Επιτέλους, γίναμε Σουηδοί

Γιάννης, Τσαμουργκέλης

Έθνος, 2015-10-15

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι πνευματική διαταραχή όπου ο βιαζόμενος συνδέεται συναισθηματικά με τον βιαστή του, ως υποσυνείδητο τέχνασμα που βοηθά το αιχμάλωτο θύμα να αντέξει την κακοποίησή του. Ονομάζεται δε έτσι, καθώς παρατηρήθηκε πρώτη φορά σε μια ληστεία με θύματα που τέθηκαν υπό ομηρεία για 131 ώρες σε ληστεία τράπεζας στη Στοκχόλμη της Σουηδίας τον Αύγουστο του 1973.

Αυτή η συμπεριφορά εύκολα ερμηνεύει τη σχέση των πολιτών με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή τη σύνδεσή τους με εκείνο το κόμμα που εκτιμάται ότι θα τους βοηθήσει να αντέξουν τη «βία» από την κατεπείγουσα εφαρμογή των μέτρων που κατέστησε αναγκαία η εκτροπή της επτάμηνης διακυβέρνησής του. Ουσιαστικά, ο θύτης αναγορεύεται σε σωτήρα, ως καλύτερος διαχειριστής του διαρκούς εγκλήματος κατά του θύματος.

Σαφέστατα, πίσω από αυτήν τη διαταραγμένη συμπεριφορά υποκρύπτονται προσδοκίες ότι θα ελαφρυνθεί το βάρος της φορολόγησης της περιουσίας και του εισοδήματος, θα περιορισθεί η επιβάρυνση του ΦΠΑ, θα μετριασθεί η ανεργία, θα διευκολυνθεί η αδιέξοδη σχέση των πολιτών με το Δημόσιο, θα υποχωρήσουν οι πτωχεύσεις, θα ανακοπεί η αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εχόντων, και τόσα άλλα που υπογραμμίζουν την ελπίδα της καλύτερης διαχείρισης της μιζέριας, με δεδομένη την παραδοχή της «αιχμαλωσίας» στη μη ανάκαμψη της οικονομικής θέσης του καθένα ξεχωριστά και της οικονομίας γενικότερα. Ξαφνικά γίναμε γνήσιοι Σουηδοί εκ Στοκχόλμης, υιοθετώντας τις ελάχιστες προσδοκίες από μία κυβέρνηση που έχει διατελέσει το έγκλημα της απάλειψής τους. Βέβαια, βοηθά σε αυτό και το αδιέξοδο των εναλλακτικών κομματικών επιλογών και η μη παρουσίαση από κάποιον κομματικό φορέα μιας φερέγγυας πρότασης, πέραν της πλήρους μετριότητας της υφιστάμενης διαχείρισης και των αδιέξοδων δραχμολαγνικών θεωρήσεων που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε.

Ομως, τι γίνεται στην περίπτωση όπου το θύμα βρεθεί αντιμέτωπο με την ακύρωση ακόμα και αυτών των ελάχιστων προσδοκιών του; Τι γίνεται όταν δεν μετριασθεί η φορολογική επιβάρυνση, η άρση των ανισοτήτων, το αδιέξοδο της σχέσης με το κράτος;

Τίποτα περισσότερο από την πλήρη αποκαθήλωση του θύτη και την επανατοποθέτησή του σε αυτό που πραγματικά είναι. Και τότε, είναι οι εναλλακτικές που θα κρίνουν εάν η χώρα θα επαναπροσανατολισθεί με κατεύθυνση τον πραγματικό εξευρωπαϊσμό της, με ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη, ή θα βυθισθεί στο χάος της πολιτικής αβεβαιότητας.

Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8867