Η χαμένη ευκαιρία
Παύλος, Τσίμας
Πώς η κυβέρνηση κλώτσησε τη συναίνεση που εξασφάλισε για το τρίτο Μνημόνιο, Τα Νέα, 2016-02-27
Ξαφνικά, τον περασμένο Σεπτέμβριο, έπειτα από μια σεζόν στην κόλαση, ένα αχνό φως φάνηκε ν’ ανάβει στο βάθος του τούνελ. Ξαφνικά, μπορούσε κανείς να επιτρέπει στον εαυτό του μια μικρή δόση αισιοδοξίας.
Η Ελλάδα, με καθυστέρηση πεντέμισι ολόκληρων χρόνων, είχε βρεθεί εκεί όπου οι άλλες χώρες του Μνημονίου - Ιρλανδία, Πορτογαλία αλλά και Κύπρος - είχαν βρεθεί από την πρώτη μέρα της μνημονιακής τους περιπέτειας. Είχε, δηλαδή, με τα πολλά, καταφέρει να εκπληρώσει τις δύο στοιχειώδεις πολιτικές προϋποθέσεις για την έξοδό της από την επιτροπεία των δανειστών. Η μία προϋπόθεση ήταν η συναίνεση των βασικών πολιτικών δυνάμεων στην αποδοχή του αναπόφευκτου και η κοινή τους δέσμευση στο πρόγραμμα που συμφωνήθηκε με τους δανειστές. Και η δεύτερη ήταν η δημοκρατική νομιμοποίηση του προγράμματος μέσα από τη διαδικασία των εκλογών.
Είναι κοινός τόπος ότι αυτές οι δύο πολιτικές προϋποθέσεις, που σ’ εμάς έλειψαν, επέτρεψαν στις άλλες τρεις χώρες να περάσουν την περιπέτεια, όχι ανώδυνα, αλλά πάντως έγκαιρα, μέσα σε τρία μόνο χρόνια και με ασύγκριτα μικρότερες θυσίες από εμάς. Μπορούσε, λοιπόν, να ελπίζει κανείς ότι και τα δικά μας βάσανα, κάποια στιγμή, θα τελειώσουν. Τα δύσκολα δεν θα γίνονταν εύκολα και ο δρόμος εξακολουθούσε να είναι ακανθώδης. Αλλά είχαμε λόγους, επιτέλους, να πιστεύουμε ότι η χώρα θα έπαυε να στροβιλίζεται στην άβυσσο της αβεβαιότητας.
Αυτού του είδους η αισιοδοξία έχει γίνει ξανά μια πολύ δύσκολη άσκηση. Πέντε μόλις μήνες μετά τις εκλογές το κλίμα έχει δραματικά αλλάξει. Η πολιτική συναίνεση ξηλώνεται στις ραφές. Η εμπιστοσύνη των πολιτών εξατμίζεται. Η απαισιοδοξία καλύπτει σαν μαύρο σύννεφο τον ορίζοντα. Το γνώριμο αίσθημα του ιλίγγου, που προκαλεί η περιδίνιση στην αβεβαιότητα, επιστρέφει.
Στο ερώτημα τι έφταιξε, τι πήγε στραβά, η απάντηση είναι εύκολη. Η ευθύνη βαραίνει κυρίως και πρωτίστως την κυβέρνηση.
Τον Σεπτέμβριο, ο Αλέξης Τσίπρας έχασε το μομέντουμ της συναίνεσης. Εσυρε τη συναινούσα αντιπολίτευση σε εκλογές «ή εμείς ή αυτοί» σαν να ήθελε να την τιμωρήσει για τη βοήθειά της, σαν να βιαζόταν να κόψει το χέρι που είχε απλωθεί να τον βοηθήσει. Οι εκλογές ήταν, βέβαια, απαραίτητο να γίνουν. Αλλά όχι έτσι. Κι έπειτα, το βράδυ το ίδιο των εκλογών, πριν προλάβουν καλά καλά να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα, έσπευσε να δηλώσει ότι θα συνεχίσει με τον ίδιο εταίρο, τον χρήσιμο και βολικό Καμμένο, λες και ήθελε να ξορκίσει εγκαίρως κάθε συναινετικό πειρασμό. Μην τυχόν και προλάβει κανείς και προτείνει μια σύνθεση κυβερνητικής πλειοψηφίας σε αρμονία με τη «μνημονιακή» πλειοψηφία του Αυγούστου.
Κι έπειτα, τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, η κυβέρνηση έχασε και το μομέντουμ της διαπραγμάτευσης. Ενώ έλεγε πως θα τρέξει τα πράγματα ώστε η αξιολόγηση να έχει τελειώσει μέχρι τα Χριστούγεννα και ο καινούργιος χρόνος να μας βρει σταθεροποιημένους και με τη φιλοδοξία να αρχίσει η συζήτηση περί χρέους, ο Αλέξης Τσίπρας, από επιλογή ή από αδυναμία, έκανε ένα άλμα στο ημερολόγιο, από τη γέννηση του Χριστού στη σταύρωσή του, στο Πάσχα των καθολικών. Το οποίο είναι τώρα το νέο - πλην αμφίβολο - σύνορο των διαπραγματεύσεων.
Αλλά ο χρόνος - θα έπρεπε πια να το ξέρουμε καλά - δεν είναι ουδέτερος παράγοντας στην πολιτική. Και, στο μεταξύ, η έκρηξη της προσφυγικής κρίσης ήρθε να προσθέσει νέους κινδύνους και νέες απειλές στον ήδη βαρύ ορίζοντα της χώρας. Ηρθε να προσθέσει και νέες απαιτήσεις από την ήδη ελλιπή επιχειρησιακή, διαχειριστική επάρκεια μιας κυβέρνησης, που έτσι κι αλλιώς δεν δρέπει δάφνες στον τομέα αυτόν. Η εξίσωση μοιάζει πια άλυτη.
Ο Σίσυφος βρίσκεται ξανά με την πέτρα να έχει κυλήσει στη ρίζα του βουνού και την ανάβαση να πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή. Αν μπορούσε μόνο να κερδίσει κανείς τον χαμένο χρόνο. Αν ήταν δυνατόν η χώρα, με κάποιον τρόπο, που θα ήταν ευθύνη της πολιτικής ν’ ανακαλύψει, να ξαναβρεί το μομέντουμ του Σεπτεμβρίου. Εκείνη τη χαμένη ευκαιρία...
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9196