Δραχμή ή Αριστερά;
Παύλος, Τσίμας
Τα Νέα, 2015-05-23
Ακουσα τις προάλλες τον κ. Λαπαβίτσα, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, να λέει: «Δαιμονοποιούμε την κουβέντα για τη δραχμή, ενώ όλη η κοινωνία θέλει και πρέπει να το συζητήσουμε». Δεν πιστεύω ότι η συζήτηση είναι «δαιμονοποιημένη». Διεξάγεται κατά κύματα, με πάθος και ένταση, πέντε χρόνια τώρα. Αλλά δεν έχω καμμιά αντίρρηση να την ανοίξουμε ξανά.
Ο αντίλογος στα επιχειρήματα υπέρ της δραχμής έχει διατυπωθεί πολλές φορές και - κατά τη γνώμη μου - πειστικά: πως η δραχμή θα φέρει πληθωρισμό που θα πλήξει τους κοινωνικά πιο αδύναμους. Θα φέρει ελλείψεις στις εισαγωγές ζωτικών αγαθών, από τις οποίες θα υποφέρουν όσοι δεν έχουν ισχυρά αποθέματα «σκληρού» νομίσματος. Θα πλήξει, αντί να τονώσει, την εγχώρια παραγωγή (του τουρισμού περιλαμβανομένου), αφού η πρόσβαση σε εισαγόμενες πρώτες ύλες και ενέργεια θα γίνει δυσκολότερη και ακριβότερη. Θα επιτείνει, αντί να γιατρέψει, τις παραγωγικές μας στρεβλώσεις, αφού οι επενδύσεις που χρειάζεται μια παραγωγική ανασυγκρότηση θα ματαιωθούν οριστικά και το όποιο χρήμα εισρεύσει θα κατευθυνθεί στη φθηνή, υποτιμημένη γη και τα «σκοτωμένα» ακίνητα. Και, προπάντων, πως θα δημιουργήσει μια νέα γενιά «μαυραγοριτών». Οι άνθρωποι - όπως έγραφε κάποτε ο Βαρουφάκης - θα παίρνουν τον μισθό τους σε δραχμές και θα τρέχουν να τις ανταλλάξουν, με μαυραγορίτικες ισοτιμίες, σε κάποιο σκληρό νόμισμα, αφού δίχως ευρώ ή δολάρια μια σειρά από προϊόντα και υπηρεσίες θα είναι απρόσιτα - όπως στην Τουρκία τα χρόνια του 1980 ή όπως στον σοβιετικό κόσμο στα τελευταία χρόνια της παρακμής πριν από την πτώση.
Και το επιχείρημα ακόμη ότι, ύστερα από κάποια χρόνια δυστυχίας και εξαθλίωσης, η υποτιμημένη δραχμή θα φέρει μια απότομη αύξηση της ανταγωνιστικότητας και μια εκτίναξη της οικονομίας έχει κι αυτό υπονομευτεί. Οπως και ο Πολ Κρούγκμαν (ένας επικριτής του ευρώ) υπέδειξε, η Ελλάδα υπέστη ήδη, με βίαιο τρόπο, την υποτίμηση που θα έφερνε η δραχμή. Η εσωτερική υποτίμηση τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν της τάξης του 25% περίπου. Οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας μειώθηκαν κατά 35% περίπου. Τι θα ωφελήσει μια επιπλέον υποτίμηση μέσω της δραχμής; Τι θα ωφελήσει, μάλιστα, όταν η εσωτερική υποτίμηση που συντελέστηκε αντί να φέρει αύξηση εξαγωγών (όπως έγινε στην Πορτογαλία ή την Ισπανία) έφερε μείωσή τους;
Μένει, βέβαια, το ακαταμάχητο επιχείρημα της «εθνικής κυριαρχίας». Πως η Ελλάδα της δραχμής θα ανακτήσει τη δημοσιονομική ελευθερία που παραχώρησε για να μετάσχει στο ευρώ και περιόρισε ακόμη περισσότερο λόγω χρεοκοπίας και Μνημονίου. Προσπαθήστε να φανταστείτε αυτήν την ελευθερία στην πράξη. Οι κυβερνήσεις του μέλλοντος θα ανακτήσουν τη δυνατότητα να κάνουν, τυπώνοντας ελεύθερα δραχμές, ό,τι έκαναν την περασμένη δεκαετία, δανειζόμενες ελεύθερα. Κι ακόμη περισσότερα. Και μάλιστα, δίχως τους περιορισμούς που οι ενοχλητικοί ευρωκανόνες θέτουν. Δίχως την προστασία, τα θεσμικά αντίβαρα στην εξουσία, που οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, τα ευρωπαϊκά δικαστήρια προσφέρουν στους αδικούμενους, στους αδύναμους.
Η Ελλάδα της δραχμής θα είναι μια χώρα ευκολότερα κυβερνήσιμη - αφού δεκαπέντε χρόνια τώρα οι πολιτικές μας ελίτ, τα κόμματα αποδείχθηκε ότι παρήγαγαν ανεπαρκείς, για το περιβάλλον του ευρώ, κυβερνήτες. Αλλά θα είναι μια χώρα με ακόμη μεγαλύτερες ανισότητες αφού στις υπάρχουσες θα προστεθεί ακόμη μία: εκείνη ανάμεσα στους έχοντες πρόσβαση σε σκληρό νόμισμα και τους μη έχοντες, εκείνους που θα ζουν με τις νέες κατοχικές δραχμές. Οι οποίοι, επιπλέον, μαζί με την απώλεια οικονομικής δύναμης θα υποστούν και μια αντίστοιχη απώλεια πολιτικής δύναμης. Που θα φέρει απώλεια δημοκρατίας. Δεν χρειάζεται κανείς να έχει διαβάσει τον βαρύ τόμο του πολυβραβευμένου Πικετί για τη λειτουργία του «Κεφαλαίου στον 21ο αιώνα» για να καταλάβει ότι η διεύρυνση των ανισοτήτων, η μεγάλη πληγή του αιώνα στον δυτικό κόσμο και η μεγάλη απειλή για τη δημοκρατία, είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί εντός των παλαιών εθνικών συνόρων, εκτός μεγάλων ενώσεων, όπως η Ευρώπη.
Συμπέρασμα: Μπορώ να καταλάβω τα επιχειρήματα υπέρ της δραχμής. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς κάποιος που τα υποστηρίζει μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του αριστερό - και μάλιστα «αριστερότερο» των άλλων.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8473&export=html