Με το χέρι στο γύψο

Γιάννης, Παπαθεοδώρου

dim/art, 2015-09-28

Πριν καλά-καλά ανοίξει η νέα Βουλή, η εύθραυστη κυβερνητική πλειοψηφία βρίσκεται σε αντίστροφη μέτρηση. Η καρατόμηση του κ. Δημ. Καμμένου για τα ρατσιστικά, ομοφοβικά και αντισημιτικά του «τιτιβίσματα» καθώς και η αυξανόμενη δυσαρέσκεια του κ. Νίκου Νικολόπουλου για τη μη εκπροσώπηση των «Ελλήνων Χριστιανοδημοκρατών» στο νέο κυβερνητικό σχήμα είναι πιθανόν να μειώσουν, αργά ή γρήγορα, την κοινοβουλευτική στήριξη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αν λάβει μάλιστα κανείς υπόψη του ότι η «ομάδα των 53» θα καταστήσει ακόμη πιο εμφανή στο μέλλον την εσωκομματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, καταλαβαίνουμε ότι η μακροημέρευση αυτής της κυβέρνησης δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη.

Το «κλείσιμο του ματιού» άλλωστε προς τις δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού Κέντρου αποτελεί μια πρώιμη ένδειξη για τις αλλαγές που προτίθεται να πραγματοποιήσει «εν κινήσει» ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, αναζητώντας πάντα τον επόμενο κυβερνητικό εταίρο για τη σταθερότητα της εξουσίας του. Δεν είναι τυχαίο ότι κάπως βιαστικά ο πρωθυπουργός αποφάσισε να δηλώσει ότι είναι «συνομιλητής της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας», υπονοώντας μάλιστα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει το κόμμα του «παρατηρητής» των εργασιών της ευρω-ομάδας των Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Ακολουθώντας την παλαιομοδίτικη συνταγή «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να πιστεύει πως μπορεί να συγκροτεί μια κυβέρνηση που απαρτίζεται από «ψεκασμένους» ακροδεξιούς, για να μετεξελιχθεί αργότερα σε πυλώνα της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατικής παράταξης.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός υποστηρίζει πως δεν γνώριζε τα τιτιβίσματα του κ. Δημ. Καμμένου, παρ’ όλο που τα τελευταία είχαν απασχολήσει επανειλημμένως τη δημόσια σφαίρα. Πιθανώς επίσης να μη γνώριζε πως ο κ. Καμμένος φέρεται, σύμφωνα με το ρεπορτάζ (Real News, 27/09/2015), να έχει επισκεφτεί στις 22 Αυγούστου τον Θ. Θεοφιλογιαννάκο, αρχιβασανιστή της χούντας και διοικητή του ΕΑΤ-ΕΣΑ, στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. «Δεν απαντώ ούτε ναι ούτε όχι», είπε ο κ. Καμμένος όταν η εφημερίδα τού ζήτησε να επιβεβαιώσει την είδηση, με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του βασανιστή εκατοντάδων αριστερών πολιτών στη διάρκεια της επταετίας. Αυτή όμως η «γκρίζα ζώνη» των απαντήσεων, αυτό το «ούτε ναι ούτε όχι», είναι το πρόβλημα της νέας συγκυβέρνησης. Ο παρ’ ολίγον «υπουργός των δώδεκα ωρών» είναι κι αυτός άλλωστε ένα προϊόν του παζαριού ανάμεσα σε ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς και ένα κόμμα της ακροδεξιάς, με κοινό παρονομαστή τον εθνολαϊκισμό. Μέσα σε αυτό το παζάρι, οι ιδεολογικές διαφορές, όπως και οι ιστορικές μνήμες, συχνά θολώνουν και κάποτε σβήνουν με τη μαγική γομολάστιχα της εξουσίας.

Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες γνώριζαν ωστόσο εξαρχής αυτό που ο κ. Τσίπρας έμαθε —έτσι λέει— αργότερα. Με τις δηλώσεις τους, τόσο ο κ. Σουλτς όσο και ο κ. Πιτέλα εξέφρασαν την έντονη δυσαρέσκειά τους για την εκ νέου συμμετοχή των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση, ακριβώς επειδή οι εντελώς ανεξέλεγκτοι «Καμμένοι» αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα όχι μόνο για το μεταρρυθμιστικό σχέδιο της χώρας αλλά και για την ίδια την ποιότητα της δημοκρατίας. Η αντίδραση των ευρω-σοσιαλιστών ήταν ήδη μια πρώτη «κίτρινη κάρτα» για τον πρωθυπουργό που, πάνω στην υπεροψία και τη μέθη της εκλογικής νίκης του, δεν κατανόησε πως η πολιτική τερατογένεση της συγκυβέρνησης θα εξελιχθεί σε δομικό πρόβλημα για την ίδια την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Ίσως να μη μάθουμε ποτέ αν ο παρ’ ολίγον υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα επισκέφτηκε τελικά τον Θεοφιλογιαννάκο, την ώρα που η χώρα δοκιμαζόταν σκληρά. Μικρή σημασία έχει άλλωστε η επίσκεψη, αφού η ίδια η ιδεολογική συγγένεια των απόψεων υπερβαίνει τη σχέση των προσώπων. Καλό είναι πάντως να θυμόμαστε τα ίδια τα αυτοβιογραφικά λόγια του Θεοφιλογιαννάκου, προσωπικού βασανιστή του Σπύρου Μουστακλή και του Αλέκου Παναγούλη:

Είμαι Λάκων, υιός διδασκάλου, έχω ανατροφή ελληνοχριστιανική και είχα την τιμή να συμμετάσχω ενεργώς στην επανάσταση της 21ης Απριλίου. Σαν Σπαρτιάτης είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος, γιατί το επάγγελμα που διάλεξα αρμόζει με τον τόπο της καταγωγής μου. Η Σπάρτη φτιάχνει Λεωνίδες, Μαυρομιχάληδες, Δαβάκηδες! Από μικρός έμαθα να αγαπώ την πατρίδα μου και έζησα στα πρώτα χρόνια της ζωής μου έναν εμφύλιο πόλεμο.

Στη Σπάρτη έμαθα ότι ένας είναι ο εχθρός, ο κομμουνισμός και οι συνοδοιπόροι του! Ο κομμουνιστής είναι ένα τομάρι που δεν σκέπτεται την πατρίδα. Ύστερα από επιτυχείς εξετάσεις μπήκα στη Σχολή Ικάρων και με έδιωξαν από κει, όχι λόγω ανικανότητος, όπως υποστήριξε στην κατάθεσή του ο Αναστάσιος Μήνης, αλλά επειδή ήμουν ακραιφνής εθνικόφρων. Επειδή αγαπούσα το επάγγελμα του αξιωματικού, κατατάχθηκα στη Σχολή Ευελπίδων. Εκεί έμαθα να σέβομαι τους ανωτέρους μου, να αναλαμβάνω πάντοτε τις ευθύνες μου και να μισώ τον κομμουνισμό!

Προφανώς η ώριμη κοινοβουλευτική δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει από τον μακαρίτη Θεοφιλογιαννάκο και την αξέχαστη παρέα του, αλλά από τα επικίνδυνα κατάλοιπα της ιδεολογίας του: τα φασιστικά «σταγονίδια» που ζουν ανάμεσα μας (Χρυσή Αυγή) αλλά και τους ακροδεξιούς συνοδοιπόρους της νέας συγκυβέρνησης (ΑΝΕΛ), που έχουν ήδη τυλίξει με γύψο το αριστερό χέρι του πρωθυπουργού, προκειμένου να τον μάθουν «να γράφει εξίσου καλά με το δεξί».

Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8813