Το ψέμα των “υφεσιακών” μέτρων
Γιάννης, Τσαμουργκέλης
Έθνος, 2015-06-10
Έχει γεμίσει το λεξιλόγιο των κάθε λογής πολιτευτών με την παράθεση “υφεσιακά” ως περιγραφή και διάκριση των μέτρων οικονομικής πολιτικής. Αυτή η προπαγανδιστικά αλόγιστη χρήση των λέξεων ερμηνεύει ως υφεσιακό οτιδήποτε περιορίζει τα διαθέσιμα εισοδήματα και τη ζήτηση. Ωστόσο, η επιστημονική αλήθεια απέχει παρασάγγας από την λεκτική αυθαιρεσία του πολιτικού προσωπικού της εποχής. Καταρχήν ύφεση σε μια οικονομία ορίζεται διεθνώς η συνεχής για δύο τρίμηνα μείωση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος μιας χώρας. Από την άλλη ένα μέτρο οικονομικής πολιτικής διακρίνεται σε επεκτατικό ή περιοριστικό. Για παράδειγμα μια αύξηση των δημοσίων δαπανών που αυξάνει το δημοσιονομικό έλλειμμα θεωρείται επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, ενώ μια μείωση των δαπανών ή η αύξηση της φορολογίας ορίζεται ως περιοριστική πολιτική. Στο πλαίσιο αυτό, ένα μέτρο οικονομικής πολιτικής καταλήγει σε αναπτυξιακό ή υφεσιακό αποτέλεσμα μέσω της συσχέτισης του με τα άλλα μέτρα πολιτικής, τους παραγωγικούς φορείς, τις οικονομικές σχέσεις, και τον τρόπο διάρθρωσης της πραγματικής οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και καταφανώς επεκτατικά μέτρα όπως η αύξηση των διαθέσιμων εισοδημάτων στις αρχές της δεκαετίας του 1980, κατέληξαν σε αναπτυξιακή στασιμότητα και ύφεση καθώς δεν συνέτειναν στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν αποκλειστικά το κόστος παραγωγής και τις τιμές καταλήγοντας σε υψηλό πληθωρισμό, υψηλότερη φοροδιαφυγή και μειωμένες επενδύσεις. Ανάλογα ο δημοσιονομικός επεκτατικός εκτροχιασμός του 2007-8 ουδόλως κατέληξε σε ανάπτυξη καθώς συνιστούσε σπατάλη που οι φορολογούμενοι καλούνται έκτοτε να καλύψουν σε ένα καθεστώς ύφεσης. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι περιοριστικά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής μπορούν να καταλήξουν σε ανάπτυξη όπως στην περίοδο 1999-2001 στο μέτρο που περιορίζουν το κόστος λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα και απελευθερώνουν την εκμετάλλευση παραγωγικών δυνατοτήτων. Τα ελληνικά και διεθνή ιστορικά δεδομένα καθιστούν σαφές και ευρέως αποδεκτό το συμπέρασμα ότι η αναπτυξιακή αποτύπωση των μέτρων οικονομικής πολιτικής εξαρτάται θετικά από την ευέλικτη οργάνωση μιας οικονομίας, την ευχέρεια της επιχειρηματικότητας και της κινητικότητας των συντελεστών παραγωγής και της εργασίας, τα διευρυμένα όρια του ανταγωνισμού, το φθηνό και προσβάσιμο το χρήμα από τις επιχειρήσεις, το περιορισμένο αλλά αποτελεσματικό ρόλο του δημόσιου τομέα σε ένα φορολογικά δίκαιο περιβάλλον με πολιτική σταθερότητα και κοινωνική πρόνοια. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο κάθε ορθό μέτρο περιοριστικής ή επεκτατικής πολιτικής που εντάσσεται σε ένα συνεκτικό σχεδιασμό με σταθερή στρατηγική στόχευση,επιτυγχάνει ισχυρό αναπτυξιακό αποτύπωμα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ καθιστά ευκολότερη την ταχεία διάγνωση των λανθασμένων επιλογών οικονομικής πολιτικής.Και εδώ ακριβώς υπεισέρχεται ο ρόλος των αγκυλώσεων και των ανεπαρκειών της ελληνικής οικονομίας που επισημαίνουν την στρατηγική και επείγουσα αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων. Στη χώρα μας είναι οι περιορισμοί των πελατειακών πολιτικών και οικονομικών σχέσεων, η ανεπάρκεια των καθυστερημένων θεσμών και η κρατικοδίαιτη παραγωγική δομή που δεν επιτρέπουν την τελεσφόρα εφαρμογή μέτρων πολιτικής, αποσοβώντας ή μετριάζοντας την ύφεση, σταθεροποιώντας και διευρύνοντας τις παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας ή ακόμα, επιτρέποντας τη γρήγορη διάγνωση των λαθών οικονομικής πολιτικής.Πόσο καιρό μας έχει πάρει για να εξαλείψουμε τη γραφειοκρατία στο ΙΚΑ ή στις εφορίες; Πόσες οπισθοχωρήσεις έχουν γίνει στην εισοδηματική προσαρμογή για να εξυπηρετηθούν ειδικές ομάδες όπως οι φαρμακοποιοί, οι τραπεζικοί, οι υπάλληλοι της ΔΕΗ κλπ. Πόσες μέρες χρειάζεται τελικά η έναρξη ή η λήξη μιας επιχείρησης; Γιατί η ανεργία αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα; Πόσα χρόνια χρειάζονται για να αποκατασταθεί η αποτελεσματικά του συστήματος υγείας και την καταπολέμηση της υπερσυνταγογράφησης; Τι χρειάζεται για να ελεγχθούν οι κρατικές ή ιδιωτικές ολιγοπωλιακές συμπεριφορές που αντιβαίνουν κάθε αρχή ανταγωνισμού; Πως είναι δυνατό να μην ελέγχεται η βία και η παρανομία στον αθλητισμό; Πότε επιτέλους θα περιοριστεί η φοροδιαφυγή; Γιατί κυριαρχεί ακόμα η διαφθορά; Γιατί αυτονόητες αλλαγές που σε άλλες χώρες εφαρμόζονται αυτόματα και σε ορισμένο χρόνο, στη χώρα μας δεν υλοποιούνται ποτέ ενώ το “σύστημα” βρίσκει πάντα τρόπο να αναπαράγει τις παθογένειες του. Λοιπόν, δεν είναι οι “υφεσιακές” πολιτικές αλλά η υφεσιακή διάταξη του πελατειακού και κρατικοδίαιτου οικονομικού και πολιτικού συστήματος που χαρακτηρίζει το ελληνικό μόρφωμα. Είναι τα εμπόδια επιχειρηματικότητας και η ανάσχεση της ελευθερίας της πρωτοβουλίας και της δημιουργίας των πολιτών, οι άνισες και κομματικά διατεταγμένες ευκαιρίες, τα ιεραρχικά και διαπλεκόμενα επιχειρηματικά συμφέροντα των εκάστοτε κομματικών ημετέρων, που μετατρέπουν και θα μετατρέπουν κάθε μέτρο οικονομικής πολιτικής σε ύφεση. Μέχρις ότου καταλάβουμε ότι το πρόβλημα της χώρας είναι οι μεταρρυθμίσεις, ο ουσιαστικός εξευρωπαϊσμός της χώρας και η απελευθέρωση της από το πελατειακό πολιτικό σύστημα των κομματικών κοτζαμπάσηδων που μέσω του υπερτροφικού και σοβιετικού τύπου δημόσιου τομέα καταπνίγουν και εκμεταλλεύονται την ελεύθερη δράση πολιτών και επιχειρήσεων υπέρ των εκάστοτε νομίμων ή παρανόμων (φοροφυγάδων και άλλων) ημετέρων.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8523