Θα μας διώξουν ή δεν θα μας διώξουν;
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2015-04-04
Από τότε που άρχισε η κρίση έχουμε ακούσει από τους πάντες τα πάντα. Τι συμβαίνει ή δεν συμβαίνει, τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουμε, πώς διακρίνουμε τους αθώους από τους ενόχους, πώς φτάσαμε στα σημερινά χάλια, πού πάμε από εδώ και πέρα κ.ο.κ. Αν βάλουμε κατά μέρος το ποιες από όλες αυτές τις εκτιμήσεις κρίνουμε σωστές και ποιες λανθασμένες, νομίζω ότι μερικές έχουν μεγαλύτερη σημασία από άλλες επειδή λειτουργούν ως θεμελιώδεις υποθέσεις, πάνω στις οποίες στηρίζονται οι υπόλοιπες. Και μια τέτοια είναι η απάντηση στο εξής ερώτημα: οι εταίροι/δανειστές μας θέλουν και μπορούν να μας διώξουν;
Σύμφωνα με την πάγια (μέχρι προσφάτως) άποψη της Αριστεράς, δεν θέλουν ή τουλάχιστον δεν μπορούν. Οι μόνοι που διαφώνησαν ήταν μερικοί, όχι πολλοί, μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι έχουν επιλέξει ως λύση την επιστροφή στη δραχμή. Ολοι οι υπόλοιποι θεώρησαν δεδομένο ότι από το ευρώ δεν φεύγουμε, ο κόσμος να χαλάσει. Φοβάμαι ότι αυτή η πεποίθηση προϋποθέτει μια επιεικώς και ιδιοτελώς αφελή ανάγνωση των πραγμάτων. Για παράδειγμα, όποτε η Μέρκελ έλεγε ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην Ευρωζώνη διότι η έξοδός της θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα, οι δικοί μας αριστεροί δεν έβλεπαν (επειδή δεν ήθελαν να δουν), ότι απευθυνόταν σε Γερμανούς και άλλους βόρειους που θα προτιμούσαν η χώρα μας να μην είχε μπει καν στην Ευρωζώνη. Δεν έβλεπαν επίσης ότι η ελέω Μέρκελ παραμονή μας θα συνεχιζόταν μόνο υπό όρους που εκείνη είναι αποφασισμένη να επιβάλει και ο ΣΥΡΙΖΑ να απορρίψει. Αλλιώς, θα έδινε στον Α. Τσίπρα τη δυνατότητα να τη χορέψει στο ταψί. Πείτε ό,τι θέλετε γι’ αυτή, αλλά ηλίθια δεν είναι.
Τότε γιατί το λένε; Νομίζω ότι η απάντηση έχει δύο σκέλη. Το πρώτο και πιο απλό είναι ότι εντάσσεται στην κριτική του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο τις λεγόμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Δηλαδή, αν όντως δεν μπορούν να μας διώξουν, τότε εύλογα καταδικάζονται οι προηγούμενοι ένοικοι του Μαξίμου γιατί δεν χρησιμοποίησαν αυτό το ισχυρότατο όπλο που είχαν στα χέρια τους. Το δεύτερο σκέλος δεν είναι τόσο εμφανές, αλλά παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον: η άποψη ότι αδυνατούν να μας διώξουν λειτούργησε στο εσωτερικό του ΣYΡIZA ως αντίδοτο στην ανομοιογένεια ή κεντρομόλος δύναμη. Κι αυτό επειδή κατασκεύασε ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να συνυπάρξουν διαφορετικές ομάδες, με τις δικές τους συχνά αντιφατικές προτεραιότητες που θα ενίσχυαν τις κεντρόφυγες ροπές δημιουργώντας προβλήματα πολιτικής και ιδεολογικής συνοχής αν έλειπε αυτή η συγκολλητική ουσία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δύο «φυλές» που στεγάζονται στην Κουμουνδούρου: εκείνοι που αρνούνται πεισματικά να βάλουν νερό στο κρασί τους και εκείνοι που θεωρούν υπ’ αριθμόν ένα στόχο να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη. Ζόρικη επιλογή. Αν όμως πειστεί ο λαός ότι οι δανειστές/εταίροι μας δεν θέλουν ή δεν μπορούν να μας δείξουν την πόρτα, τότε το δίλημμα εξαφανίζεται ως διά μαγείας και αμφότερες οι τάσεις πείθουν τους πιστούς τους να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι ενισχύθηκε και η προεκλογική δημαγωγία του. Η οποία δεν συνίσταται στο γεγονός ότι έθεσε κάποιους στόχους (μερικούς από τους οποίους εγώ τουλάχιστον προσυπογράφω), αλλά στο παραμύθιασμα ότι είναι εύκολα επιτεύξιμοι. Αρκεί να διώξουμε τους γερμανοτσολιάδες, και τότε θα δείτε πώς θα παίξουμε εμείς τον ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν. Ή αλλιώς, ο Α. Τσίπρας μάς οδήγησε στη μάχη με την υπόσχεση ότι και θα την κερδίσουμε και θα είναι αναίμακτη. Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση πλέον, έχει αρχίσει να μαθαίνει ότι πολιτική σημαίνει να διαλέγεις ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο. Ως αντιπολίτευση όμως μας έλεγε συνεχώς και με μια ισχυρή δόση αλαζονικού ναρκισσισμού ότι η μόνη και εύκολη επιλογή ήταν ανάμεσα στο κακό που εκπροσωπούν οι άλλοι και στο καλό που ενσαρκώνει ο ίδιος.
Τα περί χρηματοδοτικής θηλιάς όντως ισχύουν. Παράλληλα όμως συνέβη και κάτι άλλο που πέρασε μάλλον απαρατήρητο: διάφοροι «φίλοι» μας στην Ευρώπη, λίγο πριν αρχίσει ο πρόσφατος γύρος συνομιλιών υπαινίχθηκαν σαφέστατα ότι τη φορά αυτή συζητείται και το ενδεχόμενο να αμφισβητηθεί ακόμα και η παρουσία μας στην ευρωζώνη. Φαίνεται λοιπόν ότι οι εταίροι μας έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται πώς λειτουργεί το θυμικό μας. Δηλαδή έχουν μάθει ότι εμείς οι Ελληνες ενθουσιαζόμαστε τόσο πολύ με τις παλικαριές και τον τσαμπουκά, ώστε δεν μας περνάει καν από το μυαλό ότι τέτοιες αντιδράσεις έχουν συνέπειες, τις οποίες αμφιβάλλω αν είμαστε έτοιμοι να υποστούμε. Προφανώς το τι συνέβη στην Κύπρο δεν μας έκανε σοφότερους.
Στη φάση αυτή ουδείς ξέρει τι θα απογίνει. Δεν αποκλείεται όμως ότι μια οδός διαφυγής για τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να περάσει το εξής μήνυμα που έρχεται σε πλήρη αντίφαση με την αρχική του θέση: ότι εμείς δεν θέλαμε να φύγουμε, αλλά εκείνοι μας έδιωξαν. Αρα δεν φταίμε εμείς γιατί η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τους προκατόχους μας και φυσικά τους ξένους.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8363