Ευχές και κίνδυνοι
Γιώργος, Καπόπουλος
Έθνος, 2014-11-17
Το μήνυμα από τη Σύνοδο του G20 στο μακρινό Μπρισμπέιν της Αυστραλίας μοιάζει με ευχή ή καλύτερα με εξορκισμό: ο στόχος για αύξηση της παγκόσμιας ανάπτυξης μέσα στην επόμενη πενταετία κατά 2% χωρίς αναφορά σε πολιτικές, εργαλεία και κυρίως διασφάλιση της απαιτούμενης ρευστότητας, αλλά και χωρίς την παραμικρή διασφάλιση για τις επιλογές της Γερμανίας, που έχει αναδειχτεί σε παγκόσμιο οικονομικό ταραξία, είναι ευχή. Μία ευχή που φωτίζεται και ως εξορκισμός της ορατής απειλής για μία νέα παγκόσμια οικονομική κρίση τη διετία 2015-’16, την οποία πολλοί προβλέπουν σε χαμηλούς τόνους για να μη επιβαρύνουν τη συγκυρία με πρόσθετη απαισιοδοξία. Ευχές, λοιπόν, για μία σταθερή και μακράς διαρκείας επιστροφή στην ανάπτυξη χωρίς γραμμή πλεύσης και κυρίως σε ένα παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο στο οποίο προστίθενται διαρκώς εντάσεις και συγκρούσεις.
Οι εστίες μελλοντικών συγκρούσεων στη Νότια Σινική Θάλασσα ανάμεσα στην Κίνα από τη μια μεριά και από την άλλη την Ιαπωνία και τις άλλες χώρες του Ειρηνικού παραμένουν και δεν αποτελούν μικρότερη απειλή επειδή οι εμπλεκόμενοι αποφάσισαν να κατεβάσουν τους τόνους στις συνόδους κορυφής της APEC, του ASEAN και του G20.
Μέση Ανατολή, Νοτιοδυτική Ασία, Βόρεια και Υποσαχάρια Αφρική είναι στο έλεος της αποσταθεροποιητικής επέλασης του Ισλαμικού Φονταμενταλισμού, με τη Δύση να τρέχει με καθυστέρηση πίσω από τα παροξυσμικά συμπτώματα χωρίς συνολική στρατηγική, με επεμβάσεις που μοιραία παραπέμπουν σε αποικιακούς πολέμους και στις σταυροφορίες.
Με την εύθραυστη παγκόσμια οικονομική συγκυρία, τις εντάσεις στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού και την έκρηξη του φονταμενταλισμού με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή η συντήρηση της έντασης στην Ουκρανία μοιάζει με παιχνίδι με τη φωτιά. Οταν άρχιζε ο Ψυχρός Πόλεμος το 1947 οι ΗΠΑ είχαν ξεπεράσει οριστικά τις επιπτώσεις της Κρίσης του 1929 και μπορούσαν ταυτόχρονα να χρηματοδοτήσουν την ανοικοδόμηση-ανασυγκρότηση αλλά και μία πολιτική πυγμής απέναντι στη Σοβιετική Ενωση.
Σήμερα οι ΗΠΑ και η ΕΕ ζητούν από τη Μόσχα να εγκαταλείψει την Ουκρανία με απειλές κλιμάκωσης απαγορευτικού κόστους και για τη Ρωσία και για τη Δύση. Ρωσία και Δύση πιστεύουν ότι η άλλη πλευρά είναι αδύναμη και μπλοφάρει. Ετσι διαμορφώνεται μία επικίνδυνη αμοιβαία άγνοια κινδύνου, με φόντο μία αναιμική και εύθραυστη ανάπτυξη, που αφήνει ανοιχτό το ερώτημα αν η κρίση του 2008 ήταν ο κύριος σεισμός ή ο προσεισμός.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8083