Ολα τα κιλά; Πίσω τα λεφτά!

Νίκος, Μπίστης

www.protagon.gr, 2015-12-06

«Βουκολικό δράμα»

Πρωταγωνιστές:

Σωτήρης Χατζηγάκης, Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, επί Καραμανλή, που έδωσε παράνομες αποζημιώσεις στην εκλογική του πελατεία. Πρός τιμήν του έδωσαν το όνομά του -«Χατζηγάκια»- στα τζιπ που αγόρασαν με αυτά τα λεφτά.

Βαγγέλης Αποστόλου, «Αριστερός» Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης που συνεχίζει το έργο τού πρώτου ελπίζοντας και ανακοινώνοντας ότι θα εξαπατήσει τους κουτόφραγκους.

Το ιστορικό της υπόθεσης

Να πάμε πίσω να θυμηθούμε την Ιστορία που είναι χαρακτηριστική τού «πώς φτάσαμε ως εδώ», ερώτημα που έθεταν μετ’ επιτάσεως οι πάσης φύσεως αγανακτισμένοι, μεταξύ των οποίων προφανώς και πολλοί από τους «αποζημιωθέντες».

Οι καταλογισμοί, οι ποινές δηλαδή που επιβάλλονται στην Ελλάδα λόγω της κακής διαχείρισης των ενισχύσεων της ΚΑΠ είναι μια μακρόχρονη και πονεμένη ιστορία.

Η ΕΕ ήταν, και παρά τις όποιες περικοπές στον προϋπολογισμό της, εξακολουθεί να είναι πολύ γενναιόδωρη προς τους αγρότες της. Ταυτόχρονα είναι και πολύ αυστηρή ως προς τους κανόνες με τους οποίους μοιράζονται τα χρήματα και κανείς δεν μπορεί να την αδικήσει ως προς αυτό. Η ευρωπαϊκή γεωργία επιδοτείται με κάτι λιγότερο από 40% του συνολικού της προϋπολογισμού και περίπου 2,6 δισ. ευρώ ετησίως είναι οι κοινοτικοί πόροι που εισρέουν στη χώρα μας για τον αγροτικό τομέα.

Οι κανονισμοί ορίζουν τους δικαιούχους και προβλέπουν μια σειρά από ελέγχους που πρέπει να διενεργούνται από το κάθε κράτος-μέλος ως προς την τήρηση των προϋποθέσεων καταβολής καθώς και των υποχρεώσεων των παραγωγών. Επίσης, απαγορεύει με αυστηρότητα να δίνονται πρόσθετες ενισχύσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό με το σκεπτικό ότι αυτές στρεβλώνουν τον ανταγωνισμό εντός της Ευρωπαϊκής Eνωσης.

Εμείς όμως, το μικρό γαλατικό χωριό των Βαλκανίων που δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν τηρήσαμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Οι απέραντοι ελαιώνες της Κρήτης που θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν μόνο αν το νησί δεν ήταν νησί αλλά είχε χερσαία σύνορα με Αίγυπτο και Λιβύη, ναι μεν έφεραν πακτωλούς αγροτικών επιδοτήσεων στους κρητικούς, επεστράφησαν όμως από τον εθνικό προϋπολογισμό περίπου στο ακέραιο στην ΕΕ, υπό τη μορφή διοικητικών προστίμων, επειδή οι εκτάσεις δεν ελέγχθηκαν από το κράτος ως προς την επαλήθευση στοιχείων που είχαν δηλωθεί. Τα βαμβάκια που διπλοζυγίζονταν, απέφεραν διπλάσιες επιδοτήσεις στους παραγωγούς αλλά το ισόποσο τους επιστρεφόταν στην ΕΕ ως διοικητικό πρόστιμο επειδή το κράτος δεν παρακολουθούσε τη διαδικασία. Παρόμοια περιστατικά έχουμε σε πολλά προϊόντα, φτάσαμε στο σημείο να επιστρέφει ο κρατικός προϋπολογισμός ποσόν ίσο προς τις επιδοτήσεις. Πληρώναμε δηλαδή όλοι για τα κακομαθημένα παιδιά και αυτή η καταστροφική πολιτική έβλαψε και τους συνεπείς παραγωγούς, ιδιαίτερα τους νέους που ήθελαν να γίνουν αγρότες-επιχειρηματίες, να καινοτομήσουν, να συνεταιριστούν υγιώς, να εξαρτώνται όλο και λιγότερο από τις επιδοτήσεις, να βελτιώσουν την παραγωγή τους.

Και βέβαια, δεν ήταν μόνο τα ελλείμματα του κρατικού μηχανισμού που επέφεραν ποινές. Ηταν και που είμαστε large ως κράτος και δίναμε επιπλέον επιδοτήσεις από εθνικά λεφτά. Θυμάστε εκείνο το αλήστου μνήμης σύνθημα «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά»; Ε, περί αυτού επρόκειτο. Η ΕΕ επιδοτούσε πλουσιοπάροχα το βαμβάκι αλλά έβαζε και ένα ανώτατο όριο παραγωγής για να μην ξεφεύγει η κατάσταση. Οι Θεσσαλοί, όμως, δεν τηρούσαν τα κιλά και απαιτούσαν από το κράτος να τους πληρώσει τα πλεονάζοντα. Η σύγκρουση με την κυβέρνηση Σημίτη ήταν μετωπική αλλά παρά την τεράστια κινητοποίησή τους δεν τους πέρασε. Να θυμηθούμε ότι μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις συγκροτήθηκε η «ταξική» συμμαχία Αριστεράς και Δεξιάς (Κοκινούλης - Μπούτας - Δήμος Καρδίτσας) την οποία αξιοποίησε η ΝΔ κατά του ΠΑΣΟΚ εν όψει εκλογών.

Από τότε, σιγά σιγά, η κατάσταση άρχισε να συμμαζεύεται. Μετά το 2003, κάτι η απλούστευση της ΚΑΠ που αποδέσμευσε τις ενισχύσεις από την παραγωγή, λίγο μια τάξη που μπήκε με τη λειτουργία του Ολοκληρωμένου Συστήματος Διαχείρισης και Ελέγχου (ΟΣΔΕ), εξομαλύνθηκαν, αν και δεν εξαλείφθηκαν, τα προβλήματα.

Και ύστερα ήρθε η ΝΔ.

Εξομαλύνθηκαν μέχρι την εποχή του Χατζηγάκη, το 2008-9. Που μοίρασε -εν γνώσει του ότι παραβαίνει τους κανονισμούς- 460 εκατομμύρια ευρώ, έτσι, χωρίς λόγο και αιτία, «πάρε, κόσμε». Μόνη αιτία οι επικείμενες εκλογές αλλά η ΕΕ δεν ήθελε να αποδεχθεί το προφανές: ότι η ΝΔ και ο κ. Χατζηγάκης έπρεπε να επανεκλεγούν.

Ότι θα τα επιστρέφαμε ως πρόστιμα, δεν υπήρχε αμφιβολία. Εκείνο που χάλασε όμως τη σούπα, ήταν ότι από το 2010 αυστηροποιήθηκαν οι κανονισμοί και δεν επιτρέπουν έκτοτε στο κράτος-μέλος να καλύπτει τους καταλογισμούς από τον εθνικό προϋπολογισμό αλλά θα πρέπει να επιστρέφονται από αυτούς που τα εισέπραξαν παρανόμως, από τους ίδιους τους αγρότες δηλαδή.

Ξεκίνησε η όλη διαδικασία στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, κράτησε χρόνια η διαδικασία, διαπραγματευτήκαμε και η υπόθεση τελεσιδίκησε με οριστικό ποσόν ανάκτησης τα 420 περίπου εκατ. ευρώ. Ξανα-διαπραγματευτήκαμε, εξαιρέθηκαν κάποιες κατηγορίες, μπορέσαμε να δικαιολογήσουμε ένα μέρος ως αποζημιώσεις de minimis και το τελικό ποσόν ανάκτησης έπεσε τελικά στα 320 εκατ. ευρώ. Θα επιστραφούν τελικά μόνον οι «αποζημιώσεις» που είναι άνω των 15.000 ευρώ που αντιστοιχούν σε έναν αριθμό που εκτιμάται ότι δεν είναι πάνω από 20.000 από τους συνολικά 666.000 «αποζημιωθέντες», και που βρίσκονται σχεδόν όλοι στον θεσσαλικό κάμπο και -ω του θαύματος- οι περισσότεροι στα Τρίκαλα, την περιφέρεια του κ. Χατζηγάκη. Τα νούμερα αποδεικνύουν το μεγαλύτερο ίσως ρουσφετολογικό παιχνίδι που έχει γίνει ποτέ, μαζί βέβαια με τις προσλήψεις του κ. Παυλόπουλου.

Και ύστερα ήρθε η «Αριστερά».

Σε αυτό το σημείο βρήκε τα πράγματα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ο δυστυχής Αποστόλου. Μια κυβέρνηση και ένας υπουργός που υποτίθεται ότι είναι για τους πολλούς και όχι για τους λίγους, που θα διορθώσει τα κακώς κείμενα των προηγουμένων, που έχει ηθικό πλεονέκτημα κ.λπ., κ.λπ. Ο Αποστόλου θα μείνει στη μνήμη του κόσμου ως ο Υπουργός που όχι μόνο προσπάθησε αρχικά να εξαπατήσει τους εταίρους και δανειστές μας προσφέροντας απλόχερα επιχειρήματα σε όσους αμφισβητούν τη θέληση της χώρας να τηρήσει κανόνες και υπεσχημένα, αλλά τους το ανακοίνωσε και κατάμουτρα από τη Βουλή των Ελλήνων. Η Κομισιόν βέβαια ξεκαθάρισε πως εάν σε έναν μήνα δεν προχωρήσει η Ελλάδα σε ανακτήσεις, τότε θα την παραπέμψει στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Αλλά τι τον νοιάζει τον Αποστόλου και τον ΣΥΡΙΖΑ; Μπας και θα είναι στην κυβέρνηση όταν θα έρθει ο νέος λογαριασμός; Μήπως ξέρει κανείς πού είναι τώρα ο Χατζηγάκης; Μόνο που τώρα δεν είμαστε στο 2009 και η χώρα είναι υπό συνεχή έλεγχο. Γι’ αυτό μετά την ηρωική ομιλία του στη Βουλή ο Αποστόλου άρχισε να τα μαζεύει. Αμήχανος στη συνέντευξή του στο MEGA αναγνώρισε το πρόβλημα αλλά πάλι ήταν ελάχιστα συγκεκριμένος. Είπε ότι οι αγρότες που έλαβαν πάνω από 15.000 ευρώ και άρα πρέπει να επιστρέψουν τα 320 εκατομμύρια ευρώ είναι... πάνω από χίλιοι (1.000). Πόσο πάνω, δεν διευκρίνισε. Γιατί αν είναι γύρω στους χίλιους τότε θα πρέπει να ανακτηθούν περίπου 320.000 ευρώ από τον καθένα. Η κοινή λογική και η πραγματικότητα όπως είχε καταγραφεί όταν δόθηκαν οι αποζημιώσεις κινούνται κοντά στο νούμερο των 20.000 αγροτών. Είπε ότι πρόκειται για «καυτό ποτήρι που έρχεται» αλλά το τι θα κάνει ακριβώς δεν είπε. Εμφανώς απελπισμένος είπε ότι δεν μπορεί να σηκώσει μόνος του το βάρος αυτής της απόφασης.

Αυτή είναι η θεατή κωμικοτραγική πλευρά της αντιμετώπισης του ζητήματος. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά που άπτεται της ουσίας μιας αριστερής - χωρίς εισαγωγικά - πολιτικής και της ηθικής τής «Αριστεράς» που ακόμα κυβερνά. Και αυτό ας το προσέξουν οι απλοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ που πίστεψαν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Η υπόθεση αυτή προσφερόταν στο πιάτο στην κυβέρνηση για να κατακεραυνώσει τους παλιούς και να υπερασπίσει τους πολλούς. Θα μπορούσε ο Αποστόλου να πει στη Βουλή: «Εμείς αυτό το βρήκαμε. Με τη ρύθμιση προστατεύονται οι πολλοί, οι 640.000 “αποζημιωθέντες", οι μη έχοντες δηλαδή και αυτά που έγιναν τζιπ από τους λίγους θα επιστραφούν». Και σωστό και αριστερό. Αμ δε.

«Γιατί να μην το κάνουμε;» θα ρώταγε ο αφελής κύριος Σεβαστάκης. «Αφού οι ψηφοφόροι μας δεν είναι στους 20.000 που πήραν πάνω από 15.000 ευρώ». Κάνει λάθος και εδώ είναι η ουσία του προβλήματος. Όλο το πελατειακό δίκτυο που συντήρησε με το αζημίωτο Χατζηγάκηδες έχει προσκολληθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. και η δύναμή του είναι πολύ μεγαλύτερη από 20.000 ψήφους. Έχουν χρήματα, διασυνδέσεις, επιρροή. Τους έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πια δικοί του και θέλει να τους κρατήσει. Βλάπτοντας τη χώρα. Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση πλειοδοτούσε μαζί με το ΚΚΕ σε παράλογα αιτήματα μερίδας των αγροτών. Τώρα και σε αυτό το θέμα θα θερίσει ό,τι έσπειρε.

Εκτύπωση στις: 2024-04-16
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9008