Περί ονείρων
Ξενοφών, Γιαταγάνας
Μεταρρύθμιση, 2014-12-15
«Οι επαναστάτες πρέπει να ονειρεύονται, γιατί το όνειρο είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της πραγματικότητας και της αλλαγής της» ήταν ένα από τα αποφθέγματα του Λένιν, που ασκούν ακόμα πάνω μου κάποια γοητεία. Κάποιοι ονειρεύονται σήμερα σωτήρια ανατροπή της κυβέρνησης και ανάδειξη μιας αριστερής εξουσίας που θα τρίξει τα δόντια στους εταίρους και δανειστές μας, που θα διώξει την τρόικα, που θα καταργήσει τις πολιτικές λιτότητας και θα οδηγήσει τον τόπο σε ένα λαμπρό μέλλον. Όμως, το όνειρο αυτό αποτελεί για πολλούς λόγους –ειδικά αν υποτίθεται ότι θα υλοποιηθεί από την παρά φύση συνεύρεση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ-, πραγματικό θαύμα. Δεν πιστεύω στα θαύματα και αποφεύγω, επομένως, να κάνω τέτοια όνειρα. Αντίθετα, προσδοκώ μια ελάχιστη εθνική συναίνεση που θα βοηθούσε τη χώρα να ξεπεράσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα τη σημερινή κρίση, ή τουλάχιστον μια πιο περιορισμένου εύρους συναίνεση μεταξύ εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξισορροπητικό και σταθεροποιητικό παράγοντα μεταξύ των κομμάτων του εκκολαπτόμενου νεοπαγούς, μικρού μεν αλλά εξαιρετικά αντιπαραθετικού και στείρου διπολισμού.
Κανείς δεν αμφιβάλλει, νομίζω, ότι οι δυνάμεις αυτές βρίσκονται μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ότι συγκροτούν την πολυπόθητη αλλά ανεύρετη κεντροαριστερά, τον πολυθρύλητο αλλά πλήρως απόντα ενιαίο φορέα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, που πολλοί ευαγγελίζονται αλλά κανείς δεν θέλει πραγματικά να συμβάλει ουσιαστικά και με ειλικρίνεια στη συγκρότησή του. Κι όμως ο φορέας αυτός κείτεται διαμελισμένος σε τέσσερα ταλαιπωρημένα σώματα: το βενιζελικό επίσημο ΠΑΣΟΚ, που θέλει να δημιουργήσει την Δημοκρατική Παράταξη, το υφέρπον αλλά υπαρκτό παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, που θέλει να αναστήσει το πάλαι ποτέ κραταιό κίνημα του Ανδρέα, το μεταρρυθμιστικό κομμάτι της ΔΗΜΑΡ και το νεοπαγές ΠΟΤΑΜΙ που αγωνίζονται να αναδείξουν μια νέα αδιάφθορη ταυτότητα. Πίσω από τα δύο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη κρύβονται αναμφισβήτητα προσωπικοί σχεδιασμοί, που σχετίζονται με απογοητεύσεις και πικρίες. Ο Σ. Θεοδωράκης και ο Σ. Λυκούδης διακηρύσσουν, από την πλευρά τους, ότι δεν έχουν αρχηγικές φιλοδοξίες.
Εδώ αρχίζει λοιπόν το δικό μου όνειρο: οι παλαιοί ηγέτες αποσύρονται με τιμή, αίροντας τις προσωπικές αντιπαλότητες και ανοίγοντας το δρόμο για τη συνεργασία νέων πολιτικών, ανδρών και γυναικών, πάνω σε μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Οι τέσσερεις προαναφερθείσες συνιστώσες –πιθανότατα μαζί και με άλλες μεταρρυθμιστικές συλλογικότητες- υπό μια αντιπροσωπευτική ηγεσία αποτελούμενη από τους νεώτερους και δυναμικότερους εκφραστές τους συγκροτούν εκλογικό συνασπισμό που πετυχαίνει διψήφιο ποσοστό, κοντά στο 20%, στις προσεχείς κάλπες οψέποτε στηθούν. Γίνονται έτσι αναγκαία συνιστώσα οιουδήποτε κυβερνητικού συνασπισμού και στην πορεία μετεξελίσσονται σε ενιαίο κόμμα.
Όνειρο θερινής νυκτός, θα μου πείτε. Αν όμως δεν ήταν μόνον όνειρο;
Εκτύπωση στις: 2024-04-23
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8144