Η τρίτη θέση

Γιώργος, Σιακαντάρης

www.tovima.gr, 2015-09-17

Όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο γνωρίζουν πολύ καλά πως ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα. Θα έλεγα πως και στην πολιτική ισχύει το ίδιο, όχι όμως πάντα. Στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου έχει μεγαλύτερη σημασία ποιος θα έρθει τρίτος. Όπως προκύπτει από τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα, αλλά και άλλων ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το κόμμα δεσμεύεται ( μια κουβέντα είναι αυτή) να εφαρμόσει το βαρύτερο από τα τρία Μνημόνια, μόνο αν βρίσκεται στην κυβέρνηση. Κανείς και τίποτα δεν εγγυάται, τι θα κάνει αν δεν είναι στην κυβέρνηση.

Επομένως τίθεται ένα μεγάλο ηθικό δίλημμα. Αν οι πολίτες θα επιβραβεύσουν με την πρωτιά ή θα στείλουν στη δεύτερη θέση ένα κόμμα και ένα ηγέτη που έλεγαν και λένε συνεχώς ψέματα και οι οποίοι εσχάτως προσχώρησαν στην ιδεοληψία του παλαιού-νέου, σύμφωνα με την οποία απαξιώνονται και ισοπεδώνονται όλα τα πραγματικά μεγάλα επιτεύγματα της μεταπολίτευσης, μεγάλο μερίδιο για τα οποία ανήκει και στις προσπάθειες της Αριστεράς. Από την άλλη το πολιτικό δίλημμα αφορά το τι μπορεί να συμβεί αν αυτό το κόμμα, έρθει δεύτερο και αρχίσει εκ νέου να «συγκεντρώνεται» στις αντιμνημονιακές πλατείες.

Γι’ αυτό το λόγο σ’ αυτές τις εκλογές έχει τεράστια σημασία ποιος θα είναι τρίτος. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ- Πολιτικές Κινήσεις) δείχνει ότι μπορεί να είναι αυτή η τρίτη δύναμη, η οποία θα εκθρονίσει από εκεί την Χρυσή Αυγή ( και μόνο γι’ αυτό αξίζει να έρθει τρίτη), αλλά και γιατί μόνο αυτός ο πολιτικός σχηματισμός εγγυάται σ’ αυτή τη φάση τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης που δεν θα ξεχνά τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το Μνημόνιο, αλλά και το γεγονός πως η Ευρώπη είναι έτσι στημένη που μέσα από τον διάλογο και τους συμβιβασμούς επιτρέπει αλλαγές.

Βεβαίως και εδώ έχουν να γίνουν πολλά μετεκλογικά για να μπορέσει το τραίνο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης να αφήσει τις γραμμές Αθήνα- Καλαμάτα και να μπει στις γραμμές Αθήνα-Επινέ ή και Μπαντ Γκόντεσμπεργκ. Και σε κάτι τέτοια δεν βοηθούν απόψεις που βάζουν μια ιδεολογία όπως ο «βάρβαρος» (sic) νεοφιλελελευθερισμός (ή μήπως και ο φιλελευθερισμός;), ναι μεν αντίθετη με τη Σοσιαλδημοκρατία, αλλά σαφώς κινούμενη στο πλαίσιο λειτουργίας των αστικών δημοκρατιών, στον ίδιο παρονομαστή με τον εθνολαϊκισμό. Για να ξέρουμε για τι μιλάμε δηλαδή.

Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8768