Τα γαλάζια σου βάσανα...
Παύλος, Τσίμας
Τα Νέα, 2015-11-21
Όποιος εκλεγεί αύριο θα είναι ο όγδοος αρχηγός στην ιστορία της ΝΔ - ο ένατος, αν μετρήσουμε τον «μεταβατικό» Βαγγέλη Μεϊμαράκη και αν, βέβαια, είναι άλλος ο νικητής της αυριανής αναμέτρησης.
Το εσωκομματικό δράμα έχει, συνεπώς, επαναληφθεί πολλές φορές για να παράγει από μόνο του κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση. Η διαδικασία εκλογής «από τη βάση» θα μπορούσε να ανάψει το ενδιαφέρον, αν αυτό έφερνε μαζί του έναν αέρα ανανέωσης, διεύρυνσης και ανασυγκρότησης. Θα το είχαμε νιώσει, αν συνέβαινε. Ούτε το γεγονός ότι η εκλογή αυτή έρχεται την επαύριον μιας εκλογικής ήττας τής προσδίδει κάποια πρωτοτυπία. Με εξαίρεση την εκλογή του Γ. Ράλλη, το 1980, όλοι οι άλλοι αρχηγοί της μετακαραμανλικής εποχής προέκυψαν από εκλογικές ήττες. Το γεγονός ότι οι υποψήφιοι είναι τέσσερις αφαιρεί και το στοιχείο της αγωνίας που προσέδιδαν οι μονομαχίες του παρελθόντος (Ράλλης - Αβέρωφ το 1980, Μητσοτάκης - Στεφανόπουλος το ’84 ή Ντόρα - Σαμαράς το 2009). Και το ότι οι προβλέψεις του αποτελέσματος είναι εξαιρετικά επισφαλείς - πώς να προβλέψεις την ετυμηγορία ενός εκλογικού σώματος, τη σύνθεση και το μέγεθος του οποίου κανείς δεν γνωρίζει, αφού τυχαία θα συγκροτηθεί; - κι αυτό, παραδόξως, αφαιρεί αντί να προσθέτει στο εκλογικό thrill.
Κάπως έτσι βρεθήκαμε να παρακολουθούμε μια διαδικασία που μοιάζει, αντίθετα με όλες τις προηγούμενες που έκλεβαν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, εντελώς «εσωτερικής κατανάλωσης», μια διαδικασία για μυημένους, για συγγενείς και φίλους.
Κι όμως, αν δει κανείς το πράγμα όχι από τη στενή οπτική γωνία της μοίρας ενός κόμματος, αλλά από την ευρύτερη, της συνολικής πολιτικής γεωγραφίας και της μοίρας του τόπου, ίσως αυτή να είναι μία από τις πιο κρίσιμες επιλογές αρχηγού στα 35 χρόνια που έχουν περάσει από εκείνη την πρώτη φορά, τον Μάιο του 1980.
Τα δεδομένα: Ενα, ότι η ΝΔ απεδείχθη ο ανθεκτικός, σχετικά, πόλος του παλιού δικομματισμού μέσα στη μεγάλη αναταραχή και την κατάρρευση που έφερε η κρίση. Προς επιβεβαίωση ίσως αυτού που έγραφε η Ελένη Βλάχου το 1980, τότε που οι δρόμοι αντιβούιζαν με το σύνθημα «να φύγει η Δεξιά». «Η Δεξιά», έλεγε, «δεν φεύγει, οριστικά, με τίποτε». Δύο, πως η ελληνική πολιτική ζωή δεν έχει, όπως και οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ωρών δείχνουν, από τον μεγάλο επιταχυντή, από αυτό το πολιτικό CERN που συντομεύει τον χρόνο της φθοράς, επιταχύνει την άνοδο αλλά και την πτώση, κάνει σφοδρότερες τις συγκρούσεις και εμποδίζει τον φλοιό της πολιτικής να σταθεροποιηθεί, να παγώσει. Και τρία, πως η υπαρξιακή αγωνία για τη θέση της χώρας στον κόσμο σε καμία άλλη στιγμή στην ιστορία των γαλάζιων εσωκομματικών περιπετειών δεν ήταν μεγαλύτερη και το μέλλον μας τόσο ανοιχτό σε στοιχήματα όσο είναι τώρα.
Ετσι, ακόμη και για εμάς τους εντελώς απέξω, ο δρόμος που θα ακολουθήσει η ΝΔ υπό τη νέα ηγεσία της μπορεί να αποδειχθεί καταλυτικής σημασίας. Θα ακολουθήσει τον δρόμο του καλοκαιριού, τον δρόμο της ευρωπαϊκής συναίνεσης που αμβλύνει κάπως την οξύτητα του πολιτικού ανταγωνισμού ή τον δρόμο της πόλωσης; Με όρους ιστορίας, θα είναι πιο κοντά στη μετριοπαθή γραμμή Ράλλη - Καραμανλή του 1981 (αν και δεν πρέπει η μυλωνού να βάζει τον άντρα της με τους πραματευτάδες, ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015 με το ΠΑΣΟΚ του ’81) ή στη γραμμή της «απαλλαγής» του Ευάγγελου Αβέρωφ; Θα συγκροτήσει απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ (που μοιάζει ήδη να κυβερνά όχι επτά μήνες, αλλά επτά χρόνια) έναν πειστικό αντίπαλο πόλο, με τρόπο που να εξυπηρετεί τη συγκρότηση ενός νέου δικομματισμού ή η εξέλιξη θα ευνοήσει μια πολυ-πολική πολιτική σκηνή; Και πώς θα σταθεί η αξιωματική αντιπολίτευση απέναντι στις δύσκολες επιλογές, που μοιάζει να έρχονται στην πολιτική ζωή πιο γρήγορα απ’ όσο κανείς θα φανταζόταν;
Τα ερωτήματα είναι πολλά. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ακόμη κι αν μάθουμε αύριο το βράδυ το όνομα του νέου αρχηγού, χωρίς την ταλαιπωρία ενός δεύτερου γύρου, την απάντηση στα ερωτήματα αυτά και πάλι, με σιγουριά, δεν θα την ξέρουμε.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8968