Αναζητώντας διέξοδο: Μια δεύτερη αρχή

Τάκης, Γασπαράτος

2016-01-13

Από όσα διαβάζω και ακούω από πολιτικούς, πολιτικούς αναλυτές, δημοσιογράφους ή πολίτες, αντιλαμβάνομαι πως η εκλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Ν.Δ. προσδίδει,στο πολιτικό τοπίο αίσθηση ρευστότητας. Ότι, δηλαδή, δρομολογεί αναταράξεις και αλλαγές στην κομματική γεωγραφία του τόπου.

Είναι έτσι; Αποδεχόμαστε λοιπόν πως ένα πρόσωπο είναι από μόνο του ικανό για τέτοιες ανατροπές; Η δική μου γνώμη είναι πως όχι. Αναμφισβήτητα ο ρόλος όποιας ή όποιου ηγείται ενός πολιτικού οργανισμού είναι σημαντικός. Είναι, όμως, εξ ίσου σημαντική, ιδιαίτερα μάλιστα για ένα κόμμα με τη διαδρομή της Ν.Δ. (με παρελθόν διαπλοκής, πελατειακών και ρουσφετολογικών σχέσεων, βαρονίες, οικογενειοκρατίες κ.λπ.) η ποιότητα του στελεχιακού προσωπικού και η κατάκτηση κοινού πολιτικού προσανατολισμού. Δεν αναφέρομαι σε ιδεολογία. γιατί για τη δεξιά υπάρχει διαχρονικά, μονάχα η προσήλωση στο δόγμα της ιεραρχικής κοινωνίας. Σήμερα, δυστυχώς, η “ταχτοποίηση” της ιεραρχίας έχει ξεφύγει της πολιτικής και έχει παραδοθεί στις αγορές.

Είναι πολλά, επομένως, κατά την γνώμη μου που έχει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει ο κ. Μητσοτάκης. Όλα αυτά που προκαταρκτικά καταθέτω για την κουβέντα μας, αφορούν μονάχα τη δεξιά (που θέλει να γίνει κεντροδεξιά) και το κόμμα της.

Ας πάμε παρακάτω. Απέναντι σε αυτήν την παράταξη, στη συγκεκριμένη συγκυρία, ως ο μεγάλος πολιτικός αντίπαλος βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Εξ αυτής της συγκυρίας πολλοί βιάστηκαν να ανησυχήσουν -χάριν της διεισδυτικότητας Μητσοτάκη στους ενδιάμεσους πολιτικούς σχηματισμούς- πως οδηγούμαστε σε ένα νέο δικομματισμό.

Αυτή η προσέγγιση προφανώς προκύπτει:

α) γιατί στη σκέψη τους ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα πολιτικά και ιδεολογικά ομοιογενές κ’ ικανό να αντέξει στο χρόνο.

Δεν είναι.

β) πως όλα τα ενδιάμεσα κόμματα στερούνται (εκτός του ΚΚΕ) καθαρού πολιτικού λόγου και προσανατολισμού.

Έτσι είναι.

Οι ευγενείς, όμως, επιθυμίες, οι ευχές και οι πολιτικές αναλύσεις για τη χρησιμότητα του πολυκομματισμού και μιας πλουραλιστικής βουλής, δεν νομίζω πως βοηθούν, εάν αυτά τα κόμματα (τα ενδιάμεσα) δεν καταφέρουν να καταθέσουν συγκεκριμένες, κοστολογημένες προτάσεις διεξόδου ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ. Εάν δεν καταφέρουν να πείσουν τους πολίτες για τη χρησιμότητά τους και να αγωνιστούν γι’ αυτές. Το γιατί η Ν.Δ. είναι το κόμμα που περισσότερο αντιστάθηκε στη φθορά, δεν βλέπω να μας απασχολεί. Διαβάζω όμως πως η κ. Γεννηματά το ξεπέταξε με ένα εύκολο “Το ΠΑΣΟΚ το χωρίζει από τον κ. Μητσοτάκη χάος”. Η αλήθεια όμως είναι πως ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το λαό υπάρχει το χάος.

Τι έκαναν όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν έως σήμερα για το στοιχειώδες που είναι η μείωση των ανισοτήτων; Ανισότητα είναι η λέξη που βαραίνει, όσο τίποτε άλλο, στις συνειδήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Η δεξιά, πιστή στην ιεραρχική κοινωνία,κατά τη γνώμη μου, μάχεται την ισότητα. Αρκεί αυτό όμως ως διαπίστωση; Όχι!

Είναι, επομένως, απαραίτητη η δημιουργία ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού οργανισμού που θα πείσει για την πίστη του στο κοινωνικό κράτος, το οποίο, εξ άλλου, αυτό συνέλαβε, δημιούργησε και εγκατέστησε στην Ευρώπη και που έδειξε ισχυρές αντιστάσεις απέναντι και στο Θατσερισμό και στο νεοφιλελευθερισμό.

Η αυτοδιάλυση τοξικών κομμάτων όπως το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ για ένα τέτοιο εγχείρημα προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση. Είναι απαραίτητο να συνευρεθούμε και να συνταχθούμε -όσοι ακόμα ανησυχούμε- σε μια πρωτοβουλία ανοιχτής πρόσκλησης στην κοινωνία, για να συν-προβληματιστούμε και δουλέψουμε για έναν σε βάθος εκδημοκρατισμό. Για Ανανέωση και Αξιολόγηση της δημόσιας διοίκησης. Νέα μικτή οικονομία. Κοσμοπολιτικό κράτος. Διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Ισονομία, διαφάνεια κοινωνικό κράτος… Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ανέφικτο, καθώς υπάρχουν κράτη που τα έχουν κατακτήσει.

Η “μαρμαρωμένη αριστερά” έχει χάσει το δρόμο της γιατί έχουν ανακύψει προβλήματα που ουδέποτε την είχαν απασχολήσει. Έχουν εκλείψει οι προϋποθέσεις πάνω στις οποίες είχαν οικοδομήσει την ισχύ τους και την αλλαγή της κοινωνίας τα λεγόμενα αριστερά κόμματα. Σήμερα, η κομουνιστική αριστερά επιχειρώντας να μας πείσει πως από 1912 τίποτα δεν άλλαξε, ακροβατεί πάνω στις αυταπάτες της. Μια τέτοια σοβαρή προσπάθεια νομίζω πως μπορεί να κινητοποιήσει άξιους νέους ανθρώπους και να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της πολιτικής που απαξιώθηκε όσο ποτέ από τα ψέματα και τις παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι βεβαίως αναπόφευκτη όπως και χρήσιμη η ύπαρξη των μικρότερων κομμάτων, καθώς συχνά εκφράζουν κοινωνικές ομάδες πολιτών, που λόγω των μικρών αριθμητικά μεγεθών τους ή της ιδιαιτερότητας τους η εξουσία προσπερνά. Οι δράσει αυτών των κομμάτων ήταν πάντα χρήσιμη στην εξέλιξη των ιδεών, στην διόρθωση αδικιών, στην κατάκτηση κοινωνικών δικαιωμάτων.

Με κατάρες, ευχές ή ευγενείς επιθυμίες, τίποτα δεν αλλάζει. Ας τελειώσω με τη ρήση του Μαρξ. “Επαναστατική είναι μόνο η πράξη” .

Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9072