Οταν ένας τραμπούκος έχει τη δυνατότητα να γρονθοκοπεί βουλευτή στον Αγνωστο Στρατιώτη και να διαφεύγει ανενόχλητος, τότε η δημοκρατία μας έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Οταν οι χρυσαυγίτες μπορούν να λύνουν και να δένουν στο προαύλιο της Βουλής, όταν τα μέλη του Ρουβίκωνα μπορούν να εισβάλλουν στο Κοινοβούλιο, τότε η δημοκρατία μας είναι όμηρος των ακραίων.
Ωστόσο το χειρότερο δεν είναι ούτε οι επιδρομές ούτε οι χειροδικίες: είναι η απόλυτη αδυναμία του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου να αντιληφθεί πού οδηγούνται τα πράγματα και να αντιδράσει συντονισμένα.
Είναι χειρότερες κι από τη γροθιά στο πρόσωπο του Κουμουτσάκου οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ των κομμάτων και της κυβέρνησης: δεν νοείται να χαρακτηρίζεται η Νέα Δημοκρατία «συνιστώσα της Ακροδεξιάς» ή ο Νίκος Φίλης «υποκινητής των επεισοδίων». Ας το αντιληφθούν: oι πολίτες έχουν σταματήσει προ πολλού να καταναλώνουν το κομματικό κουτόχορτο.
Κυβέρνηση και κόμματα κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν σε μια χαμηλότατου επιπέδου διαμάχη, από την οποία χαμένη θα βγει άλλη μια φορά η πολιτική και μόνοι κερδισμένοι θα είναι και πάλι οι θύτες του Συντάγματος. Σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία για τη χώρα, η κομματική αντιπαράθεση δεν μπορεί να θυμίζει τα Ευαγγελικά του περασμένου αιώνα.
Από την άλλη πλευρά, η ασφάλεια της δημοκρατίας είναι ευθύνη της Αστυνομίας: δεν νοείται αδυναμία φύλαξης των βουλευτών στον χώρο πέριξ του Κοινοβουλίου, όταν πραγματοποιείται μια συγκέντρωση, όπως συνέβη με τον Γιώργο Κουμουτσάκο.
Οι «ευαισθησίες» της κυβέρνησης – που δεν θέλει να δίνει την εντύπωση της αστυνομοκρατίας – είναι απολύτως δικαιολογημένες. Αλλά σε κάθε περίπτωση, η γάτα πρέπει να πιάνει ποντίκια – είτε είναι άσπρη είτε είναι μαύρη είτε είναι γαλαζοκόκκινη.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8933