Ο Σίσυφος απέναντι στο χρέος
Χρήστος, Μαχαίρας
Τα Νέα, 2014-11-11
Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι το χρέος είναι βιώσιμο; Έχει κανείς ακόμα την αυταπάτη ότι η Ελλάδα που έχασε μέσα σε 4 χρόνια το 25% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της και βλέπει την ανάπτυξη από την κλειδαρότρυπα των μνημονίων, μπορεί να εξυπηρετήσει χρέος που σκαρφάλωσε ήδη στο 176% του ΑΕΠ και να ανταποκριθεί σε τοκοχρεολύσια που τρέχουν με 6 δις το χρόνο;
Οι αναλυτές των περισσότερων αμερικανικών και ευρωπαϊκών think tanks και πολλοί εγχώριοι συνάδελφοί τους – ή, έστω, αυτοί που δεν συναρτούν τις εκτιμήσεις τους με κυβερνητικούς σχεδιασμούς – βάζουν στοίχημα τα διδακτορικά τους ότι, αν δεν υπάρξει μια γενναία αναδιάρθρωση, η διαχείριση του χρέους θα παραπέμπει μονίμως στο μύθο του Σίσυφου .
Αν είναι όμως έτσι τα πράγματα – αν, δηλαδή, το χρέος παραμείνει βρόγχος που όχι μόνο δεν θα χαλαρώσει, αλλά θα σφίγγει χρόνο με το χρόνο – τότε προς τι η πεισματική προσπάθεια που καταβάλει το κυβερνητικό επιτελείο να οχυρωθεί πίσω από το μύθευμα του success story ή την προσμονή των ανεξάντλητων πλεονασμάτων; Μήπως όλες αυτές οι ενέσεις υπεραισιοδοξίας που απλόχερα διακινούνται δεν έχουν άλλο ορίζοντα πέρα από τις επικείμενες εκλογές και άλλο στόχο από το να συγκροτήσουν την ύστατη γραμμή αμύνης μιας πολιτικής που εξαντλεί τα όρια της;
Προϕανώς, υπάρχουν πάντοτε αστάθμητοι παράγοντες. Συμβαίνει άλλωστε και στα καλύτερα σενάρια. Αψευδής μάρτυρας του κλίματος που διαμορφώνεται, η πρόσϕατη ακύρωση των κυβερνητικών προσδοκιών για άμεση έξοδο στις αγορές, αλλά και όσα κυοφορούνται στις Βρυξέλλες για τη γραμμή πίστωσης, εξελίξεις που απομυθοποίησαν τις ωραιοποιήσεις και προσγείωσαν ανώμαλα τους βολονταρισμούς. Το σχέδιο, ωστόσο, παραμένει στο τραπέζι. Και επειδή το διεθνές περιβάλλον δεν δείχνει να συμμερίζεται την κυβερνητική αισιοδοξία, με αποτέλεσμα το success story να «βάζει νερά», επιστρατεύεται ως παίκτης από τον πάγκο ο «πολιτικός κίνδυνος» με την προσδοκία να γυρίσει το παιχνίδι.
Δεν είναι όμως εξαιρετικά επικίνδυνο; Αν η κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά και αναπαριστά την πιθανότητα πολιτικής αλλαγής με την κόλαση του Δάντη, δεν πλήττει μόνο τους πολιτικούς αντιπάλους της, αλλά την ίδια τη χώρα και την πολυθρύλητη σταθερότητα, που κατά τα άλλα υποτίθεται πως υπηρετεί. Στην πραγματικότητα … πυροβολεί τα πόδια της, αφού, διεκτραγωδώντας την κατάσταση, εξαναγκάζει τους δανειστές της χώρας να μεταθέσουν τις όποιες αποφάσεις τους – ακόμα και αυτές που θα μετέδιδαν συμβολικά ένα σήμα στήριξης της σημερινής κυβέρνησης – σε χρόνο με «καθαρό» πολιτικό περιβάλλον.
Αυτοκαταστροφική ή όχι, η συγκεκριμένη τακτική απαγορεύει στο κυβερνητικό επιτελείο να σκεφτεί το αυτονόητο: να αναζητήσει, δηλαδή, ένα μίνιμουμ πλαίσιο συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων για την αναδιάρθρωση του χρέους, όπως προτείνει η Δημοκρατική Αριστερά, που θα ισχυροποιούσε άμεσα τη χώρα και θα διεύρυνε μακροπρόθεσμα τις διαπραγματευτικές δυνατότητές της.
Αλλά ποιος νοιάζεται; Όταν παίζεις στο γήπεδο της κινδυνολογίας, όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν με ψιλά γράμματα…
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8066