Υποψηφιότητα Αθήνας: Ατζέντα ή ντοσιέ;
Γιάννης, Σακιώτης
Δαίμων της Οικολογίας, 2005-11-05
Δεν μου είναι καθόλου ευχάριστο το κείμενο που δημοσιεύω σε αυτόν τον Δαίμονα. Επειδή όμως είναι πασιφανές ότι ολόκληρη η εγχώρια πολιτική κοινωνία καταβυθίζεται στο σκότος του επικοινωνιακού ολοκληρωτισμού – του ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων μη εξαιρουμένων-, αισθάνομαι την υποχρέωση να καταθέσω τη γνώμη μου. Η οποία σε άλλες, λιγότερο εμπαθείς και περισσότερο αξιοκρατικές και υπεύθυνες κοινωνίες δεν θα ήταν απλά μια γνώμη, αλλά η αυτονόητη θέση για το πώς αναδεικνύονται τα πρόσωπα στους δημόσιους στίβους.Αναφέρομαι στο πρόσφατο φαινόμενο: «Αλαβάνου-Προτείνοντος-Τσίπρα-για-Υποψήφιο-Δήμαρχο-Αθήνας» (ή ΑΠΤΥΔΑ για λόγους συντομίας). Το ΑΠΤΥΔΑ προκάλεσε ήδη τεράστιες συζητήσεις στον τύπο και τους γνωστούς καβγάδες εντός και εκτός ΣΥΝ. Θα επιχειρήσω να περιγράψω το εν λόγω φαινόμενο, κρίνοντας εξ ολοκλήρου επί του αποτελέσματος και όχι επί των προθέσεων, ζήτημα που το εξήγησε διεξοδικά ο πρόεδρος του ΣΥΝ σε πρόσφατη συνέντευξή του (1).
Ξεκινώ από το πρωτογενές συστατικό σύνδρομο της «αρχηγικότητας». Σύμφωνα με μια πεποίθηση, η οποία εκλαμβάνεται ως «αυτονόητο» στον πολιτικό βίο της χώρας, ο αρχηγός/πρόεδρος έχει την υποχρέωση -αλλά και το δικαίωμα- να προτείνει ένα κεντρικής σημασία πρόσωπο, όπως εν προκειμένω τον υποψήφιο για το δήμο της Αθήνας. Ακολούθως, σύμφωνα πάντοτε με την υποτιθέμενη πάνδημη (;) αντίληψη περί της κομματικής λειτουργίας, εάν η πρόταση του αρχηγού απορριφθεί από τα σχετικά όργανα, τότε ο αρχηγός υφίσταται «βαριά προσωπική ήττα» ή «γίνεται ρόμπα»… Με άλλα λόγια, εάν ένας αρχηγός κόμματος δεν διακρίνεται ή έστω δεν επιβεβαιώνει την αρχηγικότητά του τον παίρνει ο διάολος και αργά ή γρήγορα, μοιραία, παύει να είναι αρχηγός. Γι αυτό και Μια μικρή λεπτομέρεια είναι ότι το σύνδρομο της αρχηγικότητας δεν συνδυάζεται σε κανένα λεξικό με το λήμμα δημοκρατία ή το λήμμα δημοκρατική αριστερά.
Το δεύτερο συστατικό σύνδρομο του ΑΠΤΥΔΑ είναι το σύνδρομο του καθορισμού της ατζέντας (agenda setting) ή διαφορετικά σύνδρομο της αγωνίας για διάκριση στην επικοινωνιακή ζούγκλα της γελοιωδέστατης και βαθιά μεσαιωνικής εγχώριας τηλε-ενημέρωσης. Διακατεχόμενα από το συγκεκριμένο σύνδρομο κάποια από εκείνα τα φοβερά μυαλά της καθ’ ημάς αριστεράς που τελικά πάντα βρίσκουν τον «ορθό δρόμο»(2) , τελικά, στίψε, στίψε, εφηύραν και ενεχείρισαν στον πρόεδρο την έννοια «νέος, ωραίος, κινηματικός»(3) . Αίφνης ένας 30άρης, χωρίς περγαμηνές στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα κινήματα πόλης, στο δημόσιο λόγο, αλλά πάντως 30άρης, γνήσιος κομματικός και ατόφιος της εσωκομματικής πλειοψηφίας, λίγο-πολύ ταράζει τα νερά στα δημοσιογραφικά γραφεία και ουκ ολίγα αγκίστρια – πένες «τσιμπάνε» το δόλωμα της «ανανέωσης»…
Έτσι, τα εν λόγω μυαλά της αριστεράς, έκαναν ρούμπο, καθώς άνοιξαν την ατζέντα για την αυτοδιοίκηση και την Αθήνα με τον πιο απολίτικο τρόπο που μπορούσε να φανταστεί κανείς, μετατοπίζοντας την ατζέντα στο νέος vs παλιός και ανανέωση vs επετηρίδα (sic), διότι αυτό είναι το «διακύβευμα που πουλάει» στην επικοινωνιακή αγορά (ξανά sic)… Επίτευγμα αναμφίβολα μεγάλο, αν αναλογισθεί κανείς ότι με μία και μόνη κίνηση κατάφεραν να απαλείψουν πλήρως την πολιτική ουσία από την προεκλογική διαδικασία στην Αθήνα: θέματα ποιότητας ζωής, περιβάλλοντος, καθημερινότητας, δικαιωμάτων και τις πραγματικές τομές και συγκρούσεις που αυτά απαιτούν από μία ουσιαστική καμπάνια ανάδειξης των μεγάλων και συχνά δραματικών αδιεξόδων της Αθήνας. Και σαν να μην έφθανε αυτό το επικοινωνιακό βαρελότο, προς υποστήριξη της κίνησής του ο Α. Αλαβάνος έριξε και τη γιωργακική(4) ρουκέτα του δημοψηφίσματος των ενδιαφερόμενων Αθηναίων πολιτών, με ανοιχτή-διαδικασία εξπρές και μαζική εγγραφή νέων μελών την ημέρα της ψηφοφορίας…
Σταματώ τη φαινομενολογία εδώ και καταθέτω την απλοϊκή μου αντίρρηση. Εάν είτε για πολιτικούς-ιδεολογικούς είτε για προσωπικούς λόγους, το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμούσε να είναι υποψήφιος για την Αθήνα ένας τόσο σημαντικός πολίτης της πρωτεύουσας όπως ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, όφειλαν να καταθέσουν δημόσια τις αντιρρήσεις τους, να ανοίξει κάποιος διάλογος και εντέλει να κριθεί ποια/ποιος μπορεί να είναι υποψήφια/ος, προφανώς επί τη βάση του ντοσιέ (δηλαδή του πολιτικού έργου, της δημόσιας δράσης και της γνώσης των θεμάτων της πόλης που έχει καταθέσει καθεμία/καθένας), της συνέχειας, της σοβαρότητας, της υπευθυνότητας και εντέλει της γενικότερης αναγνώρισης του καθενός. Και όχι επί τη βάση της ατζέντας που προϋποθέτει λάιτ λάφ στάιλ (light life style), Athens Voice και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα.
Όταν κάποιος άνθρωπος του χώρου δεν έχει να πει τίποτε για την πόλη –και ποια πόλη, την πρωτεύουσα με τους χειρότερους δείκτες σε όλη την Ε.Ε.-, θεωρώ λογικό ότι θα καθόταν στο κομματικό γραφείο του, θα άκουγε τι έχει να πει κάθε υποψήφια/ος και θα έκρινε και αυτός μέσα από τις προβλεπόμενες διαδικασίες για την/τον καταλληλότερη/ο. Σίγουρα, πάντως, δεν θα του περνούσε από το μυαλό να είναι εκείνος υποψήφιος... Εκτός και εάν αρεσκόταν στο κουκλοθέατρο και τις μαριονέτες…
---------
(1)Κυριακάτικη Αυγή, 23 Οκτωβρίου 2005. Ο Αλέκος Αλαβάνος είπε εν ολίγοις ότι προτιμούσε τον Μ. Παπαγιαννάκη για υποψήφιο στην Αθήνα, η τάση που τον στηρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν το νυν δήμαρχο Καισαριανής Θ. Μπαρτζώκα και βρήκε τη λύση της φυγής προς τα μπρος, προτείνοντας τον Α. Τσίπρα.
(2)Τα οποία ο λαός αποκαλεί χαριτολογώντας «κουφάλες με πέταλα»...
(3)Για του λόγου το αληθές, ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στα 3-4 προηγούμενα φύλλα της Εποχής, όπου θα βρει σχετικές πληροφορίες.
(4)Αν θυμάμαι καλά το ίδιο έκανε και το ΠΑΣΟΚ με το δημοψήφισμα του Γιώργου Παπανδρέου στις αρχές του 2004…
Εκτύπωση στις: 2024-04-27
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=876