«Ανθρωπιστική κρίση» ή «ψευδοκοινωνικό πρόβλημα», ΣΥΡΙΖΑ ή αντί- ΣΥΡΙΖΑ: τα μη διλήμματα της αυτόνομης ΔΗΜΑΡ.

Γιώργος, Σιακαντάρης

2015-06-03

Ο πολιτικός κύκλος τους τελευταίους μήνες κινείται από το μέιλ Χαρδούβελη στην συνεχώς αναβαλλόμενη νέα συμφωνία της κυβέρνησης με τους εταίρους δανειστές. Μιας κυβέρνησης που στο όνομα της αντιμνημονιακής πολιτικής, κατόρθωσε να ευτελίσει σε απίστευτο βαθμό την κριτική στο πνεύμα του Μνημονίου. Μια κριτική που δεν αφορά την αναγκαία για κάθε σοβαρό κράτος πολιτική της δημοσιονομικής ισορροπίας, αλλά τη συνέχιση μιας λιτότητας, η οποία εξαντλεί όλους τους υπαρκτούς και δυνητικούς πόρους της χώρας.

Η προηγούμενη κυβέρνηση και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ όταν συμμετείχε στην κυβέρνηση, που λογικά έπρεπε να είναι και οι επισπεύδοντες, έχασαν την ευκαιρία να τονίσουν πως μια άλλη συνολικότερη διαπραγμάτευση ήταν εφικτή και όχι μόνο αυτή για τα επιμέρους, όπως για παράδειγμα ο ΦΠΑ στην εστίαση ή ο αριθμός των δόσεων στην Εφορία για τα χρέη. Δόθηκε έτσι η ευκαιρία στη σημερινή καρικατούρα διαπραγμάτευσης να φαίνεται ως «πολιτική της αξιοπρέπειας».

Η κυβέρνηση με τη σειρά της κατόρθωσε με την αλλοπρόσαλλη πολιτική της να γελοιοποιήσει μια αναγκαία διαπραγματευτική πολιτική, η οποία θα μπορούσε να μετατραπεί σε ατζέντα της νέας ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Κατόρθωσε να μάς θέσει απέναντι όχι μόνο στο μπλοκ των συντηρητικών δυνάμεων, αλλά και στον συνασπισμό των δυνάμεων της σύγχρονης ευρωπαϊκής Αριστεράς, όχι μόνο έναντι των βόρειων εταίρων αλλά και των νότιων χωρών. Έτσι αντί να ξεκινήσει με πρωτοβουλία της «Πρώτη φορά Αριστερά» μια συζήτηση για το ποιο μοντέλο μπορεί να βγάλει την Ευρώπη από την κρίση, αυτή αναλώθηκε σε κοινοτοπίες του «δόγματος του σοκ». Ειρήσθω εν παρόδω μια ανεπανάληπτη μπούρδα, που πλασάρεται και ως ολοκληρωμένη αριστερή κριτική.

Δυστυχώς οι εξελίξεις που αφορούν τη δημιουργία ενός ευρύτερου πόλου υπαρκτών και αυτόνομων κομμάτων, ο οποίος θα μπορούσε να συμβάλλει στον εξορθολογισμό της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και στο να διευκολύνει τις όποιες «δυνάμεις της λογικής» υπάρχουν εκεί, σκοντάφτει σε «κομματικούς πατριωτισμούς», σε λογικές του να κοιτάξουμε πρώτα «τον κήπο μας».

Και αν κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι τώρα είναι αργά για να μπορέσει αυτός ο πόλος να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει ως καταλύτης για τη διάσωση της χώρας (ναι, είμαι πλέον απαισιόδοξος όσον αφορά την «προσωρινή» μας θέση στην Ενωμένη Ευρώπη), δεν είναι αργά, αν σκεφτούμε πως υπάρχει και επόμενη μέρα. Γιατί σήμερα διακυβεύεται η θέση της χώρας στο ευρώ, αύριο όμως, την επόμενη μέρα θα διακυβεύεται η θέση της χώρας στη δημοκρατία και στον πολιτισμό.

Δυστυχώς όσοι δεν διευκόλυναν τη δημιουργία αυτού του πόλου, που θα μπορούσε να δημιουργήσει διαύλους επικοινωνίας με τη ορθολογική ριζοσπαστική Αριστερά ( αν αυτή υπάρχει ακόμη και όσο καιρό θα υπάρχει) ας μη σταθούν εμπόδιο τουλάχιστον τώρα.

Όσοι πάλι ενδιαφέρονται για τη θέση της χώρας στην Ευρώπη, δεν μπορούν να κοιτούν την κοινωνία από ψηλά, να της κουνούν το δάκτυλο και να θεωρούν πως η χώρα αντιμετωπίζει ένα «ψευδοκοινωνικό» ζήτημα. Γιατί από την ανοησία της «ανθρωπιστικής κρίσης» στην ανοησία του «ψευδοκοινωνικού» ζητήματος η απόσταση είναι όσο μεταξύ δυο πλευρών του ίδιου νομίσματος.

Η πολιτική της λιτότητας δεν είναι ένα λάθος που μπορεί να διορθωθεί, είναι μια εσκεμμένη ταξική πολιτική που θεωρεί πως ο περιορισμός του κόστους εργασίας δημιουργεί επενδυτικές ευκαιρίες. Αλλά είναι διαφορετικό να μιλάμε για μια πολιτική λελογισμένης δημοσιονομικής πειθαρχίας και άλλο να μιλάμε για μια πολυετή υποβάθμιση μιας χώρας, μιας κοινωνίας και μιας οικονομίας μέσω μακροχρόνιων πολιτικών λιτότητας. Το θετικό της κριτικής του ΣΥΡΙΖΑ στη λιτότητα, θα παρέμενε τέτοιο, αν αυτός διαπραγματεύονταν όχι στη βάση της ολικής άρνησης, αλλά στη βάση προτάσεων που θεωρούν εταίρους και όχι «αντίπαλους» τους άλλους Ευρωπαίους. Αν με την Ευρώπη κάναμε διάλογο και όχι «μάχες», όπως έλεγε στον Μίκη ο Πρωθυπουργός και όχι ο Λαφαζάνης.

Δυστυχώς όσοι από τη μία στο όνομα της δίκαιης κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ στοχοποιούν κάθε αριστερό πρόταγμα και την αγωνία για τα προβλήματα των περισσότερων πολιτών αυτής της χώρας και όσοι από την άλλη θεωρούν Αριστερά τον συριζέικο εμπαιγμό των πολιτών, δεν κατανοούν πως κανένας σοσιαλδημοκρατικός πόλος δεν υπάρχει χωρίς αριστερές αναζητήσεις, ιδέες και ανανέωση. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Η ΔΗΜΑΡ ως αυτόνομος σχηματισμός δεν μπορεί να μπαίνει σε ψευτοδιλήμματα ΣΥΡΙΖΑ ή Αντι- ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να αποτελέσει εκείνο τον πολιτικό χώρο που απορρίπτει τόσο τις λογικές της «ανθρωπιστικής κρίσης» όσο και του «ψευδοκοινωνικού προβλήματος». Η πρόταση της οφείλει να είναι νέο παραγωγικό αντικρατικιστικό και αντισυντεχνιακό μοντέλο, με σαφή προτεραιότητα στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών σ’ όλους. Όλα τα άλλα είναι πολύ δευτερεύοντα.

Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8502