Ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ;
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2015-09-12
Από τα πολλά που έγιναν και ειπώθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες, εντύπωση μου έκανε ένα συμβάν που πέρασε στα ψιλά και δεν σχολιάστηκε όσο θα ‘πρεπε: αναφέρομαι στις επαφές μεταξύ της ΛΑ.Ε. και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με στόχο την εκλογική συνεργασία, οι οποίες τελικά αποδείχτηκαν άγονες.Περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι η συνεργασία μεταξύ τους θα ήταν απολύτως φυσιολογική. Αμφότεροι τοποθετούνται στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκουν τη ριζική ανατροπή, αποδέχονται την επιστροφή στη δραχμή, ακόμα και την έξοδο από την Ε.Ε. αν χρειαστεί. Γιατί δεν τα βρήκαν;
Για μια πρώτη απάντηση θα πρέπει να μπούμε στη λογική του αριστερισμού και του γκρουπούσκουλου. Απ’ ό,τι μου λένε φίλοι που κάποτε την ενστερνίστηκαν –ευτυχώς τη συγκεκριμένη παιδική ασθένεια δεν την πέρασα– πρόκειται για έναν κόσμο ενδοστρεφή και διαπνεόμενο από έντονο μεσσιανισμό, όπου οι λιγοστοί κάτοικοί του θεωρούν εαυτούς μοναδικούς κάτοχους της απόλυτης αλήθειας που νομοτελειακά θα θριαμβεύσει επί της γης. Και ως γνωστόν η απόλυτη αλήθεια δεν επιδέχεται ούτε σκόντο ούτε αποχρώσεις.
Γι’ αυτό ο κηρυγματικός λόγος τους, σχοινοτενής και ξύλινος (μασίφ), δεν ανέχεται καμία αλλοίωση, όπως και στις αρχαίες τελετουργίες στις οποίες και η παραμικρή απόκλιση από την καθιερωμένη εκφώνηση αφαιρούσε από τα λόγια του ιερέα το προνόμιο να επικοινωνούν με το θείο.
Υπάρχει όμως και μια άλλη εξήγηση, πιο πεζή και λιγότερο κολακευτική: ίσως ο Λαφαζάνης και οι συν αυτώ δεν μπόρεσαν να τα βρουν με τον Αλαβάνο και τους δικούς του για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στο υπό εκκόλαψη σχήμα. Μια τρίτη και πιθανότερη απάντηση θα ήταν ο συνδυασμός των δύο πρώτων.Πάντως το επεισόδιο, μολονότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία από μόνο του, θέτει εμμέσως προς συζήτηση το εξής πολύ σημαντικό: με την αποχώρηση των νεοσταλινικών και των αριστεριστών τι ανακατατάξεις θα έχουμε στον ΣΥΡΙΖΑ; Πόσο άλλαξε η φυσιογνωμία του; Ποιο ρόλο θα μπορεί στο μέλλον να παίξει; Αληθεύει ότι ο Τσίπρας, μετά το κάζο με το τρίτο Μνημόνιο, θα ακολουθήσει μια πιο προσγειωμένη πολιτική;
Νομίζω ότι οι δύο απαντήσεις που έχουν δοθεί καταλήγουν σε μιαν ελπίδα, η οποία με τη σειρά της προϋποθέτει μια διαπίστωση. Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται επιφανειακή διότι κατά βάθος ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα είναι αμετανόητοι αριστεριστές και ψεύτες (διαπίστωση). Συνεπώς η μόνη εναπομένουσα ελπίδα παραμένει η λεγόμενη Κεντροαριστερά.
Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, η Κεντροαριστερά δεν τραβάει με τίποτα – σαν το γεφύρι της Αρτας, ένα πράμα– (διαπίστωση), ενώ ταυτόχρονα προκύπτουν ενδείξεις ότι κάτι μπορεί όντως να αλλάζει στην Κουμουνδούρου (ελπίδα) τώρα με το ξεσκαρτάρισμα, στο οποίο εντάσσεται όχι μόνο η έξοδος των δραχμιστών, που θέλουν να κάνουν την Ελλάδα λαϊκή δημοκρατία, αλλά και η αποχώρηση τόσο του ανεκδιήγητου Γ. Βαρουφάκη (αφού πρώτα αναβάθμισε το βιογραφικό του) όσο και της προέδρου της Βουλής που σίγουρα θα μείνει στην Ιστορία με τη χειρότερη δυνατή έννοια.
Οσο περνάει ο καιρός τείνω να πιστεύω ή μάλλον να ελπίζω στη δεύτερη εκδοχή. Ο κατακερματισμένος χώρος της Κεντροαριστεράς δεν μπορεί να προχωρήσει όταν περιλαμβάνει ψηφοφόρους της Δράσης, οπαδούς του φιλελεύθερου σοσιαλισμού και κεντρώους αριστερούς (sic). Η ποικιλία δεν είναι τυχαία· κρύβει μια ιδεολογική θολούρα και πολυδιάσπαση με μόνη συγκολλητική ουσία την αντίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Χρειάζεται έναν κορμό με σαφή αριστερό προσανατολισμό. Μια οργανωμένη βάση, κι όχι καπετανάτα από ανθρώπους που δικαίως ή αδίκως έχουν πολιτικά καεί. Και η ελπίδα μου αυτή –εδώ θέλω να καταλήξω– δεν έχει να κάνει με την «πραγματική» ιδεολογική ταυτότητα του Τσίπρα, την οποία δεν γνωρίζω, αλλά, παραδόξως, οφείλεται στο γεγονός ότι ουδέποτε είχα καλή ιδέα για την ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου. Δηλαδή τους θεωρώ ικανούς να ανακρούσουν πρύμναν, αν κρίνουν ότι τους συμφέρει. Και μη μου πείτε ότι δεν κάνουν κωλοτούμπες!
Φυσικά στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν άξιοι άνθρωποι που θα μπορούσαν ειλικρινά να συνδράμουν σε μια προσπάθεια για να βρεθεί μια πραγματικά αριστερή σοσιαλδημοκρατική διέξοδος. Και τονίζω το «πραγματικά αριστερή» για να μην πάει το μυαλό μας στον Σρέντερ ή τους Νέους Εργατικούς του Μπλερ, ούτε στα άστεγα πριγκιπόπουλα του ΠΑΣΟΚ που φέρουν τις βαρύτερες ευθύνες για τον εξευτελισμό του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι. Οι λαϊκιστές, οι δημαγωγοί και κυρίως πολλοί που πιστεύουν ότι εφόσον δηλώνουν αριστεροί έχουν εξ ορισμού εξασφαλίσει το ηθικό πλεονέκτημα.
Γι’ αυτό δεν παίρνω πίσω ούτε μία λέξη από όσα τους έχω καταμαρτυρήσει. Είπαν και λένε τερατώδη ψέματα. Π.χ. η ομολογία ότι είχαν υποτιμήσει τις δυνάμεις των εχθρών είναι διάτρητη, εφόσον αν την είχαν εκτιμήσει σωστά –όπως τους υπέδειξαν οι γερμανοτσολιάδες– δεν θα μπορούσαν να υποσχεθούν όσα υποσχέθηκαν. Κι αν δεν τα είχαν υποσχεθεί, δεν θα κέρδιζαν τις εκλογές.
Αρα επέλεξαν να την υποτιμήσουν. Τόσο απλά, τόσο κυνικά. Παρά ταύτα ποντάρω στην ακαταμάχητη γοητεία της εξουσίας. Υπάρχει λοιπόν μια πιθανότητα και μια ελπίδα –προφανέστατα διαψεύσιμες, αυτό θα το δούμε– η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να πράξει το σωστό για λάθος λόγους. Η ετερογονία των σκοπών που λέγαμε…
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8788