Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι λάθος στόχος

Η ιδεολογική ταυτότητα της ΔΗΜΑΡ και οι στόχοι της ηγεσίας, ενόψει Συνεδρίου

Γιώργος, Σιακαντάρης

Τα Νέα, 2014-10-02


Αρχίζει σήμερα το έκτακτο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ. Οι εξελίξεις του φαίνεται να μη συγκινούν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που αναζητούν εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις, οι οποίες όμως θα εγγυώνται την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Εχουν όμως ενδιαφέρον.

Η ανανεωτική Αριστερά διαμορφώθηκε στην Ελλάδα μέσα από την αντιπαλότητά της με τον φιλοσοβιετικό κομμουνισμό. Αυτή όμως ήταν η πρώτη όψη ενός πολύ βαθύτερου ζητήματος. Αυτός ο πολιτικός χώρος πρωτίστως εξέφρασε την πεποίθηση ότι καμία αλλαγή προς την κατεύθυνση της μείωσης των ανισοτήτων δεν θα μπορούσε να υπάρξει έξω από το δημοκρατικό πλαίσιο. Δεν έδωσε όμως την ίδια σημασία - παρότι φωνές σαν του Μιχάλη Παπαγιαννάκη το προσπάθησαν - και στην ανάγκη δημιουργίας ενός αναδιανεμητικού μηχανισμού που θα στηρίζεται σε ένα διαφορετικό παραγωγικό πρότυπο. Το δίλημμα πάντως δεν ήταν καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, αλλά πώς μπορεί κάποιος σε συνθήκες μεικτής οικονομίας να δημιουργήσει τον δημοκρατικό σοσιαλισμό. Αυτό όμως είναι και το δίλημμα που έθεσε η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Πώς δηλαδή μπορεί κανείς να «μετασχηματίσει» τον καπιταλισμό χωρίς να θίξει τη δημοκρατία. Η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία (μετά την ιδεολογική αναδίπλωσή της, ύστερα από το 1989) και η ελληνική ανανεωτική και δημοκρατική Αριστερά (με τις θεωρητικές της αγκυλώσεις και τις δεσμεύσεις της με συντεχνίες) δεν παύουν να εκπροσωπούν το ίδιο αίτημα: την κοινωνικοποίηση του καπιταλισμού με δημοκρατικά μέσα. Αυτό όμως είναι αριστερό αίτημα, όχι ένα αίτημα ενδιάμεσων πόλων και νεοφιλελεύθερων κέντρων.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου η Σοσιαλδημοκρατία κατατάσσεται στο Κέντρο ή και στη Δεξιά. Ακόμη και η ανανεωτική Αριστερά εκεί τοποθετούσε τη Σοσιαλδημοκρατία. Και όμως, η ελληνική δημοκρατική Αριστερά ουσιαστικά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η «ντροπαλή» ιδεολογική έκφραση μιας ιδιότυπης ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας. Ενώ το στρεβλό, επιδοματικό και κρατικίστικο μοντέλο κράτους που έστησε το ΠΑΣΟΚ, και φιλοδοξεί να συνεχίσει ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η νόθα πλευρά αυτής της Σοσιαλδημοκρατίας.

Σήμερα η ΔΗΜΑΡ ευτυχώς δεν συζητάει, όπως κάποιοι ήθελαν στο προηγούμενό της Συνέδριο, για το αν πρέπει να γίνει αποδεκτό το Μνημόνιο ως σχέδιο της «Κεντροαριστεράς». Θα έπρεπε όμως να συζητάει για το δικό της εναλλακτικό σχέδιο. Κάτι ανάλογο πρέπει να γίνει και στον χώρο που μέχρι πρότινος κάλυπτε το σχήμα της Ελιάς, των 58 και άλλων κινήσεων, αλλά και σε κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το σχέδιο όμως θέλει τον πολιτικό του χρόνο για να διαμορφωθεί και η ΔΗΜΑΡ φαίνεται να μη εκτιμά την ανάγκη του.

Γι’ αυτό δεν θα είναι ό,τι καλύτερο στο Συνέδριο να επικρατήσει η ατζέντα για το αν το κόμμα πρέπει να στρίψει προς τον ΣΥΡΙΖΑ ή προς την «Κεντροαριστερά». Αυτό το Συνέδριο καλείται να θέσει στο επίκεντρο της ατζέντας του τη διαμόρφωση του προοδευτικού σχεδίου διακυβέρνησης του τόπου. Αν επικρατήσει η πρώτη ατζέντα θα εξακολουθήσουν λίγοι να ασχολούνται με τη ΔΗΜΑΡ. Αν γίνει το δεύτερο, ο χώρος έχει πολύ μέλλον.

Η ΔΗΜΑΡ όμως είναι απαραίτητη και για έναν άλλον λόγο. Γιατί ως ο χώρος που στην Ελλάδα προώθησε την κουλτούρα του εσωκομματικού διαλόγου, όλες οι τάσεις της δείχνουν ότι παρά τις διαφορές τους ξέρουν να διαλέγονται και να συνθέτουν τη διαφορετικότητά. Πολύτιμη συνεισφορά σ’ ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο δεσπόζει ο «διάλογος» των ψεκασμένων. Φθάνει να κατανοήσουν όλοι στη ΔΗΜΑΡ πως το δίλημμα δεν είναι συμμετέχω ή δεν συμμετέχω σε μια διακυβέρνηση, αλλά πώς και σε ποια διακυβέρνηση συμμετέχω.


Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8011