνικών πρωταθλητών» αποτελεί ένα αναμενόμενο γεγονός, εάν σκεφθεί κανείς ότι η οικονομία βρίσκεται δέσμια των ίδιων συμφερόντων και άρα και των ίδιων εκφραστών των συμφερόντων που καθοδήγησαν την χώρα στην κρίση αλλά και στην έξοδο από αυτή. Μόνο που η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Πολύ δε περισσότερο όταν βρίσκεται στα χέρια των ίδιων πρωταγωνιστών που επιχειρούν μια δεύτερη παράσταση σε ένα αποτυχημένο έργο.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7867