Επικοινωνιακή πολιτική και συνωμοσίες

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2015-05-09

Αν κρίνουμε από τις κομματικές ανακοινώσεις και τα σχόλια των στρατευμένων δημοσιολογούντων, η επικοινωνιακή πολιτική είναι μια απεχθής πρακτική στην οποία επιδίδονται συστηματικά οι αντίπαλοί μας και ποτέ εμείς. Φυσικά, ουδείς αρνείται ότι όλες οι παρατάξεις διαθέτουν «ειδικούς» που δεν παρακολουθούν μόνο τι λένε τα ΜΜΕ, αλλά κυρίως προσπαθούν να τα επηρεάσουν τονίζοντας κάποια πράγματα ή παραβλέποντας κάποια άλλα για να περάσουν την κομματική και διόλου ανιδιοτελή ανάγνωσή τους. Αυτή η προφανής αντίφαση αποκαλύπτει το ιδρυτικό τέχνασμα της επικοινωνιακής πολιτικής, η οποία πετυχαίνει τον στόχο της στο μέτρο που καταφέρνει να αποκρύψει την παρουσία της στον δικό μας λόγο για να τη μεταφέρει στον λόγο των αντιπάλων, καθιστώντας τους αναξιόπιστους. Δηλαδή, καλός επικοινωνιολόγος γίνεσαι όταν πείσεις τους άλλους ότι δεν μιλάς σαν τέτοιος. Το βλέπουμε και στην κόντρα με τους δανειστές. Δεν σκοπεύω να αμφισβητήσω τα περί επικοινωνιακής τακτικής από τη μεριά τους. Με ενοχλεί όμως ο έμμεσος ισχυρισμός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θα έπεφτε ποτέ τόσο χαμηλά επειδή από του Μαξίμου ακούμε μόνο την αφτιασίδωτη αλήθεια.

Η λαθροχειρία της επικοινωνιακής πολιτικής, η οποία επιτυγχάνει τη μέγιστη ένταση και αποτελεσματικότητα όταν σβήνει τα ίχνη της, βρίσκει στη χώρα μας πρόσφορο έδαφος. Οχι μόνο επειδή αναπαράγει τον κομματικό πατριωτισμό, αλλά γιατί ταιριάζει και εκμεταλλεύεται έναν αυτοματισμό, μια «δομή» της νεοελληνικής σκέψης που μας ωθεί να προσλαμβάνουμε την πραγματικότητα μέσα από διπολικά και διαζευκτικά σχήματα, έτσι ώστε, αν αποδείξουμε ότι ο αντίπαλός μας κάνει επικοινωνιακή πολιτική, σημαίνει ότι εμείς δεν θα καταφεύγαμε ποτέ σε τέτοιου είδους δόλιες πρακτικές. Το ότι ενδέχεται να το κάνουμε και οι δύο δεν περνάει καν από το κατά τα άλλα κοφτερό, «αριστερό» μυαλό μας.

Μέχρι εδώ το παιχνίδι με τις αυτοαναιρούμενες εκατέρωθεν κατηγορίες είναι άλλη μια ένδειξη ότι οι πολιτικοί υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και, θα πρόσθετα, ότι δεν δυσκολεύονται να το κάνουν επειδή εμείς οι ίδιοι την έχουμε ήδη υποτιμήσει. Το πράγμα όμως χοντραίνει όταν αρχίζουν να μιλούν για συνωμοσίες. Ενα παράδειγμα: μετά τη Ρίγα, ο υπουργός Οικονομικών ισχυρίστηκε ότι έχει γίνει ο στόχος μιας συντονισμένης διεθνούς προσπάθειας να τον αποδομήσουν (εμπλέκεται και το «Paris Match»;) στην οποία συμμετέχουν και δημοσιογράφοι που πληρώνονται για να διαστρέφουν την αλήθεια. Ομολογώ πως όταν άκουσα τον Γ. Βαρουφάκη δεν απέδωσα στα λόγια του ιδιαίτερη σημασία. Οπως με πληροφορούν οι ειδήμονες, πρόκειται μάλλον για χαρακτηριστική αντίδραση ατόμου με διογκωμένο ναρκισσισμό. Σύμφωνα λοιπόν με την επιστήμη, ο ναρκισσευόμενος εκλαμβάνει την κριτική ως συνωμοσία κατώτερων όντων που κινούνται από φθόνο επειδή αρνούνται να παραδεχτούν την πασιφανή υπεροχή του.

Αλλά το πράγμα σοβαρεύει όταν κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ υπαινίσσονται, και συχνά λένε ανοιχτά, ότι η κριτική στην κυβέρνηση γίνεται καθ’ υπαγόρευσιν των ξένων, αποτελεί μέρος της συνωμοσίας των εμπλεκομένων ή αντιβαίνει στην Αλήθεια (το άλφα κεφαλαίο), κάτοχοι της οποίας τυγχάνουν αυτοί εξ ορισμού ως αριστεροί. Αναφέρω ενδεικτικά την προειδοποίηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου προς τους δημοσιογράφους που κάνουν Βουλή να μην τολμήσουν να παραποιήσουν την αλήθεια γιατί θα τη βρουν απέναντι και, κατά μείζονα λόγο, τις καταγγελίες του Ν. Βούτση για την οργανωμένη εκστρατεία των αμαρτωλών ΜΜΕ με στόχο την κυβέρνηση.

Για να αποφύγω ενδεχόμενη παρανόηση, δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν συμφέροντα στα ΜΜΕ που κατ’ επανάληψη στο παρελθόν προσπάθησαν, και ενίοτε κατάφεραν, να επιβάλουν τη θέλησή τους σε κυβερνήσεις προς ίδιον όφελος. Αυτό όμως το νοσηρό φαινόμενο ο νομοθέτης θα μπορούσε να το πατάξει δημιουργώντας το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο, όπως γίνεται και σε άλλες χώρες. Εφόσον όμως ο υπουργός Εσωτερικών δεν μας λέει πώς διακρίνει την κριτική στην κυβέρνηση εκ μέρους των διαπλεκομένων από την κριτική όσων πραγματικά διαφωνούν με την πολιτική της, η διαφορά μεταξύ των δύο γίνεται ασαφής, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στην εξουσία –και ο υπουργός Εσωτερικών είναι η εξουσία– να απαξιώνει τον κριτικό λόγο και ταυτόχρονα να ισχυρίζεται ότι αυτό συνιστά άλλη μια πράξη αντίστασης!

Πίσω από τέτοιες αντιδράσεις ίσως κρύβεται μια δυσανεξία της Αριστεράς στην κριτική, αλλά όχι όπως παλιά για την ιδεολογία της, κάτι που έτσι κι αλλιώς τελείωσε και μάλιστα έφτασε στο άλλο άκρο πριν από σαράντα χρόνια με τη Μεταπολίτευση. Εννοώ την κριτική που της ασκείται για πρώτη φορά ως εξουσία. Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι ενοχλούνται όταν οι αντίπαλοί τους αρνούνται να δεχτούν την εικόνα που έχουν φιλοτεχνήσει οι ίδιοι για τον εαυτό τους, το θεωρούν συκοφαντία ή εσκεμμένη διαστροφή της πραγματικότητας. Δεν αποκλείεται πάντως η επιθετικότητά τους να οφείλεται σε απειρία. Είπαμε, «πρώτη φορά Αριστερά». Θα πρέπει όμως να το κοιτάξουν. Γιατί στο υπέδαφος αυτής της δυσανεξίας μπορεί να ελλοχεύουν κάποια σπέρματα αυταρχισμού, που η Ιστορία μάς διδάσκει ότι κάποια σχέση έχουν με το πώς διαχειρίστηκε η Αριστερά την εξουσία στο παρελθόν.

Για να μην κινδυνολογούμε όμως και να μη γινόμαστε υπερβολικοί, θέλω να πιστεύω ότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν άνθρωποι με ισχυρά αντισώματα που θα αποτρέψουν μια τέτοια, άκρως επικίνδυνη, τάση.

Εκτύπωση στις: 2024-04-23
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8420