Πόκα, σκάκι και πρέφα
Χρήστος, Χωμενίδης
Τα Νέα, 2015-08-22
Ενας φίλος, δόκτωρ πολιτικών επιστημών, μού έλεγε τις προάλλες ότι ο ηγέτης οφείλει να κατέχει σε βάθος την Ιστορία και τα Οικονομικά. Ενας άλλος, παιδί της πιάτσας, διαφωνούσε: «Σε δυο παιχνίδια πρέπει να διαπρέπει ο ηγέτης: στην πόκα και στο σκάκι. Να ψυχολογεί τον αντίπαλο, κρατώντας το δικό του πρόσωπο άγραφο χαρτί. Και να βλέπει δυο και τρεις κινήσεις μπροστά».Δεν θέλω να φανώ σκληρός, αλλά όσοι κράτησαν το τιμόνι της Ελλάδας κατά την κρίση όχι χαρισματικοί ποκαδόροι, όχι γκραν μετρ του σκακιού δεν απεδείχθησαν, αλλά ούτε καν παίζοντας πρέφα σε συνοικιακό καφενείο δεν θα εντυπωσίαζαν τους θαμώνες.
Να θυμηθούμε τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος - εκλεγόμενος θριαμβευτικά το 2009 - κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να εξανεμίσει το πολιτικό του κεφάλαιο; Που πάτησε όποια μπανανόφλουδα βρήκε εμπρός του, εκθέτοντας τον εαυτό του πρώτα στην απογοήτευση, κατόπιν στην οργή και τελικά στη χλεύη των Ελλήνων;
Να θυμηθούμε τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος - μετά την αναμενόμενη, και διαχειρίσιμη ίσως, ήττα στις Ευρωεκλογές του 2014 - έσπευσε να απαρνηθεί το σοβαρό μεταρρυθμιστικό προφίλ που είχε φιλότιμα οικοδομήσει κι αποπειράθηκε να αντιμετωπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο γήπεδο του λαϊκισμού με αποτέλεσμα να υποστεί προσωπική πανωλεθρία;
Ας σταθούμε στον σημερινό «ισχυρό άνδρα».
Ισχυρίζομαι πως - εάν στον αριστερό βυζαντινισμό θεωρείται βιρτουόζος - στην κεντρική πολιτική σκηνή ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει μία και μοναδική σωστή στρατηγικά κίνηση.
Πότε; Πριν από τις πρώτες εκλογές του 2012. Οταν οι απογοητευμένοι πασόκοι αναζητούσαν νέα πολιτική στέγη και αμφιταλαντεύονταν μεταξύ ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ, ρέποντας στην αρχή ελαφρώς προς τη ΔΗΜΑΡ. Τότε, ενώ ο Φώτης Κουβέλης περιέφερε το χλιαρό ύφος και λόγο «της Αριστεράς της ευθύνης», ο νεαρός Αλέξης διεκδίκησε με ευθύτητα κι αποκοτιά τη μερίδα του λέοντος. «Είμαστε η Αριστερά που θα κυβερνήσει!» είπε. Και ανέδειξε το κόμμα του σε πόλο εξουσίας.
Επικεφαλής ων της αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας εφάρμοσε σαν τυφλοσούρτη τον κανόνα του ώριμου φρούτου. Ποντάρισε απλώς στη φθορά της κυβέρνησης. Δεν κατάφερε να ομογενοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από τις πρόσφατες εξελίξεις. Δεν εξεπόνησε ένα στοιχειωδώς συγκροτημένο πρόγραμμα για όταν θα ερχόταν στα πράγματα. Οσο για τις μεταγραφές που έκανε, εκείνες ξεκινούσαν από τον «απεργό πείνας» Μιχελογιαννάκη και κατέληγαν στη Ραχήλ Μακρή.
Στα τέλη του 2014 αξιοποίησε την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας για να μας οδηγήσει πρόωρα στις κάλπες. Κλώτσησε έτσι την ευκαιρία να βγάλουν οι «σαμαροβενιζέλοι» τα κάστανα από τη φωτιά των Μνημονίων είτε να χρεωθούν εκείνοι ένα τρίτο Μνημόνιο. Τέτοια πρεμούρα είχε να γίνει μιαν ώρα αρχύτερα πρωθυπουργός.
Θριαμβεύοντας στις 25 Ιανουαρίου, ανέθεσε στον πιο λάθος άνθρωπο τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Σπατάλησε πέντε ανεκτίμητους μήνες ποντάροντας στο ότι η μικρή «αριστερή» Ελλάδα θα λύγιζε τα θηρία της Ευρώπης και του ΔΝΤ. Προκήρυξε ένα ευτράπελο δημοψήφισμα και συνέγειρε τους πολίτες υποστηρίζοντας με πάθος το Οχι. Ο αγώνας του ευοδώθηκε, όμως εκείνος - έντρομος από τις συνέπειες μιας ασύντακτης χρεοκοπίας - σφιχταγκάλιασε, πριν αλέκτορα φωνήσαι, το Ναι.
Βλέπετε εσείς ψήγμα ιδιοφυΐας σε όλα τα παραπάνω; Διακρίνετε κάποιον οραματιστή, κάποιον προικισμένο έστω τυχοδιώκτη, ο οποίος δημιουργεί, αξιοποιεί τουλάχιστον, κάθε ευκαιρία που του παρουσιάζεται;
Ενα σπουδαίο χάρισμα διαθέτει, κατά τη γνώμη μου, ο Πρωθυπουργός: έχει πείσει τους ψηφοφόρους ότι είναι σάρκα από τη σάρκα τους. Δικό τους παιδί. Ο Αλέξης της διπλανής πόρτας. Πως διαθέτει τα ίδια γούστα, τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες αδυναμίες με εκείνους. Οτι κι αυτοί, στη θέση του, θα έκαναν τα ίδια ακριβώς λάθη. Οφείλουν άρα να τον συγχωρούν.
Πόσες εκλογές μπορεί κανείς να κερδίσει ως ο Αλέξης της διπλανής πόρτας; Θα το μάθουμε σε λίγες εβδομάδες.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8716