Αυτοδικαίωση
Μιχάλης, Τσιντσίνης
Τα Νέα, 2015-09-25
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν. Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα. Ετσι το έλεγε ο Ελύτης για την αγάπη του. Το διατύπωσε περίπου έτσι ο Σταύρος Θεοδωράκης για το κόμμα του, προσπαθώντας να εξηγήσει την εκλογική του συρρίκνωση.
Γιατί υποχώρησε Το Ποτάμι; Διότι, σύμφωνα με τον επικεφαλής του, «Το Ποτάμι δεν είναι σύγχρονο κόμμα. Είναι μελλοντικό κόμμα. Φέρει αξίες που η ελληνική κοινωνία δεν έχει ενστερνιστεί ακόμη».
Το κόμμα έχασε γιατί ήταν πολύ αβανγκάρντ απέναντι σε μια οπισθοδρομική κοινωνία. Πρόκειται για μια - τρόπος του λέγειν - «αυτοκριτική» που δεν αφήνει πολύ χώρο για αναστοχασμό. Που υπονοεί ότι τουλάχιστον στρατηγικά o Θεοδωράκης δεν έκανε λάθη.
Είχε δίκιο όταν προσέγγιζε τον Τσίπρα, δίνοντας την εντύπωση ότι προσπαθεί να του επιβληθεί ως κυβερνητικός εταίρος ακόμη και διά της ευρωπαϊκής οδού. Και είχε εξίσου δίκιο όταν επέλεγε να βρεθεί αγκαλιά με τη Νέα Δημοκρατία στις πλατείες του «Ναι».
Είχε δίκιο και όταν συντονιζόταν με την τσιπρική αντισυστημική ρητορική κατά του παλαιού πολιτικού συστήματος, το οποίο καταδίκαζε συλλήβδην ως τοξικό. Και όταν τοποθετούσε πρώτο στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας έναν 73χρονο ακαδημαϊκό ταυτισμένο με τη διακυβέρνηση Σημίτη.
Είχε δίκιο και όταν ύψωνε το φλάμπουρο της καταγγελίας των διεφθαρμένων media. Και όταν επέλεγε την προσωπική του προβολή σε αυτά περίπου ως το μόνο μήνυμα του κόμματός του. (Ακόμη και στη συνέντευξη Τύπου που είχε σχεδιαστεί για να παρουσιαστούν οι υποψήφιοι υπουργοί του, ο ίδιος κατέληξε να μονοπωλεί τη σκηνή, χρησιμοποιώντας τα στελέχη του ως ανθρώπινο φόντο.)
Τώρα, ο ειρμός της αυτοδικαίωσης οδηγεί τον Θεοδωράκη στην τακτική του περίκλειστου κόμματος, που οχυρώνεται στο οργανωτικό του κέλυφος, αντιμετωπίζοντας τις (μη κυβερνητικές) συνεργασίες ως απειλή νόθευσης.
Η δημοφιλής ερμηνεία χρεώνει αυτή την περιχαράκωση στον αρχηγισμό του Θεοδωράκη. Είναι μια ερμηνεία που παραγνωρίζει ότι και τα πρόσωπα τα οποία στελεχώνουν το κόμμα του είναι εξίσου επιφυλακτικά στις συνεργασίες. Οι προερχόμενοι από τον φιλελεύθερο χώρο αντιμετωπίζουν το ΠΑΣΟΚ περίπου ως μολυσματική νόσο της Μεταπολίτευσης. Και οι δημαρογενείς λέγεται ότι είναι αλλεργικοί στο ενδεχόμενο να ξαναβρεθούν στο ίδιο σχήμα με τους παλαιούς συντρόφους τους.
Μπορεί το κόμμα να δίνει την εντύπωση του προσωποπαγούς μηχανισμού, αλλά σε αυτή τη γραμμή φαίνεται να υπάρχει ομοφωνία: «Αυτονομία ή διάλυση». Πρόκειται για ένα σχήμα που - όπως έχουν δείξει άλλα πρόσφατα κομματικά εγχειρήματα στον χώρο όπου κινείται Το Ποτάμι - δεν είναι πάντα διαζευκτικό. Η αυτονομία δεν εμποδίζει πάντα τη διάλυση.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8791