Η παροιμία λέει - και συγγνώμη για την αναπαραγωγή μιας κάπως ακατάλληλης διατύπωσης - πως «αν κατουράς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι». Και η παροιμία επιβεβαιώνεται θεαματικά αυτές τις ημέρες.
Πάρτε για παράδειγμα τη Νέα Δημοκρατία. Το 2009 άλλαξε βιαστικά, εν κινήσει, το καταστατικό της ενώ είχε ξεκινήσει η διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού και υιοθέτησε μια αμφιλεγόμενη διαδικασία «λαϊκής συμμετοχής», όπου ένα άγνωστης σύνθεσης και ποσότητας εκλογικό σώμα που διαμορφώνεται τυχαία μια Κυριακή επιλέγει διά της ψήφου του τον αρχηγό ενός κόμματος που, κατά τα άλλα, διαθέτει - υποτίθεται - δημοκρατικά οργανωμένο εσωτερικό βίο στον οποίο μετέχουν μόνο τα μέλη του. Η αλλαγή τότε έγινε για λόγους οφθαλμοφανούς σκοπιμότητας. Και απέδωσε τα αναμενόμενα. Τώρα όμως γυρίζει σαν κατάρα και στοιχειώνει ένα κόμμα που καταδικάζεται στον αυτοξευτελισμό και την αυτοδιαπόμπευση.
Πάρτε για παράδειγμα και την περίφημη συναίνεση που επιστρέφει, άλλη κατάρα αυτή, ξανά στον δημόσιο βίο.
Μικρή εξιστόρηση των περιπετειών της τα τελευταία οκτώ χρόνια: Το καλοκαίρι του 2007 ο τότε υπουργός οικονομικών Αλογοσκούφης μετέφερε στον πρωθυπουργό Καραμανλή την ανησυχία του για επικείμενο δημοσιονομικό εκτροχιασμό, καθώς και στη διεθνή οικονομία εμφανίζονταν τα πρόδρομα σημάδια της κρίσης που θα ξεσπούσε έναν χρόνο αργότερα. Ο Καραμανλής επέλεξε τη λύση των αιφνιδιαστικών εκλογών, αλλά οι φονικές πυρκαγιές στην Πελοπόννησο του στέρησαν την άνετη νίκη που περίμενε. Με μικρή και επισφαλή πλειοψηφία, ο Καραμανλής είπε στον Αλογοσκούφη «Γιώργο, άσ’ το για αργότερα» και συνέχισε μόνος μέχρις ότου, τον Δεκέμβριο του 2008, άρχισαν να κυκλοφορούν διεθνώς στοιχήματα για την επικείμενη χρεοκοπία της Ελλάδας και τα κακόφημα spreads άρχισαν να παίρνουν την ανηφόρα.
Τότε ο Καραμανλής καλεί την αντιπολίτευση σε συναίνεση για την αντιμετώπιση του κινδύνου. Ο Γιώργος Παπανδρέου απαντά ζητώντας εκλογές, οι υπόλοιποι απάντησαν «δεν σφάξανε» και η κυβέρνηση Καραμανλή, την ώρα που στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία κυβέρνηση και αντιπολίτευση ψήφιζαν από κοινού μέτρα λιτότητας για να προλάβουν το κακό, αποφάσιζε να πατήσει γκάζι αντί για φρένο και να διευρύνει σε δυσθεώρητα ύψη το δημόσιο έλλειμμα και τον εξωτερικό δανεισμό. Κι έπειτα ήρθαν οι εκλογές.
Κάποιοι, οξυδερκέστεροι, πρότειναν τότε στον νικητή των εκλογών Παπανδρέου να σχηματίσει κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης. Εκείνος έκανε μια κυβέρνηση κομματικού θερμοκηπίου διανθισμένη με μερικά εξωτικά φυτά προσωπικού του γούστου. Κι έτσι, ενώ διεθνώς παίζονταν στοιχήματα ποιος θα πέσει πρώτος, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή η Ελλάδα, εμείς θυσιαστήκαμε προθύμως να είμαστε οι πρώτοι.
Το Μνημόνιο για ακατανόητους λόγους η κυβέρνηση δεν θέλησε να το μοιραστεί με την αντιπολίτευση, μην και της κλέψει τη δόξα. Η ΝΔ βγήκε να το καταγγείλει στο Ζάππειο μια μέρα περιπατούσα. Και ο Αλέξης Τσίπρας απεφάνθη τότε πως «ο κίνδυνος χρεοκοπίας είναι παραμύθι με δράκο». Η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, αντίθετα, όπως και η Κύπρος αργότερα πέρασαν τα δικά τους μνημόνια με τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, με αντάλλαγμα τη γρήγορη διεξαγωγή εκλογών.
Από τότε κατρακυλάμε στου κακού τη σκάλα. Ημασταν οι μόνοι από όλους τους δυστυχισμένους των Μνημονίων που καταστήσαμε το καταραμένο πρόγραμμα αντικείμενο εμφύλιου πολέμου. Και οι κυβερνήσεις κάθε τόσο πέταγαν μια κουβέντα περί συναίνεσης - στο στυλ «εγώ θα κυβερνώ όπως νομίζω κι εσύ θα συναινείς όπου σου ζητώ» - την οποία κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά.
Το περασμένο καλοκαίρι η μοίρα μας έμοιαζε για λίγο να αλλάζει. Για πρώτη φορά προ του επικείμενου κινδύνου κυβέρνηση και αντιπολίτευση δέχτηκαν να μοιραστούν το βάρος ενός νέου Μνημονίου. Κι έπειτα ήρθαν οι εκλογές. Και πριν μετρηθούν τα αποτελέσματα, ο μεν Τσίπρας κλείδωσε ως κυβερνητικό εταίρο τον Καμμένο, αποκλείοντας έτσι όλους τους άλλους, οι δε φωστήρες της πούρας Δεξιάς βγήκαν και ζήτησαν αλλαγή γραμμής (και ηγεσίας), με τον εξωφρενικό ισχυρισμό ότι η συναίνεση έφταιγε που η ΝΔ έχασε τις εκλογές! Αλλιώς θα τις κέρδιζε.
Εκεί βρισκόμαστε. Και τώρα, με τις δυσκολίες να προβάλλουν στον ορίζοντα πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι περίμενε κανείς, το εθνικό τοτέμ της συναίνεσης επιστρέφει. Αλλά στο μεταξύ έχουμε πιει όλο το δηλητηριασμένο αλάτι της θάλασσας. «Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι» κατά Σεφέρη. Γιατρεύεται;
Εκτύπωση στις: 2024-04-23
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=8982